ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1785

ทันใดนั้นเหยียนปู๋อ้าวก็รู้สึกได้ถึงการรังสีแห่งวิถีสวรรค์ที่ลึกซึ้ง

หลังจากได้สัมผัส เหยียนปู๋อ้าวรู้สึกสั่นอย่างรุนแรงเหมือนใกล้จะบรรลุแล้ว...

แต่กฎวิธีสวรรค์นี้ลึกลับเกินไป

อีกนิดเดียวเท่านั้น แค่อีกนิดเดียวเขาก็สามารถบรรลุขึ้นสู้ระดับจักรพรรดิได้แล้ว...

เหยียนปู๋อ้าววิ่งกลับไปตามเส้นทางเดิมโดยไม่รู้ตัว เขากระตือรือร้นที่จะสัมผัสถึงกฎแห่งวิถีนั้นอีกครั้ง

น่าเสียดาย แค่ไม่กี่วินาทีกฎวิถีสวรรค์นั้นก็หายไปแล้ว

กลุ่มผีบำเพ็ญที่ได้บรรลุเพราะเจ้าวิถีสวรรค์มาสอนด้วยตนเองออกมาอย่างมีความสุข พวกเขาเอาแต่พูดถึงว่าการสอนครั้งนี้พิเศษและสุดยอดแค่ไหน

เหยียนปู๋อ้าวยืนอยู่ที่เดิมเขากำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว

หมายความว่าไง

ทำไมเจ้าวิถีสวรรค์ต้องมาสอนครั้งนี้ด้วย?

ตอนที่เข้าตั้งใจเข้าเรียนทำไมเจ้าวิถีสวรรค์ไม่มา!

เหยียนปู๋อ้าวมานึกเสียใจที่หลัง เขาโมโห มันไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย

ไม่คิดว่าเขาจะไปหาผู้อํานวยการมหาวิทยาลัยที่สำนักงานผู้อำนวยการโดยตรง

ซูอีเฉินบอกให้คนเสิร์ฟของหวานชามเล็ก ๆ ให้กับซู่เป่าเป่าและถามว่า "ซู่เป่า เหนื่อยไหม"

ซู่เป่ายิ้มแล้วพูดว่า "หนูก็พูดไปประโยคเดียวเอง จะไปเหนื่อยได้ไง"

ซูอีเฉินเอ็นดู "แต่หนูแบ่งกฎวิธีสวรรค์ของตัวเองออกไปนะ"

เธอต้องทำไปเพื่อช่วยเขาแน่ๆ เด็กดีของเขาไม่ว่าเมื่อไหร่ก็น่าเอ็นดูเสมอ

ซู่เป่าไม่รู้จะว่าไงดี "ลุงใหญ่ หนูไม่ได้แบ่งกฎแห่งวิถีการของหนูออกไป เพียงแต่ไม่ได้ระงับสนามพลังของตัวเองเพื่อให้พวกเขารู้สึกได้ก็เท่านั้น"

ระหว่างที่พูดอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงเย่อหยิ่งเย็นชาดังขึ้น "ผู้อํานวยการซู นี่เป็นความผิดของพวกคุณ"

ซูอีเฉิน "?"

ซู่เป่า "?"

ซืออี้หรันเหยาหลิงเยว่และถูซานฉานต่างก็ขมวดคิ้วมองคนที่มา

ถูซานฉานกอดอกเย้ยหยันว่า "เฮ้ย ไอ้หน้าด้านมาอีกแล้วเหรอ?"

เหยียนปู๋อ้าวไม่สนใจเธอ เขารู้สึกว่าถูซานฉานไม่มีเหตุผล เด็กและผู้หญิงนั้นลี้ยงยาก

แต่ตอนนี้เขามีเหตุผล เขาไม่เชื่อว่าเจ้าวิถีสวรรค์และซูอีเฉินจะเป็นคนไร้เหตุผล

ซูอีเฉินมองไปที่เสื้อคลุมนักเรียนที่เหยียนปู๋อ้าวสวมอยู่และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "คุณจะพูดอะไร?"

ถูซานฉานบอกว่า "อันนี้ฉันรู้ เมื่อกี้ระหว่างทางมาฉันบังเอิญเจอเหยียนเจียวอ้าวคนนี้ เขาบอกว่าการสอนของจักรพรรดิไม่มีประโยชน์สำหรับคนระดับเขา ดังนั้นเขาจึงไม่เข้าเรียนและออกไปเอง"

"ฉันก็เตือนเขาแล้วไปแล้วจะเสียใจ เขาบอกว่าเขาไม่มีทางเสียใจหรอก!

ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาน่าจะเสียใจทีหลัง เสียใจเฉยๆ ยังไม่เท่าไหร่แต่นี่ดันมาก่อกวนคนอื่นเขาอีก"

ถูซานฉานมองเหยียนปู๋อ้าวหัวจรดเท้า สายตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม สีหน้าเยาะเย้ย

เหยียนปู๋อ้าวตอบอย่างเย็นชาว่า "นั่นมันไม่เหมือนกัน"

"การสอนของจักรพรรดิไม่มีประโยชน์สำหรับฉันจริงๆ แต่ฉันไม่เคยบอกว่าการสอนของเจ้าวิถีสวรรค์ไม่มีประโยชน์สำหรับฉันนี่!"

