ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1786

"คุณพูดผิดแล้ว เจ้าวิถีสวรรค์ไม่ใช่อาจารย์ที่วิทยาลัยผีบำเพ็ญ"

"ดังนั้น 'สิทธิ์' ในการพบครูของคุณก็ไม่มีอยู่จริง"

ซูอีเฉินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "แม้แต่จักรพรรดิองค์อื่น ๆ ก็ไม่ใช่คนที่คุณอยากเจอก็เจอได้ พวกเขาเป็นครู ไม่ใช่บริกรที่คุณจ้างมา"

มักจะมีคนบางคนที่รู้สึกว่าตัวเองจ่ายเงินแล้วจะเหนือกว่าคนอื่นเสมอ

เหยียนปู๋อ้าวเก็บหัวตัวเองขึ้นมา เขายิ่งรู้สึกว่านี่ไม่เป็นธรรม

"ฉัน..."

เขาเพิ่งติดตั้งหัวเข้าไปใหม่ ก็เห็นส้อมเสียบฟางขนาดใหญ่ลอยมาที่หน้าตัวเอง

"เสียบออกไป!" เหยาหลิงเยว่จับส้อมเสียบฟางขนาดใหญ่เสียบเหยียนปู๋อ้าวออกไป

เหยียนปู๋อ้าวกลิ้งออกไปอย่างทุลักทุเล เขาคิดว่าคนพวกนี้รังแกกันเกินไปแล้ว

แม้แต่ซูอีเฉินยัง 'ขู่' เขา

เหยียนปู๋อ้าวเพิ่งจะเดินออกไปได้ไม่ไกลก็เจอครูสอนผีบำเพ็ญทั่วไปที่รับผิดชอบเรื่องแจ้งเตือนลูกศิษย์มาหา บอกว่า

"เหยียนปู๋อ้าว คุณไปกวนผู้อํานวยการมาใช่ไหม ผู้อำนวยการซูให้ฉันบอกคุณว่ามหาวิทยาลัยจะไม่ไล่นักศึกษาออกตามอำเภอใจ แต่ถ้าคุณทำผิดอีกครั้งในวันนี้ให้ลบชื่อออกไปเลย

เหยียนปู๋อ้าว "..."

เห่าแทนเจ้านาย! ใช้อำนาจข่มเหง!นี่มันขู่กันชัดๆ!

งั้นพวกผีตัวเล็กๆ ก็สมควรโดนรังแกใช่มั้ย?

เหยียนปู๋อ้าวจากไปด้วยความโกรธ ระหว่างทางเขาสุ่มจับผีบำเพ็ญหลายตัว บังคับถามว่าประโยคที่เจ้าวิถีสวรรค์สอนคืออะไร

ปรากฎว่ามีแค่ประโยคเดียว:

"วิถีสวรรค์ ทำลายส่วนเกินเพื่อชดเชยส่วนที่ขาด แต่วิถีมนุษย์ไม่ใช่ ทำลายสิ่งที่ขาดเพื่อสิ่งที่มี"

เหยียนปู๋อ้าวอึ้ง คิดอยู่นาน...

ก็ไม่เข้าใจ

"หมายความว่าอะไร" เขาขมวดคิ้วและถามผีในกำมือ

ผีบำเพ็ญตัวเล็กๆ กลัวมาก "ฉัน ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน..."

