ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1787

แก่นพลังจิตสีหม่นหมองดูลึกลับ แต่หากมองใกล้ๆ จะเห็นความเปล่งประกายระยิบระยับอยู่ภายใน

เหมือนเป็นโลกใบเล็กๆ ที่มีกฎแห่งวิถีของมันเอง

ซูอีเฉินจ้องมองแก่นพลังจิตอยู่นานมาก รู้สึกว่าความเปล่งประกายนั้นค่อยๆ กลายเป็นสิ่งที่จับต้องได้ และห่อหุ้มเขาไว้!

“ลุงใหญ่ หากจะเปลี่ยนไปบำเพ็ญจอมขมังเวทต้องกลับสู่ความเรียบง่ายดั้งเดิม ปล่อยวางสิ่งที่ไม่จำเป็นทั้งหมดนะคะ”

เสียงของซู่เป่าดังขึ้นที่ข้างหู

ซูอีเฉินพยักหน้าและตามคำแนะนำของซู่เป่า และเข้าสู่โลกแห่งแสงระยิบระยับอย่างมั่นคง

เวลาผ่านไปครึ่งเดือนในโลกมนุษย์

ซูอีเฉินถูกห่อหุ้มด้วยแสงสว่าง จากนั้นแสงก็ค่อยๆ จางหายไป จนเหลือเพียงเปลือกสีหม่น

เหยาหลิงเยว่จ้องมองไม่ละสายตา

เธอถามด้วยความสงสัย “อาเฉินกลายเป็นดักแด้แล้วหรือ?”

ซู่เป่าหัวเราะ “ป้าสะใภ้ใหญ่จะเข้าใจแบบนั้นก็ได้ค่ะ”

เหยาหลิงเยว่พยักหน้า “ถ้าอย่างนั้น ตอนที่เขาออกจากดักแด้ เขาจะกลายเป็นผีเสื้อหรือเปล่า?”

ซู่เป่าหัวเราะ “คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ”

ขณะที่พูดอยู่ ก็มีเสียงดัง “แกร๊ก” จากเปลือกสีหม่น

เหยาหลิงเยว่ลุกขึ้นอย่างตื่นเต้น “มาแล้วๆ! สามีของป้าออกจากเปลือกแล้ว!”

ซู่เป่าได้แต่ยิ้ม

เปลือกสีหม่นแตกกระจายกลายเป็นกลุ่มควันและจางหายไป

เมื่อควันจางลง ซู่เป่าและเหยาหลิงเยว่ต่างก็ตกตะลึง

ซูอีเฉินตรงหน้าเหมือนย้อนกลับไปในช่วงแรกเริ่ม

ดูเหมือนชายหนุ่มวัย 27-28 ปี มีดวงตาสุกสกาว คิ้วคมคาย และใบหน้าหล่อเหลาเจิดจรัส

แม้ว่าเขาจะกินยาชะลอวัยเพื่อคงความเยาว์วัยไปก่อนหน้านี้แล้ว แต่ความมีชีวิตชีวาก็ยังคงมีความหนักแน่นอยู่บ้าง

ตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นตัวคนหรือพลังชีวิตล้วนอยู่ในช่วงที่เบ่งบานที่สุด…

เหยาหลิงเยว่เป็นคนแรกที่พุ่งเข้าไปกอดเขาแน่นๆ

“คุณเหมือนครั้งแรกที่เราเจอกันเลย…” เธอพูดด้วยความดีใจ “เหมือนตอนที่ฉันเจอคุณครั้งแรก!”

ซูอีเฉินยื่นมือออกไป แขนที่แข็งแกร่งโอบรับกอดของเธอไว้อย่างอบอุ่น

“ใช่…เราทั้งคู่เหมือนกันแล้ว!”

ใช่แล้ว ในที่สุดเขากับเธอก็เหมือนกันแล้ว!

จากการพบกันที่ผิดพลาด ชีวิตที่ไม่สมดุลมาจนถึงท้ายที่สุด

ในที่สุด ทั้งสองก็ประสานกันได้อย่างสมบูรณ์…

บนใบหน้าของเหยาหลิงเยว่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เผยฟันขาวอย่างร่าเริง “คราวนี้เราจะได้กลับไปจิ่วโยวด้วยกันแล้วนะ!”

เธอสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของซูอีเฉินที่เหมือนกับเธอ!

ดีจริงๆ ในที่สุดสามีของเธอก็เหมือนกับเธอ พวกเขาทั้งสองกลายเป็น ‘คน’ แบบเดียวกันแล้ว

ซูอีเฉินซบใบหน้าลงบนศีรษะของเธอ สัมผัสได้ถึงความนุ่มฟูของเส้นผม แล้วตอบรับเบาๆ ว่า “อืม กลับไปจิ่วโยวกัน”

**

การฉลองปีใหม่ในโลกมนุษย์คือช่วงเวลาของการกลับมาพบกันของผู้คนรุ่นแล้วรุ่นเล่า

มันคือช่วงเวลาแห่งความรุ่งเรือง และเป็นการเบ่งบานของดอกไม้ไฟที่งดงามตระการตา

หลังจากความคึกคักและการพบปะแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายไปตามทางของตัวเอง

