ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 19

เหวยหว่านกอดหานหาน ดวงตาของเธอเริ่มแดงก่ำ และยังคงพูดต่อ “โอเค โอเค ซู่เป่าเป็นคนตบลูกก่อน เด็กดีของแม่ ไม่ร้องนะลูก”

ใบหน้าของซูเหอเหวินแสดงออกอย่างเรียบเฉย

เขาพูดอย่างเย็นชา “หานหานตบซู่เป่าก่อน หรือซู่เป่าตบหานหานก่อนกันแน่ คุณอาสะใภ้รอง ถึงเธอไปถามจากปากคนอื่นก็ไม่รู้เท็จจริงอยู่ดี!”

ซูเหอเหวินหมดคำจะพูด

แม้ว่าเขาจะไม่ชอบน้องสาวของเขานัก แต่เขากลับเกลียดหานหานมากกว่า

รอบตัวของเขามีแต่เพื่อนตัวน้อยที่จ้องมองกันไปมา

เหวยหว่านชี้ไปยังเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง “เสวี่ยเอ๋อร์ บอกมาซิ”

เด็กผู้หญิงที่ชื่อเสวี่ยเอ๋อร์ มึนงงไปครู่หนึ่ง เขามองไปที่เหวยหว่าน จากนั้นมองไปที่แม่ของเธอ ด้วยแววตาของสั่นไหวเล็กน้อย

“หนู…หนูไม่ได้เห็นชัดเจนขนาดนั้น แต่เหมือนว่าคุณซู่เป่าจะตบคุณหานหานก่อน”

ซูเหอเหวินได้ฟังก็คิ้วขมวดเป็นปม จะบอกว่าไม่เห็นชัดเจนได้อย่างไรกัน…

หานหานพึ่งกระโจนเข้าใส่แท้ๆ เห็นได้ชัดว่าหานหานเป็นคนเริ่มก่อน แล้วเหตุใดถึงเป็นซู่เป่าที่กลายเป็นคนเริ่มก่อนได้

“เธอพูดอะไรน่ะ พูดอีกรอบหนึ่งสิ” เขาจ้องมองที่เสวี่ยเอ๋อร์ เสียงของเขาเย็นชาเหมือนพ่อของเขา

เสวี่ยเอ๋อร์รีบคว้าเสื้อผ้าของแม่ของเธอด้วยท่าทางจนตรอก เธอก้มหน้าและไม่กล้าพูดอะไร

ทุกคนทำได้แค่มอง แต่พูดอะไรไม่ออก

คนแต่ละกลุ่มแตกกระเจิง เด็กที่เพิ่งรับมาจากตระกูลซูมีจิตใจที่ไม่ดี หลังทำให้แม่เลี้ยงแท้งลูก เขาก็ปล่อยให้ลุงของเขาล้มละลายตระกูลหลินจนหมดสิ้น

ตระกูลซู ประพฤติตัวแทบจะไม่มีเหตุผลกับซู่เป่า พวกเขาเพียงต้องการให้เธอชดใช้หนี้ที่ติดค้างของซูจิ่นอวี้ก็เท่านั้น

มองดูในตอนนี้ มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ

ทุกคนล้วนแต่ส่ายหัว

“นายน้อยซู อย่าทำให้เสวี่ยเอ๋อร์ตกใจกลัวสิ เธอเพียงแค่พูดความจริงเท่านั้น”

“โถ่เอ้ย คุณซู่เป่าแบบนี้ก็เสียผู้เสียคนแย่ ถึงเธอจะน่าสงสาร เสียแม่ไปตั้งแต่ยังเด็ก แต่แบบนี้มัน…”

หานหานเมื่อได้ยินว่าทุกคนเข้าข้างเธอ กลับยิ่งส่งเสียงร้องไห้หนักขึ้นไปอีก

ทุกคนล้วนชี้เป้าไปที่ซู่เป่า

เด็กหญิงตัวเล็กกำหมัดแน่น ซู่เป่าไม่เข้าใจว่าทำไมเธอที่ไม่ได้ทำอะไรผิด ในทุกครั้งทุกคนถึงต้องโยนความผิดใส่เธอด้วย