เหยียนปู๋อ้าวใจร้อนมาก เขาจับผีบำเพ็ญอีกสองสามตน คำตอบที่ได้มาก็คือประโยคเดียวกันนี้

เขาทำได้แต่ต้องไปบีบบังคับถามผีที่บรรลุแล้ว แต่คนอื่นก็บอกเขาว่า

สิ่งที่สำคัญไม่ได้อยู่ประโยคนี้ ประโยคนี้ยากที่จะเข้าใจ สิ่งสำคัญคือในเวลานั้นทุกคนรู้สึกถึงกฎแห่งวิถีของเจ้าวิถีสวรรค์ในที่ตรงนั้น

ถ้ามีแค่คำพูดนี้ประโยคเดียวแทบไม่มีผีบำเพ็ญตัวไหนสามารถบรรลุได้เลย

"ฉันรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายวิถีสวรรค์ ณ ตรงนั้น แล้วพอนึกถึงประโยคนี้ขึ้นมาอีกครั้ง ก็เจอประตูสู่การบรรลุได้แบบงงๆ"

" รุ่นพี่เหยียนคุณก็รู้เรื่องการบรรลุธรรมมันไม่สามารถอธิบายออกมาได้ เข้าใจแต่อธิบายไม่ได้!"

เหยียนปู๋อ้าวกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว

เขารู้ ก็เพราะรู้ถึงได้ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้น

บรรลุได้แบบงง... ผีบำเพ็ญขยะพวกนี้ยังสามารถบรรลุได้แบบงงๆ เลย

ถ้าตอนนั้นเขาอยู่ตรงนั้น งั้นก็คงจะบรรลุแบบก้าวกระโดดดีไม่ดีอาจแซงหน้าจักรพรรดิชิงหัวมหาราชไปเลยก็ได้ใช่ไหมนะ?!

ยังไงเขาก็เป็นอัจฉริยะ！

เหยียนปู๋อ้าวสัมผัสใบหน้าของเขาด้วยท่าท่างโหดเหี้ยม เขายังคงเจ็บแค้นที่จักรพรรดิชิงหัวตบเขาเมื่อกี้

ผีบำเพ็ญผู้หญิงหลายตนลอยผ่านไป

พวกเขายังพูดด้วยตาที่เปล่งประกายอีกว่า “ไม่คิดว่าเจ้าวิถีสวรรค์จะอายุน้อยขนาดนี้”

"ใช่ๆ สวมกระโปรงหน้าม้าสีดำ มองแวบแรกดูเจ้าอำนาจมาก แต่พอมองอีกทีก็ดูคล่องแคล่วและน่ารักมาก..."

"น่าเสียดายที่หน้าตาของเจ้าวิถีสวรรค์นั้นแอบมองยาก..."

ทุกคนดูเหมือนจะได้เห็นเธอ แต่พอออกมาก็ลืมไปหมดแล้วว่าเธอหน้าตาเป็นอย่างไร

เหยียนปู๋อ้าวต้องตกตะลึงอีกครั้ง ทำไมลักษณะที่พวกเขาอธิบายมาถึงเหมือนคู่ครองของจักรพรรดิชิงหัวเลย

เขาหยุดพวกเธอไว้ถามว่าได้เอาโทรศัพท์ถ่ายรูปไว้ไหม

ผีบำเพ็ญหญิงส่ายหน้า "ไม่มี ทุกคนลืมกันหมด ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เหมือนไม่มีใครได้ถ่ายรูปเลยสักคนเดียว"

เหยียนปู๋อ้าวซักถามลักษณะส่วนสูงน้ำหนักอะไรเทือกนั้น

ในที่สุดก็แน่ใจว่ามีความไปได้มากกว่า 90% ซู่เป่าก็คือเจ้าวิถีสวรรค์

เหยียนปู๋อ้าวใจหนาวถึงขั้วหัวใจ

"ที่แท้เธอก็คือเจ้าวิถีสวรรค์... มองไม่ออกเลย มองไม่ออกเลยนักนิด แต่นี่ก็จะโทษฉันไม่ได้..."

"ฉันก็ว่าทําไมกลิ่นอายของเธอถึงมีเอกลักษณ์ขนาดนี้ ที่แท้ก็เป็นเจ้าวิถีสวรรค์นี่เอง..."