นายหญิงซูนอนเอนอยู่บนเก้าอี้โยกนุ่มสบาย และแกว่งเบาๆ มองดูหิมะที่ตกนอกหน้าต่าง

“อาเฉินดูเหมือนจะสมหวังแล้วสินะ?” นายหญิงซูพึมพำ “เจ้าเจ็ดเองก็เตรียมของสำหรับการคืนชีพเสร็จเรียบร้อยแล้ว อีกสองปีเสี่ยวซีคงจะกลับมาได้…”

“ทุกคนต่างก็ก้าวหน้ากันดีนะ ฉันก็ต้องพยายามบ้างแล้ว”

ทุกวันนี้นายหญิงซูมองโลกในแง่ดีและเต็มไปด้วยความหวัง เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าบั้นปลายชีวิตของตัวเองจะเป็นแบบนี้ ชีวิตที่เต็มไปด้วยความหวังอีกครั้ง

ในอนาคตเธอจะได้พบกับครอบครัวในรูปแบบไหนกัน?

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เธอก็เอนกายลงบนเก้าอี้โยก หลับตา แล้วค่อยๆ เริ่มฝึกบำเพ็ญจิตใจในทุกลมหายใจเข้าออกตามปกติ…

**

“ลุงใหญ่จะไปจิ่วโยวจริงๆ แล้วใช่ไหม?” ซู่เป่าคิดขึ้นมาได้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง!

เหยาหลิงเยว่กระพริบตา และนึกขึ้นมาได้เหมือนกัน “แล้วทรัพย์สินในโลกหลังความตายล่ะ?”

“ฉันยังต้องกลับมาเก็บค่าเช่าทุกเดือนนะ!”

“นี่คืออาณาจักรที่คุณสร้างขึ้นมานะ คุณจะไม่เอาไว้แล้วหรือ!”

ซูอีเฉินหัวเราะ “ไม่ทิ้งไปไหนหรอก? ของพวกนี้ให้ท่านบรรพบุรุษสืบทอดต่อไปไง”

จากนั้นเธอก็หันไปทางเหยาหลิงเยว่ “ป้าสะใภ้ใหญ่ คราวนี้ป้าอาจต้องปกป้องอีกสองคนด้วยแล้วล่ะ”

เหยาหลิงเยว่ตบหน้าอกตัวเอง “ไม่มีปัญหา!”

ซูอีเฉินเงยหน้ามองประตูจิ่วโยวเป็นครั้งที่สอง

จิ่วโยว เขามาแล้ว…

ซืออี้หรานกล่าวว่า “การเดินทางไปจิ่วโยวครั้งนี้ โอกาสและความเสี่ยงทั้งหมด พวกลุงต้องเผชิญด้วยตัวเอง…”

เหยาหลิงเยว่พยักหน้าอย่างมั่นใจ “วางใจเถอะ ป้าจะปกป้องอาเฉินอย่างดี!”

**

เหยียนปู๋อ้าวพลาดโอกาสในการทะลวงเข้าสู่ขั้นใหม่ ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา เขาเอาแต่ครุ่นคิดถึงคำพูดของเจ้าแห่งวิถีสวรรค์คำนั้นอยู่ตลอด

วิถีแห่งสวรรค์ ลดสิ่งที่เกินเพื่อเติมเต็มสิ่งที่ขาด แต่วิถีของมนุษย์กลับตรงกันข้าม ลดสิ่งที่ขาดเพื่อบำรุงสิ่งที่เกิน

มันหมายความว่าอะไรกันแน่?

และยิ่งคิดถึงคำนี้มากเท่าไหร่ ตบะของเขากลับยิ่งถดถอยลงเรื่อยๆ!

แม้ยังอยู่ในขั้นสูงสุดของระดับพญายม แต่เขาก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

ถ้าเปรียบขั้นสูงสุดของพญายมก่อนหน้านี้เหมือนขวดน้ำที่เต็มอยู่

ตอนนี้ขวดน้ำเหลือเพียงฝาขวดเท่านั้น…

นั่นหมายความว่าเขาอยู่ในขั้นที่กลวงเปล่า!

“กฎแห่งวิถีบ้าอะไรเนี่ย!” เหยียนปู๋อ้าวตื่นตระหนก ไม่อยากคิดถึงคำพูดของเจ้าแห่งวิถีสวรรค์อีกต่อไป

แต่การถดถอยของระดับขั้นนั้น เขาก็รู้สึกได้อย่างชัดเจน

เมื่อความหวาดกลัวเกิดขึ้นในใจ มันก็ยากที่จะควบคุม

“ทำไมคนอื่นถึงได้ทะลวงขั้น แต่ฉันกลับถอยหลัง?”

“เป็นไปไม่ได้! ฉันเป็นคนที่มีพรสวรรค์ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ จะถอยหลังได้ยังไง…ต้องมีอะไรที่ฉันไม่รู้แน่ๆ…”

ใช่แล้ว ยังมีถูซานฉานอีกคน?

เธออยู่แค่ขั้นกลางของระดับพญายม แต่กลับสามารถเอาชนะเขาได้อย่างง่ายดาย!

ดังนั้นเธอต้องรู้อะไรบางอย่างแน่ๆ!

เหยียนปู๋อ้าวตัดสินใจจะไปหาถูซานฉานทันที