ทุกคนคิดแค่ว่าเขาพูดอะไรประหลาด ซู่เป่าหัวเราะเบาๆ แล้วถามว่า "แล้วไง?"

เหยียนปู๋อ้าว "ฉันจึงไม่ได้เข้าฟัง ฉันเลยขอให้เจ้าวิถีสวรรค์สอนฉันอีกครั้ง!"

ความคิดนี้แม้แต่ถูซานฉานยังตกตะลึง เธอโดนทำเอาสะอึกตาถลน

ซู่เป่าหัวเราะประชดประชัน "ทำไมต้องสอน เพราะคุณหน้าด้านเหรอ?"

เหยียนปู๋อ้าวไม่รู้จักซู่เป่า

พูดให้ถูกก็คือหน้าตาที่แท้จริงเจ้าวิถีสวรรค์นั้น คนส่วนใหญ่ในยมโลกไม่เคยเห็นมาก่อน

เรื่องที่เจ้าวิถีสวรรค์เป็นหลานสาวของซูอีเฉินนั้นยิ่งมีน้อยคนนักที่จะรู้

เยียนปู๋อ้าวมองซู่เป่าอย่างด้วยความไม่พอใจ แล้วพูดด้วยเสียงเย็นว่า "พวกเราคุยกันอยู่ เป็นเด็กเป็นเล็กอย่ามาแทรก?"

"เคยเห็นคนหน้าด้านแต่ไม่เคยเห็นคนหน้าด้านขนาดนี้มาก่อน ต่อให้เรียนบนโลกมนุษย์ วันละเจ็ดหรือแปดคาบเรียน ถ้านักเรียนโดดเรียน ก็ไม่เคยเห็นผู้ปกครองคนไหนหน้าด้านมาพูดว่า “โอ้ย ลูกของฉันโดดเรียนเลยไม่ได้เรียน ดังนั้นครูต้องสอนชดเชยให้ลูกฉัน!"

"ไม่มีมั้ย?!"

เหยียนปู๋อ้าวสะอึก

ถูซานฉานกลอกตา เยาะเย้ยว่า "หมูโง่กินอะไรก็โง่อยู่ดี ดูคุณหน้าเหมือนหมูไม่คิดว่าหน้าจะหนากว่าหน้าหมูจริงๆ เสียอีก ทําไมคุณไม่บอกให้พ่อและแม่ที่ตายแล้วลุกขึ้นมาป้อนนมอีกล่ะ"

"เป็นเด็กโข่งหรือไง ต้องให้คนอื่นต้องหมุนรอบตัวคุณหรือไง?"

เหยียนปู๋อ้าวโมโหมาก เขาจ้องถูซานฉานอย่างดุร้าย

"ฉันกําลังต่อสู้เพื่อสิทธิและผลประโยชน์ของตัวเองตามปกติ มันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย?"

ถูซานฉานตบหัวเขากระเด็น เธอหัวเราะเยาะแล้วพูดว่า "ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเหรอ?!"

"คุณเป็นหนอนแมลงวันที่คลานออกมาจากท่อระบายน้ำท่อไหนล่ะ? มาทำให้ฉันอุจาดตา เหม็นโชยมาเข้าจมูกฉัน คุณว่าเกี่ยวกับฉันไหมล่ะ"

ถูซานฉานไม่พอใจก็ลงไม้ลงมือ เหยาหลิงเยว่อึ้ง

ใช่แล้ว ต้องแบบนี้สิ!

ทำไมเมื่อกี้เธอต้องเกรงใจขนาดนั้นด้วยล่ะ ต้องตบหัวพวกหน้าด้านให้กระเด็นไปแบบนี้แหละ!

เหยียนปู๋อ้าวอดกลั้นความรู้สึกไม่ยุติธรรมไว้ สายตามีแต่ความอัดอั้นตันใจและความโกรธ

"แม้ว่าพวกคุณจะพูดมีเหตุผล แต่ฉันก็มีสิทธิ์ที่จะขอพบเจ้าวิถีสวรรค์!"

"นักเรียนขอพบครูของตัวเองคงไม่ผิดใช่ไหม"

เหยียนปู๋อ้าวแค้นมาก อยากเจอเจ้าวิถีสวรรค์ให้ได้

นั่นคือเจ้าวิถีสวรรค์เลยนะ เขาพลาดโอกาสไป เขาจะยอมจากไปง่ายๆ แบบนี้ได้อย่างไร

เขาเชื่อว่าเจ้าวิถีสวรรค์ต้องเป็นคนที่มีจิตใจเมตตาโอบอ้อมอารีและเห็นอกเห็นใจมนุษย์

เมื่อก่อนเจ้าวิถีสวรรค์ไม่มีร่าง แต่ตอนนี้เจ้าวิถีสวรรค์ได้กลายร่างเป็นมนุษย์แล้ว แสดงว่าเขาต้องเห็นอกเห็นใจพวกวิญญาณ

ขอแค่เขาได้พบกับเจ้าวิถีสวรรค์ เจ้าวิถีสวรรค์จะสอนเขาเป็นการส่วนตัวแน่นอน ยังไงก็แค่ประโยคเดียวเอง...