เจ้าวิถีสวรรค์เป็นผู้หญิง

นี่ก็ยังไม่เท่าไหร่ แต่ยังดูเหมือนเด็กอายุ 17-18 ปีอีกนี่สิ

ไม่น่าเชื่อเลย

หัวใจเหยียนปู๋อ้าวเต้นแรง ทันใดนั้นก็เกิดความรู้สึกดีต่อคนที่ชื่อว่าซู่เป่า...

**

"ไม่กลับไปฉลองตรุษจีนกับพวกเราจริง ๆ เหรอ" เหยาหลิงเยว่จับมือถูซานฉาน รู้สึกเสียดายนิดหน่อย

เหยาหลิงเยว่มีความสุข "อ่อนแอก็ไม่เป็นไร ฉันจะปกป้องเขาเอง"

ต่อไปเราจะไม่แยกจากกันอีก!

ถูซานฉานเป็นสุนัขจิ้งจอกที่ดีมากจริงๆ ถ้ามีโอกาศเธอก็ต้องแบ่งปันสิ่งที่ดีที่สุดของจิ่วโยวให้เธอบ้าง

ซูอีเฉินก้มหน้ามองสิ่งของกลมๆ ที่อยู่ในมือ

เขาจ้องมองมันอย่างใจจดใจจ่อแล้วลูกปัดทรงกลมก็ค่อยๆ ส่องแสงแวววาวเจ็ดสีและหมุนอย่างต่อเนื่อง

มีพลังประหลาดเจาะเข้าไปในเส้นเลือดของเขา

ทันใดนั้น ในที่สุดซูอีเฉินก็จำเหตุการณ์ตอนเด็ก ๆ ได้

เขาช่วยลูกแมวน้อยตัวนั้นไว้ กอดมันไว้แน่นก่อนที่จะเป็นลมไปและสัญญาว่าจะพามันกลับไปด้วยกัน

เขาบอกว่า ต่อไปแกก็คือสัตว์เลี้ยงของครอบครัวเรา...

เขาคิดว่ามันเป็นแมวจริงๆ!

แต่คําว่า 'สัตว์เลี้ยง' สองคํานั้นเขาเหมือนจะไม่ทันได้พูดออกมา

ซูอีเฉิน "..."

ไม่พูดแล้วดีกว่า

เขาขอบคุณที่เธอให้เน่ยตานมา เขาพยายามหาวิธีที่จะเปลี่ยนจากผีบำเพ็ญพ่อมดมาตลอดสิบปี

เน่ยตานนี้มีประโยชน์ต่อเขามากจริงๆ เขาปฏิเสธไม่ได้...

ซู่เป่าดูออกว่าเขาคิดอะไร เธอจับแขนของลุงใหญ่

"ลุงใหญ่ อย่าคิดมาก ต่อไปเราจะดูแลความปลอดภัยของเธออย่างดี สุนัขจิ้งจอกตัวนี้... พวกเราจะคุ้มครองเอง"

ซูอีเฉินยิ้มอย่างโล่งอกและพยักหน้าบอกว่า "อืม"

ซู่เป่ายังบ่นต่อว่า "กลับไปครั้งนี้ หนูจะปกป้องลุงใหญ่..."

"อัตราความสําเร็จของคนอื่นคือ 50% เราต้องเป็น 100%!"

"หนูจะช่วยลุงใหญ่ให้กลายเป็นพ่อหมดอย่างราบรื่นแน่นอน พวกเรามีที่พึ่ง ไม่พึ่งก็เสียเปล่า!"

"หลังจากแปลงร่างสำเร็จแล้วค่อย 'จุกเข้าไป'..."

ซูอีเฉินมองซู่เป่าที่กำลังบ่น เหมือนเห็นเงาของนายหญิงซูลางๆ

ในใจของเขาสงบและมั่นคง เขาพูดเบาๆ ว่า

"ขอบคุณนะเด็กดี!"

การมีเธอเป็นความโชคดีของเขาเสมอมา เป็นความโชคดีของตระกูลซู...