ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1791

หลังจากที่ถูซานฉานเสียชีวิต เธอก็ไม่อยากกลับไปยังจิ่วโยว เพราะคิดว่าการกลับไปนั้นไร้ความหมาย

แต่ตอนนี้ เธอกลับมีสถานที่ที่อยากไปอีกครั้ง

ถูซานฉานเก็บดอกฉวี้เอ้อช่อใหญ่ที่บานสะพรั่งไว้ในอ้อมแขน แล้วมุ่งหน้ากลับไปหาเหยาหลิงเยว่

**

สำหรับเหยียนปู๋อ้าว ช่วงนี้ชีวิตของเขาไม่ต่างจากฝันร้าย

ถูกพลังอันมหาศาลของมังกรเขียวกดดันจนวิญญาณแทบแตกสลาย

ก่อนเข้ามายังจิ่วโยว เขาได้เผาผลาญกฎแห่งวิถีของตนเองไปครึ่งหนึ่ง

เขาเห็นถูซานฉานยอมทิ้งตบะทั้งหมดของตัวเอง จึงคิดว่าการเผาผลาญกฎแห่งวิถีจนสูญเสียตบะนั้นคงไม่เป็นไร

แต่ใครจะรู้ว่าหลังจากมาที่นี่ เขากลับพบว่านี่ไม่ใช่ดินแดนใหม่ และยิ่งไม่ใช่สวรรค์!

ถ้าเขาไม่เหลือตบะไว้ครึ่งหนึ่ง เขาคงไม่รอดแม้แต่จะผ่านด่านมังกรเขียวที่เฝ้าประตูไปได้!

เหยียนปู๋อ้าวถือหัวของตัวเองไว้และหนีเอาชีวิตรอด หลังออกจากประตูจิ่วโยวแล้วยังดันไปเจอกับฝูงแมลงน่าขยะแขยงอีก!

เขาไม่มีแม้แต่เวลาใส่หัวกลับเข้าที่คอ

หลังจากหนีตายจากรังแมลงนั้นมาได้อย่างหวุดหวิด เขากลับพบว่าภายนอกยิ่งอันตรายกว่าเดิม

ในโลกหลังความตายแมลงนั้นตัวเล็กๆ แต่ที่นี่กลับใหญ่กว่าคนเสียอีก

สัตว์ในโลกหลังความตายนั้นไม่กินคน แต่สัตว์ที่นี่เมื่อเห็นวิญญาณของเขา ดวงตากลับเป็นประกายด้วยความหิวกระหาย

เหยียนปู๋อ้าวไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคาดหวัง เขาไม่ได้เข้ามาเพื่อไล่ฆ่าศัตรูรอบด้าน หรือรับโชคไม่หยุดหย่อน หรือว่ากลายเป็นยอดผู้มีบุญวาสนาเหนือจักรพรรดิชิงหัว...

แต่กลับกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอที่สุดในดินแดนจิ่วโยว และเป็นส่วนล่างสุดของห่วงโซ่อาหาร!

ถ้าโลกหลังความตายเปรียบได้กับอารยธรรมสมัยใหม่ จิ่วโยวก็คือดินแดนไร้อารยะ...

เมื่อสิ้นหวังสุดขีด เขาก็ได้ยินเสียงเพลงที่คุ้นเคย!

【มอเตอร์ไซค์ดุ…มอเตอร์ไซค์ดุของฉัน…】

เหยียนปู๋อ้าวเงยหน้าขึ้นอย่างยินดี อย่างน้อยขอแค่มีคนหรือผีก็ยังดี!

ไม่ว่ายังไงก็ยังดีกว่าต้องเผชิญหน้ากับพวกแมลงและสัตว์ป่า!

"พี่ชาย!" เหยียนปู๋อ้าวละทิ้งความเย่อหยิ่งที่เคยมีในโลกหลังความตายแล้วโบกมืออย่างเร่งรีบ “พี่ชาย! ช่วยชีวิตฉันที!”

เขาเห็นเพียงนกเก้าเศียรที่กำลังพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเงาร่างของคนบนหลังนก

อีกฝ่ายได้ยินเสียงเรียกของเขาและมุ่งหน้ามาหาเขาจริงๆ!

