ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1790

เหยาหลิงเยว่ดุพวกเขาไปชุดใหญ่ ก่อนจะฟึดฟัดคว่ำโต๊ะ

“พวกเจ้าไม่ต้องกินแล้ว ออกไปซะ!”

หนุ่มรูปงามเหล่านั้นได้แต่ถือถ้วยอยู่ในมือ แอบหวังว่าจะได้กินมื้อใหญ่ที่ทั้งบำรุงร่างกายและอร่อยสุดยอด

แต่สุดท้ายกลับถูกไล่ออกมา

พวกเขาก้มหน้าก้มตาเดินจากไป และรู้สึกอับอายและเสียหน้าอย่างมาก แถมยังรู้สึกว่าถูกเหยาหลิงเยว่ทำเกินไป

พวกเขาเคยเป็นคนที่ถูกเลือกมาเพื่อเธอ จะว่าไปก็เคยมีวาสนาร่วมกันอยู่บ้าง

แต่เธอกลับปกป้องแค่ซูอีเฉิน โดยไม่ไว้หน้าและไม่อ่อนข้อให้พวกเขาเลยแม้แต่น้อย

“จอมขมังเวทช่างไร้ความปรานีจริงๆ!” ชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยอย่างขัดเคืองใจ

**

ซูอีเฉินได้สัมผัสกับ ‘การแต่งเข้าบ้าน’ เป็นครั้งแรก

และมันก็เป็นพิธีที่เก่าแก่และเรียบง่ายที่สุด

เขาถูกพาเข้าบ้านด้วยความชื่นมื่น จากนั้นทุกคนก็มารวมตัวกันทำอาหารมื้อใหญ่แสนอร่อย โดยเหยาหลิงเยว่ในฐานะจอมขมังเวทได้ทำการโปรยพรใส่หม้อใหญ่ทุกใบ

สิ่งที่เรียกว่าพรก็คือยาลูกกลอนที่ซู่เป่าให้ไว้ ซึ่งเหยาหลิงเยว่โปรยได้ตามใจชอบ ยิ่งอารมณ์ดีเธอก็ยิ่งโปรยเยอะ

เมื่อโปรยเยอะ ชาวเผ่าก็ยิ่งดีใจ

แล้วทุกคนก็พากันมีความสุขอย่างมาก

หลังมื้ออาหาร ชายชราคนที่โปรยน้ำใส่เขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วประกาศว่า “ตอนนี้ได้เวลาพาเจ้าบ่าวเข้าห้องของจอมขมังเวทแล้ว!”

ทุกคนส่งเสียงโห่ร้องด้วยความยินดี พากันลุกขึ้นแล้วรุมล้อมเหยาหลิงเยว่อย่างคึกคัก…

ส่วนซูอีเฉินถูกพวกคุณอาผู้หญิงล้อมรอบไว้ พร้อมทั้งเหน็บดอก…ดอกไม้สีแดงสดไว้ที่หูของเขา

ใช่แล้ว ดอกไม้สีแดงสดของจริง

จากนั้นก็พาเขาก้าวข้ามเตาไฟ ชาวเผ่าผู้เฒ่าหลายคนถือกิ่งไม้ชุบน้ำหยดใส่ตัวเขาพร้อมท่องบทสวดที่เขาฟังไม่ออก

พิธีเสร็จสิ้น แต่ไม่มีการแกล้งเข้าหออย่างที่จินตนาการเอาไว้ ตรงกันข้าม กลับเป็นผู้อาวุโสที่พาทุกคนเดินออกไปอย่างเคร่งขรึม

ไม่นานนัก ลานบ้านเล็กๆ ก็เงียบสงัดจนแทบไม่ได้ยินแม้แต่เสียงสุนัขเห่า

ซูอีเฉินอดหัวเราะไม่ได้ “จบแล้วเหรอ?”

เหยาหลิงเยว่ตอบ “ใช่!”

ก่อนจะคิดอะไรขึ้นมาได้ “พิธีนี่สู้พิธีแต่งงานในโลกมนุษย์ไม่ได้ใช่ไหม?”

เธอดูมีท่าทีขัดใจเล็กน้อย

พิธีนี้นับเป็นพิธีใหญ่ที่สุดของเผ่าแม่มดแล้ว ก่อนหน้านี้คนที่ถูกเลือกมาให้เธอยังเคยบอกว่าขอแค่เอาตัวส่งเข้ามาไว้ในลานบ้านก็พอแล้ว!

ซูอีเฉินเห็นว่าเธอเข้าใจผิดไป ก็เลยไปบีบจมูกเธอเบาๆ “ผมหมายถึงว่าทำไมทุกคนถึงออกไปกันเร็วขนาดนั้น? ผมยังนึกว่าพวกเขาจะมานั่งแกล้งหรือไม่ก็นั่งคุยกันที่ลานบ้านต่ออีกสักพักเสียอีก”

เหยาหลิงเยว่ตอบอย่างจริงจัง “ไม่หรอก! ทุกคนต้องไปให้หมด เพื่อให้จอมขมังเวทได้อยู่กับสามีอย่างสงบ และให้กำเนิดจอมขมังเวทรุ่นใหม่!”

ซูอีเฉิน “...”

“ยังมีลูกได้อีกเหรอ?” เขานิ่งไปสักพัก

ซูอีเฉินเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ปกติพวกเขาเป็น ‘คนละโลก’ จึงไม่สามารถมีลูกได้

แต่ตอนนี้เขากับเธอก็เป็น ‘คน’ เหมือนกันแล้ว?

เผ่าแม่มดย่อมสามารถสืบทอดทายาทได้แน่นอน มิเช่นนั้นแล้วเผ่าแม่มดแห่งดินแดนจิ่วโยวคงไม่อาจสืบทอดสายเลือดมาได้ยาวนานเช่นนี้

เหยาหลิงเยว่ยิ้มอย่างภูมิใจพลางตบอกตัวเอง “แน่นอน! ฉันจะมีไม่ได้ได้ยังไง!”

ซูอีเฉิน “...”

คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ได้ไม่อยากให้คุณมีลูก