ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 18

เหวยหว่านมองไปยังซู่เป่าและเห็นชุดกระโปรงลายดวงดาวของซู่เป่ากำลังส่องแสงระยิบระยับ ราวกับทางช้างเผือกในท้องนภา จากนั้นนัยน์ตาของเธอก็อดไม่ได้ที่จะฉายแววความประหลาดใจ

ทันใดนั้นในใจของเธอก็รู้สึกไม่ยุติธรรมมาก

ชุดสวยขนาดนี้ เธอเองก็เพิ่งเห็นครั้งแรกในชีวิต...

ชุดสวยแบบนี้ควรเป็นเจ้าหญิงน้อยลูกรักของเธอได้ใส่ถึงจะถูก... พวกเขาไม่รักหานหานแล้วจริง ๆ

เหวยหว่านพูดเบาๆ ว่า “หานหานเด็กดี เดี๋ยวแม่ค่อยซื้อให้หนูใหม่นะคะ”

หานหานร้องไห้โวยวาย “ไม่ หนูไม่เอา หนูจะเอาชุดนั้น”

คุณยายของหานหานเพิ่งได้สติกลับมาจากชุดกระโปรงสวยวิบวับชุดนั้น แล้วพูดยุแยงตะแคงรั่วอยู่ด้านข้างๆ ว่า “โอ้โห้ ชุดนั่นเป็นชุดลิมิติดจากร้านจีวายเอฟวายไม่ใช่เหรอ ในประเทศจีนมีเพียงชุดเดียว เฮ้อ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ชุดนี้ก็คงเป็นของหานหานของเรา”

เหวยหว่านกำลังอยากจะพูดอะไร แต่พอคิดดูก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ

เดิมทีตระกูลซูมีหานหานเป็นเจ้าหญิงน้อยเพียงคนเดียว

ถ้าไม่ใช่เพราะการมาของซู่เป่า ของดี ๆ ทุกอย่างบนโลกใบนี้ก็ต้องเป็นของหานหานลูกสุดที่รักของเธอ

แต่ตอนนี้ล่ะ

สายตาของพวกเขาเอาแต่จ้องมองและใจจดใจจ่ออยู่กับซู่เป่า

แต่หานหานกลับถูกพวกเขาเมินเฉย

เหวยหว่านเพียงรู้สึกเสียใจมาก ราวกับคนทั้งตระกูลซูเอาเปรียบเธอและเอาเปรียบหานหาน

แต่กลับลืมไปว่า ตอนชุดกระโปรงของซู่เป่าส่งมาถึง คนตระกูลซูก็ซื้อชุดกระโปรงเจ้าหญิงให้หานหานเหมือนกัน

ซู่เป่ามีชุดกระโปรงลายดวงดาว หานหานก็มีเช่นกัน ถึงแม้จะคนละแบบกัน แต่ราคาก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่

เมื่อหานหานได้ยินเช่นนั้นก็ร้องไห้หนักขึ้น เหวยหว่านอยากจะพาเธอกลับเข้าห้องไปก่อน แต่หานหานกลับวิ่งพุ่งลงไปชั้นล่าง

“หานหาน” เหวยหว่านรีบตามลงไปอย่างกระวนกระวายใจ

ในสวนดอกไม้

ซู่เป่านั่งอยู่ด้านหน้าโต๊ะตัวเล็กและกำลังเตรียมจะทานเค้กกับเพื่อนคนอื่น ๆ

กลุ่มเด็กสาวพลันนั่งลงข้างเด็กชายคนหนึ่ง เด็กชายคนนั้นก็คือซูเหอเหวิน ถ้านับลำดับญาติแล้วเขาเป็นพี่ชายของซู่เป่า

ซูเหอเหวินเป็นลูกชายคนโตของซูอีเฉิน ในเวลานี้เขานั่งอยู่ข้างๆ ซู่เป่าดูเด็ก ๆ ตามคำสั่งของคุณพ่อ

ใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาสีหน้าเย็นชา ดูเท่เล็กน้อย ถอดแบบพ่อเขามาจริง ๆ

ซู่เป่ากำลังตัดเค้ก กลิ่นหอมหวานของเค้กยั่วยวนให้พวกเด็ก ๆ น้ำลายไหล ซู่เป่าเองก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

แต่เธอกลับยื่นเค้กก้อนแรกที่เธอตัดให้ซูเหอเหวิน “พี่คะ ให้พี่ค่ะ”

แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะเบื้อนหน้าหนีและพูดว่า “ไม่กิน”

เขาซักสีหน้าเย็นชาเพราะหานหาน เขารังเกลียดสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า ‘น้องสาว’ มาตลอด และไม่อยากสนใจซู่เป่าเลยด้วยซ้ำ

แววตาเป็นประกายของซู่เป่าค่อยๆ ลดแสงลง เธอทำได้แค่เอาเค้กกลับมาและพูดว่า “ก็ได้...”

ผีจี้ฉางเห็นความเศร้าในแววตาของซู่เป่าจึงอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “นี่ เป๋าน้อยไม่ต้องไปสนใจเขา มา วันนี้เป็นวันเกิดของเจ้า อาจารย์จะสอนวิชาให้เจ้า”

ซู่เป่ากำลังจะเอ่ยปากพูด แต่ทันใดนั้นก็มีเงาหนึ่งพุ่งเข้ามาหาเธอ

หานหานจับกระโปรงของซู่เป่า ทั้งกระชากและพูดทั้งน้ำตาว่า “ชุดนี้เป็นของฉัน”

“แกคนน่ารำคาญ แกแย่งชุดกระโปรงของฉัน”

หานหานโกรธแค้นมากและผลักซู่เป่าอย่างแรง

ซู่เป่าถูกเธอผลักจนโซเซ และเค้กที่อยู่ในมือก็หล่นเลอะกระโปรงของตัวเอง

เธอตกตะลึงและลองพูดด้วยเหตุผลว่า “ชุดกระโปรงนี่คุณลุงใหญ่เป็นคนซื้อให้หนูนะ...”