โลกของผู้ใหญ่กับโลกของเด็กจะแตกต่างกันไหมนะ

ซู่เป่าพูดต่อ “หนูไม่ได้ทำอะไรผิด เธอโกหก! ลุงใหญ่ซื้อกระโปรงให้หนู พี่หานหานก็เลยเริ่มตบหนูก่อน…”

พูดยังไม่ทันจบประโยค เหวยหว่านก็แทรกขึ้นมาทันที “พอได้แล้ว! พี่สาวของเธอถูกเธอตบขนาดนี้ เธอยังจะมีหน้ามาพูดอะไรอีก! ”

ซู่เป่าได้แต่เงียบ “…”

เหวยหว่านคุกเข่าลงและกอดหานหาน “หานหานเด็กดีของแม่ ไม่ร้องไห้แล้วนะลูก เรากลับกันก่อนดีกว่า”

หานหานเมื่อได้ยินคำว่า‘ร้องไห้’ ก็ยิ่งร้องไห้ดังขึ้นกว่าเดิม

“ไม่เอา! หนูไม่อยากกลับ หนูอยากได้กระโปรง ฮือๆๆ! ”

เสียงร้องไห้ของเธอบ่งบอกถึงคำอธิบายของซู่เป่าได้เป็นอย่างดี

ซู่เป่ายืนอยู่ผู้เดียวท่ามกลางฝูงชน ต่างคนต่างพูด จนเธอเริ่มรู้สึกกดดันมากขึ้นเรื่อยๆ

ใบหน้าเล็กๆ ของซูเหอเหวินเครียดขึ้นมาทันใด น้องสาวของเขาช่างทำตัวยุ่งยากเหลือเกิน!

ในขณะที่ซู่เป่ากำลังจะถูกดึงไปข้างหลัง ร่างสูงก็กอดซู่เป่าเอาไว้ก่อน

ซูอีเฉินมองไปรอบ ๆ และถามอย่างเย็นชา "นี่มันเรื่องอะไรกัน"

ใบหน้าของเขาเย็นชาอย่างมาก เสวี่ยเอ๋อร์ก็ตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันที ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังแม่ของเธอและไม่กล้าออกมา

ทุกคนต่างแย่งกันกล่างโทษซู่เป่าขึ้นมา

“ตอนเสวี่ยเอ๋อร์วิ่งมา เธอบอกว่ากระโปรงของซู่เป่าเป็นของเธอ ซู่เป่าก็เลยตบเธอทันทีโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง”

“ใช่ๆ ซู่เป่ายังจะเอาเค้กโปะหน้าเสวี่ยเอ๋อร์ด้วย”

ซูอีเฉินยิ้มแล้วพูด “พวกเธอเห็นกับตาตัวเองเลยเหรอ”

คุณท่านซูเดินเข้ามาแล้วพร้อมกับบนไม้เท้าค้ำด้วยเสียงหนักแน่น “ฉันเชื่อว่าซู่เป่าไม่ใช่เด็กอย่างนั้น ไหนใครบอกว่าซู่เป่าเป็นคนผิด ก้าวเท้าออกมาให้ฉันดูหน่อย ! ”

เสวี่ยเอ๋อร์ยังพอมีความกล้าอยู่บ้าน ส่วนหานหานนั้นยังคงร้องไห้ดังขึ้นไปอีก

แม่ของเสวี่ยเอ๋อร์หัวเราะอย่างรวดเร็วและพูดว่า: "ใจเย็น ใจเย็น เสวี่ยเอ๋อร์ของเราอาจจะเป็นคนผิดก็ได้ เป็นเรื่องปกติที่เด็กจะทะเลาะกัน ... "