ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1790

เหยาหลิงเยว่ดุพวกเขาไปชุดใหญ่ ก่อนจะฟึดฟัดคว่ำโต๊ะ

“พวกเจ้าไม่ต้องกินแล้ว ออกไปซะ!”

หนุ่มรูปงามเหล่านั้นได้แต่ถือถ้วยอยู่ในมือ แอบหวังว่าจะได้กินมื้อใหญ่ที่ทั้งบำรุงร่างกายและอร่อยสุดยอด

แต่สุดท้ายกลับถูกไล่ออกมา

พวกเขาก้มหน้าก้มตาเดินจากไป และรู้สึกอับอายและเสียหน้าอย่างมาก แถมยังรู้สึกว่าถูกเหยาหลิงเยว่ทำเกินไป

พวกเขาเคยเป็นคนที่ถูกเลือกมาเพื่อเธอ จะว่าไปก็เคยมีวาสนาร่วมกันอยู่บ้าง

แต่เธอกลับปกป้องแค่ซูอีเฉิน โดยไม่ไว้หน้าและไม่อ่อนข้อให้พวกเขาเลยแม้แต่น้อย

“จอมขมังเวทช่างไร้ความปรานีจริงๆ!” ชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยอย่างขัดเคืองใจ

**

ซูอีเฉินได้สัมผัสกับ ‘การแต่งเข้าบ้าน’ เป็นครั้งแรก

และมันก็เป็นพิธีที่เก่าแก่และเรียบง่ายที่สุด

เขาถูกพาเข้าบ้านด้วยความชื่นมื่น จากนั้นทุกคนก็มารวมตัวกันทำอาหารมื้อใหญ่แสนอร่อย โดยเหยาหลิงเยว่ในฐานะจอมขมังเวทได้ทำการโปรยพรใส่หม้อใหญ่ทุกใบ

สิ่งที่เรียกว่าพรก็คือยาลูกกลอนที่ซู่เป่าให้ไว้ ซึ่งเหยาหลิงเยว่โปรยได้ตามใจชอบ ยิ่งอารมณ์ดีเธอก็ยิ่งโปรยเยอะ

เมื่อโปรยเยอะ ชาวเผ่าก็ยิ่งดีใจ

แล้วทุกคนก็พากันมีความสุขอย่างมาก

หลังมื้ออาหาร ชายชราคนที่โปรยน้ำใส่เขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วประกาศว่า “ตอนนี้ได้เวลาพาเจ้าบ่าวเข้าห้องของจอมขมังเวทแล้ว!”

ทุกคนส่งเสียงโห่ร้องด้วยความยินดี พากันลุกขึ้นแล้วรุมล้อมเหยาหลิงเยว่อย่างคึกคัก…

ส่วนซูอีเฉินถูกพวกคุณอาผู้หญิงล้อมรอบไว้ พร้อมทั้งเหน็บดอก…ดอกไม้สีแดงสดไว้ที่หูของเขา

ใช่แล้ว ดอกไม้สีแดงสดของจริง

จากนั้นก็พาเขาก้าวข้ามเตาไฟ ชาวเผ่าผู้เฒ่าหลายคนถือกิ่งไม้ชุบน้ำหยดใส่ตัวเขาพร้อมท่องบทสวดที่เขาฟังไม่ออก

พิธีเสร็จสิ้น แต่ไม่มีการแกล้งเข้าหออย่างที่จินตนาการเอาไว้ ตรงกันข้าม กลับเป็นผู้อาวุโสที่พาทุกคนเดินออกไปอย่างเคร่งขรึม

ไม่นานนัก ลานบ้านเล็กๆ ก็เงียบสงัดจนแทบไม่ได้ยินแม้แต่เสียงสุนัขเห่า

ซูอีเฉินอดหัวเราะไม่ได้ “จบแล้วเหรอ?”

เหยาหลิงเยว่ตอบ “ใช่!”

ก่อนจะคิดอะไรขึ้นมาได้ “พิธีนี่สู้พิธีแต่งงานในโลกมนุษย์ไม่ได้ใช่ไหม?”

เธอดูมีท่าทีขัดใจเล็กน้อย

พิธีนี้นับเป็นพิธีใหญ่ที่สุดของเผ่าแม่มดแล้ว ก่อนหน้านี้คนที่ถูกเลือกมาให้เธอยังเคยบอกว่าขอแค่เอาตัวส่งเข้ามาไว้ในลานบ้านก็พอแล้ว!

ซูอีเฉินเห็นว่าเธอเข้าใจผิดไป ก็เลยไปบีบจมูกเธอเบาๆ “ผมหมายถึงว่าทำไมทุกคนถึงออกไปกันเร็วขนาดนั้น? ผมยังนึกว่าพวกเขาจะมานั่งแกล้งหรือไม่ก็นั่งคุยกันที่ลานบ้านต่ออีกสักพักเสียอีก”

เหยาหลิงเยว่ตอบอย่างจริงจัง “ไม่หรอก! ทุกคนต้องไปให้หมด เพื่อให้จอมขมังเวทได้อยู่กับสามีอย่างสงบ และให้กำเนิดจอมขมังเวทรุ่นใหม่!”

