ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1789

ซูอีเฉินยืนอยู่ที่หน้าประตูสวน

เขาเคยเห็นสวนนี้ในภาพวาดของซืออี้หราน

แล้วก็เคยเห็นในวิดีโอที่ซู่เป่าเคยถ่ายไว้…

และยังเคยเห็นในจดหมายตอบกลับนับครั้งไม่ถ้วนของเหยาหลิงเยว่ รวมถึงในวิดีโอที่เซียวสวินเคยถ่ายมาให้…เขาจำสวนนี้ได้เป็นอย่างดี

แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้มายืนอยู่ตรงหน้ามันจริงๆ

ซูอีเฉินเงยหน้าขึ้นมอง และเห็นกระเบื้องหลังคาที่ชายคาหลักของบ้านแผ่นหนึ่งที่ยกขึ้นเล็กน้อย

ในวิดีโอก็เคยเห็นผ่านๆ และไม่เคยมีใครสังเกต เพราะแค่กระเบื้องแผ่นเดียวที่ยกขึ้นก็ไม่ได้ส่งผลอะไรต่อการใช้ชีวิต

เขาเองก็ไม่เคยพูดถึง เพราะเขาคิดไว้ว่า…

ถ้าวันหนึ่งเขาได้มายืนตรงนี้ เขาอยากจะเป็นคนซ่อมแซมให้เธอด้วยตัวเอง

เหยาหลิงเยว่เงยหน้าขึ้นมองตามสายตาของซูอีเฉินด้วยความสงสัย “กำลังมองอะไรอยู่เหรอ?”

ซูอีเฉินยิ้มมุมปาก ใบหน้าอันหล่อเหลาที่มักดูเยือกเย็นก็เหมือนกลับมามีชีวิตชีวา เขาชี้ไปที่กระเบื้องแผ่นนั้น

“กระเบื้องแผ่นนั้นมันยกขึ้นมา”

เหยาหลิงเยว่จ้องมองอยู่ตั้งนานกว่าจะเข้าใจ “เอ่อ! ถ้าคุณไม่บอกฉันก็ไม่รู้เลยนะเนี่ย!”

เธอลากเขาเข้าไป “ไม่ต้องไปสนมันหรอก! ยังไงก็ไม่รั่วอยู่แล้ว”

ซูอีเฉินยิ้มบางๆ และยอมให้เธอลากเขาเข้าไปในบ้าน ขณะที่จี๋เสียง หรูอี้ ปี้ชง และซิวจี๋ต่างก็พากันออกมาอย่างรีบร้อน พร้อมกับจุดประทัดชุดใหญ่

เสียงประทัดดังเปรี้ยงปร้าง สะเทือนจนฝูงนกที่เกาะอยู่บนต้นไม้บินหนีไปด้วยความตกใจ

“ยินดีต้อนรับคุณปู่ทวด!”

"ขอต้อนรับคุณปู่ทวด!"

จี๋เสียงและหรูอี้ยกกิ่งไม้ขึ้นแล้วตะโกนเสียงดัง

ซูอีเฉินมองพิธีกรรมที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของชนเผ่าโบราณนี้ รอยยิ้มที่มุมปากของเขากว้างขึ้นเรื่อยๆ

ไม่นาน ชายชราคนหนึ่งก็ถือถังน้ำออกมาอย่างเร่งรีบ

ปากก็พร่ำกล่าวคำมงคล พลางจุ่มน้ำแล้วดีดหยดน้ำใส่ซูอีเฉิน

ซูอีเฉินก้มลงมอง พลางยิ้มถามว่า “นี่เป็นพิธีอะไรเหรอ?”

เหยาหลิงเยว่ยิ้มกว้าง ดวงตาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์

“ทำพิธีนี้แล้ว คุณก็เป็นเจ้าบ่าวของฉันแล้วนะ!”

เธอเกี่ยวแขนเขาไว้ “ในโลกมนุษย์ฉันแต่งกับคุณแล้ว ที่นี้ก็ถึงคราวที่คุณแต่งกับฉันบ้าง!”

ซูอีเฉินมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน รอยยิ้มยังคงไม่จางหาย เขาพยักหน้าอย่างว่าง่าย “ตกลง”

ไม่นานนัก ชาวเผ่าแม่มดที่ได้รับข่าวก็มารวมตัวกัน