ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 180

ซ่างชิงเป่ยถูกจับแล้วรุมต่อย เวลานี้ทุกคนต่างก็ออกไปทำงานกันแล้ว คนแก่ที่อยู่บ้านต่างก็พาเด็กๆ ออกไปเดินเล่นข้างนอกไปแล้วเช่นกัน

“พวกแกเป็นใครกัน….!” เขาทั้งตกใจและกลัว

มู่กุยฝานก้มลงมาหาเขา ก่อนที่จะเลิกคิ้วแล้วเอ่ยขึ้น “ใช้ฉันหากินอยู่ตั้งหลายวัน ฉันคิดว่านายจะรู้จักฉันดีเสียอีก?”

ตอนนี้เองที่ซ่างชิงเป่ยจำมู่ชิงฝานได้ ก็ผู้ชายที่เขาเห็นอยู่ตลอดหลายวันที่ตัดคลิปไม่ใช่เหรอ?

“กะ….แก ทำร้ายคนอื่นผิดกฎหมายนะ!” เขารีบเอ่ยออกมาทันที

มู่กุยฝาน “ไม่เป็นไร นายยังไม่กลัวเลย แล้วฉันจะกลัวเหรอ?”

ซ่านชิงเป่ยมองท่าทางของอีกฝ่าย เขาถึงเริ่มรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา รีบเอ่ยออกมาทันที “กะ แกอย่าทำอะไรบ้าๆ นะ ที่นี่มีกล้องวงจรปิด…..”

เขาพึ่งพูดจบ ก็เห็นคนที่คุ้นเคยเดินเข้ามา เจ้าของห้อง!

ซ่างชิงเป่ยตะโกนโวยวายออกมา “เจ้าของห้อง ช่วยด้วย! เขาซ้อมผม!”

ในมือของซูเสี่ยวอวี้ถือแก้วชานม ก่อนที่จะยกขึ้นดื่ม “อ๊า~ชานมช่วงหน้าร้อนนี่อร่อยจังเลย!”

ซ่างชิงเป่ย “…….”

ยังมีอารมณ์กินชานมอีกเหรอ!

ซูเสี่ยวอวี้พึมพำกับตัวเอง “แปลกจัง ทำไมกล้องวงจรปิดถึงเสียล่ะเนี่ย? ฉันต้องไปดูหน่อยแล้ว”

พูดจบก็เดินจากไป เสมือนไม่เห็นเหตุการณ์ที่กำลังเกิดอยู่ตรงหน้า

ซ่างชิงเป่ย “!!”

กล้องวงจรปิด….พังเหรอ?!

มู่กุยฝานกวักมือ “มา พาตัวเขาเข้าไป มาคุยกันหน่อย”

ซ่างชิงเป่ยอยากจะร้องขอความช่วยเหลือ แต่ก็โดนชายชุดดำจับคอเอาไว้

เขาร้องไม่ออก!

ประตูถูกปิดลง ซ่างชิงเป่ยสิ้นหวังแล้ว

ในห้องเช่าอันแสนคับแคบ เพราะมีชายชุดดำและคนร่างสูงใหญ่อย่างมู่กุยฝานเข้ามาข้างใน ทำให้ห้องยิ่งดูคับแคบกว่าเดิม

มู่กุยฝานเงยหน้าขึ้น

ชายชุดดำคนนึงมาแตะไหล่ซ่างชิงเป่ยเบาๆ “วางใจได้ พวกเราเป็นคนรู้เหตุผลดี ไม่ทำให้ที่นี่เปรอะมากหรอก”

ซ่างชิงเป่ย “!?”

นะ….นี่คิดจะฆ่าปิดปากกันเลยเหรอ?

แล้วเขาก็เห็นชายชุดดำคนนึงสวมถุงมือ แล้วหยิบมีดจากครัวแสนแคบที่อยู่บนเขียงขึ้นมา

อีกคนนึง กดมือของเขาเอาไว้

มู่กุยฝานยิ้มเย็น “นายชอบตัดนิ้วนักไม่ใช่เหรอ? เก้านิ้วที่เหลือก็ตัดทิ้งไปให้หมดแล้วกัน!”

“แค่นี้ก็ไม่มีมือเอาไว้หากินบนอินเตอร์เน็ตแล้ว”

ซ่างชิงเป่ยไม่รู้ทำไม ความคิดที่โผล่มาในสมองของเขาถึงไม่ใช่การขอร้องอ้อนวอนอีกฝ่าย แต่สิ่งที่เขาคิดได้คือ…..

ถ้าเกิดว่าเขาไม่มีนิ้วแล้ว ก็จะได้บัตรคนพิการ สร้างกระแสขึ้นมาได้ ทำตัวน่าสงสาร คนพิการขายของนี่ค่อนข้างที่จะได้ผลตอบรับดี……

ด้านหน้าของเขามีแสงสว่างขึ้น ชายชุดดำง้างมีดแล้วสับลงบนนิ้วของเขา

ซ่างชิงเป่ยตกใจจึงดึงมือหลบ มีดนั้นปักลงไปที่เตียง

สิ่งที่เขาไม่รู้คือ มู่กุยฝานคือใคร? ถ้าจะตัดนิ้วของเขาจริงๆ จะพลาดได้ยังไง

อีกฝ่ายแค่จงใจอยากให้เขาตกใจก็เท่านั้น

ซ่างชิงเป่ยตกใจจนหน้าซีดไปหมด เขาก้มหัวให้อีกฝ่าย “ไว้ชีวิตด้วย ไว้ชีวิตด้วย! ผมไม่กล้าแล้ว! ผมผิดไปแล้ว!”

มู่กุยฝานมองอีกฝ่ายอย่างเยือกเย็น

คนไร้ยางอาย บางทีก็ไม่กลัวแม้กฎหมาย

เขาเองก็รอกระบวนการของกฎหมายไม่ไหว เริ่มตั้งแต่ฟ้องจนกว่าจะขึ้นศาล ก็ต้องใช้เวลาพักใหญ่

เขาจำเป็นต้องมาจัดการซ่างชิงเป่ยก่อน

กล้ามายุ่งกลับลูกสาวของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า อีกทั้งยังมองว่าลูกของเขาเป็นต้นเงินต้นทองอีก

ถ้าไม่สั่งสอนซะหน่อย ก็คงจะไม่ใช่เขาแล้ว……

มู่กุยฝานมองไปรอบๆ ก่อนที่จะหยิบนามบัตรที่เหลืองไปหมดแล้วขึ้นมาอ่าน “ซ่างชิงเป่ย…..”