ซูอีเฉิน “...”

“ยังมีลูกได้อีกเหรอ?” เขานิ่งไปสักพัก

ซูอีเฉินเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ปกติพวกเขาเป็น ‘คนละโลก’ จึงไม่สามารถมีลูกได้

แต่ตอนนี้เขากับเธอก็เป็น ‘คน’ เหมือนกันแล้ว?

เผ่าแม่มดย่อมสามารถสืบทอดทายาทได้แน่นอน มิเช่นนั้นแล้วเผ่าแม่มดแห่งดินแดนจิ่วโยวคงไม่อาจสืบทอดสายเลือดมาได้ยาวนานเช่นนี้

เหยาหลิงเยว่ยิ้มอย่างภูมิใจพลางตบอกตัวเอง “แน่นอน! ฉันจะมีไม่ได้ได้ยังไง!”

ซูอีเฉิน “...”

คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ได้ไม่อยากให้คุณมีลูก

ซูอีเฉินเอามือเกลี่ยผมของเธอไปทัดไว้ที่หลังใบหู แล้วยิ้มพลางเปลี่ยนเรื่องคุย “ว่าแต่ ทำไมไม่เห็นตัวถูซานฉานเลย?”

เหยาหลิงเยว่ตอบ “นับตั้งแต่วันนั้นที่กลับมา เธอก็ขี่มอเตอร์ไซค์ของฉันออกไปเที่ยวเล่นแล้ว!”

ซูอีเฉินถาม “ไม่เป็นไรแน่นะ? ตอนนี้เธอก็ไม่มีพลังอะไรเหลือแล้ว”

เหยาหลิงเยว่ส่ายหน้า “วางใจเถอะ! มอเตอร์ไซค์ของฉันมันฉลาด ถ้าเกิดอันตราย มันจะพาเธอหนีกลับมาเอง”

ทั้งสองคนพูดถึงถูซานฉานราวกับกำลังพูดถึงสัตว์เลี้ยงตัวน้อยที่เพิ่งรับมาใหม่ (ขีดฆ่าทิ้ง) หรือไม่ก็เหมือนกำลังพูดถึงเด็กซนที่เพิ่งเอามาเลี้ยงในบ้าน

ขณะนี้เอง ถูซานฉานก็กำลังสนุกสนานเต็มที่!

สัตว์บนท้องฟ้าทั้งหลายแทบไม่มีใครไม่รู้จัก ‘มอเตอร์ไซค์’ ของเหยาหลิงเยว่ และไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่ง

ส่วนสัตว์บนพื้นดินยิ่งแล้วใหญ่ เมื่อเห็นนกเก้าเศียรที่คุ้นเคยแหวกทางเข้ามาพร้อมเพลงดีเจก็พากันวิ่งหนีไปคนละทิศละทาง

“จอมขมังเวทที่กินเนื้อมาอีกแล้ว!!”

ถูซานฉานยกมุมปากยิ้มเยาะ

เมื่อก่อนเธอเคยคิดแต่อยากออกไปจากจิ่วโยว แต่ตอนนี้เป็นครั้งแรกที่อยากอยู่ที่นี่จริงๆ

พ่อกับแม่เคยบอกว่า ทุกวันนี้ไม่มีจิ้งจอกเก้าหางที่แท้จริงหลงเหลืออยู่แล้ว เพราะพวกมันกลายเป็นเพียงสัตว์ปีศาจธรรมดา

และเธอคือจิ้งจอกที่มีพรสวรรค์มากที่สุดในเผ่า หวังว่าเธอจะตั้งใจฝึกบำเพ็ญและไม่ออกไปเที่ยวเล่นบ่อยๆ

แต่ก่อนเธอไม่เคยฟัง เพราะเธอต้องการตามหาซูอีเฉิน และถึงพ่อแม่จะจนใจแต่ก็เข้าใจดี

จิ้งจอกก็แบบนี้แหละ จำได้ทั้งเรื่องที่แค้นและบุญคุณ ถ้าห้ามไม่ให้เธอไป แล้วจะให้เธอตั้งใจฝึกบำเพ็ญได้อย่างไร?

เมื่อกลับมาอีกครั้ง ถูซานฉานก็รู้สึกได้ทันทีว่าภูเขาลำธารช่างงดงามเพียงใด และเหล่าสัตว์อสูรตัวน้อยที่วิ่งพล่านก็ช่างน่ารักเหลือเกิน

ผืนดินจิ่วโยวนี้ช่างมีชีวิตชีวา

เธออยากกลับไปหาพ่อแม่ แต่พ่อแม่ของเธอก็ไม่อยู่แล้ว...