เหยียนปู๋อ้าวดีใจทันที

แต่เมื่อนกเก้าเศียรเข้ามาใกล้ และเขาเห็นคนที่อยู่บนหลังนกอย่างชัดเจนแล้ว เหยียนปู๋อ้าวก็รู้สึกเหมือนถูกทิ้งลงในเหวเย็นยะเยือก

“ถูซานฉาน! เธอเองเหรอ?!” เหยียนปู๋อ้าวเบิกตากว้าง

ในตอนนี้ถูซานฉานดูอ่อนแอมาก อ่อนแอกว่าเขา หรืออย่างน้อยก็พอๆ กับเขาตอนนี้

แต่ทำไมเธอถึงสามารถควบคุมนกเก้าเศียรได้?!

ในโลกหลังความตายก็มีนกเก้าเศียรเหมือนกัน แต่นกเก้าเศียรของจิ่วโยวนั้นใหญ่กว่าหลายเท่า และดวงตาก็ยิ่งดุร้ายมากกว่า!

“เธอ...เธอต้องมีเคล็ดลับบางอย่างแน่ๆ ใช่ไหม?!” เหยียนปู๋อ้าวอดไม่ได้ที่จะถาม

ถูซานฉานหรี่ตามอง และยิ้มเย้ยหยันอย่างเจ็บแสบ "ใช่ ฉันมีวิธีที่จะควบคุมสัตว์ร้ายทุกตัวในจิ่วโยว!"

“ดูจากสภาพนายแล้ว...” ถูซานฉานกอดอกหัวเราะ “ช่างน่าสมเพชจริงๆ ถูกพวกแมลงปีศาจและสัตว์ปีศาจไล่ตามจะกินใช่ไหมล่ะ?”

ถูซานฉานหัวเราะเยาะ "ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ? นายคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน ฉันก็ไม่เคยสนิทกับนายเลย เพื่อนร่วมชั้นอะไรกัน? อย่างนายเนี่ยคู่ควรเป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉันด้วยเหรอ?"

สีหน้าของเหยียนปู๋อ้าวเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด...

ถูซานฉานผิวปากเสียงดังลั่น

เหยียนปู๋อ้าวรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ!

เป็นไปตามคาด มีบางสิ่งบางอย่างในป่าที่อยู่ไกลออกไปกำลังวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว จนพื้นดินสั่นสะเทือน

ถูซานฉานหัวเราะคิกคัก แล้วขี่ ‘มอเตอร์ไซค์ดุ’ พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว!

เหยียนปู๋อ้าวไม่คิดอะไร เขารีบวิ่งตามทิศทางที่ถูซานฉานจากไปอย่างบ้าคลั่ง!

แต่นกเก้าเศียรนั้นเร็วมาก ถูซานฉานจึงหายไปในพริบตา

ขณะที่ข้างหลังของเขากลับเต็มไปด้วยฝูงสัตว์ประหลาดน่ากลัวที่มีหัวเป็นคนและร่างเป็นสัตว์...

เหยียนปู๋อ้าวในสภาพมอมแมมสะบักสะบอม เขาวิ่งหนีอย่างไม่เป็นท่า ในใจเต็มไปด้วยความแค้นต่อถูซานฉาน

ขณะที่คิดว่าตนเองต้องตายแน่แล้ว จู่ๆ แมลงและสัตว์ร้ายที่ตามหลังมาก็หยุดชะงัก และถอยหลังไปสองสามก้าว ก่อนจะหันหลังและเดินจากไป

เหยียนปู๋อ้าวยังตกใจไม่หาย เขายังไม่เข้าใจว่าทำไมพวกมันถึงหยุดไล่ล่า?

เมื่อเขาหันกลับไปมองก็เห็นว่าที่หุบเขาไกลออกไปนั้นมีควันไฟลอยขึ้นมา และมองเห็นเงาของบ้านเรือนอยู่ลางๆ...

"ดีเหลือเกิน!" เหยียนปู๋อ้าวแทบจะร้องไห้ด้วยความดีใจ!

ในดินแดนไร้อารยะแห่งนี้ยังมีร่องรอยของสิ่งมีชีวิต!

ตราบใดที่ยังมีผู้คน เขาก็ยังมีโอกาสรอดชีวิต

สวรรค์คงไม่ทอดทิ้งเขาจริงๆ...