ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1803

ผีบำเพ็ญตาเดียวจ้องมองซูอวิ๋นเจา ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมซูอวิ๋นเจาถึงมั่นใจขนาดนั้น

ที่แท้ก็เพราะมีม่านพลังป้องกันครอบคลุมอยู่รอบห้อง

เขาไม่รู้ว่าซูอวิ๋นเจาได้ม่านพลังนี้มาจากไหน แต่มันช่างทรงพลังจริงๆ!

แต่เพื่อท่อนไม้นั้น ผีบำเพ็ญตาเดียวกัดฟันแน่น แล้วหยิบสมบัติล้ำค่าที่เขาเก็บรักษาไว้ออกมา

ผีบำเพ็ญทุกคนต่างจ้องมองไปที่แหวนของซูอวิ๋นเจา พวกเขาเชื่อว่าซูอวิ๋นเจาที่สร้างความเคลื่อนไหวได้ขนาดนั้น ต้องมีสมบัติล้ำค่าอยู่เต็มในแหวนอย่างแน่นอน

มีเพียงผีบำเพ็ญตาเดียวเท่านั้นที่จับจ้องไปที่ท่อนไม้ซึ่งวางอยู่บนเตียง เขายังไม่ทันถึงตัว แต่ก็ยื่นมือออกไปคว้าแล้วคว้าท่อนไม้นั้นมาไว้ในมือได้!

ทันทีที่สัมผัสกับท่อนไม้ เขาก็รู้สึกถึงกฎแห่งวิถีที่สลักอยู่บนไม้ศักดิ์สิทธิ์ และยังรับรู้ถึงกลิ่นอายของกฎแห่งวิถีแบบใหม่อีกด้วย!

ผีบำเพ็ญตาเดียวรู้สึกยินดีอย่างยิ่ง เขาเดิมพันถูกต้องจริงๆ!

เขาตัดสินใจอย่างรวดเร็ว และฉวยโอกาสตอนที่ทุกคนล้อมซูอวิ๋นเจาเพื่อแย่งแหวน รีบโยนท่อนไม้ลงในแหวนมิติของตัวเองแล้วถอยออกไปทันที!

คงไม่มีใครสังเกตเห็นเขาแน่

อีกทั้งซูอวิ๋นเจาถูกผีบำเพ็ญล้อมไว้แล้ว ในหมู่พวกนั้นมีถึงสามคนที่อยู่ในระดับพญาผีขั้นปลาย ซูอวิ๋นเจาเองคงเอาตัวไม่รอด และยิ่งไม่มีทางตามเขามาได้

ผีบำเพ็ญตาเดียวหลบหนีไปพร้อมกับสมบัติในมือ และเต็มไปด้วยความปลื้มปิติ!

กลับมาทางฝั่งซูอวิ๋นเจา

ทันทีที่เขาลืมตาขึ้นก็ได้ยินเสียงของอวิ๋นเหลิงซีร้องว่า “ระวัง!”

เสียงระเบิดดังขึ้นข้างหู ม่านพลังที่เขาวางไว้ถูกทำลาย และร่างเงานับสิบพุ่งตรงเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว!

หนึ่งในนั้นก็คือผีบำเพ็ญตาเดียวที่ตามเขามาตลอดทาง และพุ่งตรงไปที่ไม้ศักดิ์สิทธิ์ เขาคว้ามันขึ้นแล้วโยนลงในแหวนของตัวเองก่อนจะหนีไป!

สายตาของซูอวิ๋นเจาเย็นเฉียบ ความโกรธพุ่งขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

แย่งอะไรไม่แย่ง ดันมาแย่งอวิ๋นเหลิงซีของเขาเนี่ยนะ?!

ซูอวิ๋นเจาที่โกรธจัด ไม่ทันได้สังเกตเลยว่าความคิดในใจของเขาคือ 'อวิ๋นเหลิงซีของเขา'

เขาไม่สนใจผีบำเพ็ญที่ล้อมเข้ามาเลย แม้จะมีคนฟันเขาที่ด้านหลังก็ตาม เขาก็ยังไม่แยแส

ทันทีที่ยกมือขึ้น เขาก็คว้าคอเสื้อผีบำเพ็ญตาเดียวไว้ได้!

“เจ้ากล้าหยามเธออย่างนั้นรึ!” ซูอวิ๋นเจาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา แสงจากคมดาบวาบขึ้นในมือ ก่อนจะฟันข้อมือของผีบำเพ็ญตาเดียวขาดในพริบตา!

บนมือของผีบำเพ็ญตาเดียวมีแหวนอยู่ซึ่งภายในแหวนนั้นเก็บไม้ศักดิ์สิทธิ์ไว้ และในไม้ศักดิ์สิทธิ์นั้นก็คือที่อยู่ของอวิ๋นเหลิงซี

ซูอวิ๋นเจาโยนแขนของผีบำเพ็ญตาเดียวเข้าไปในแหวนของตัวเองทันที!

"เจ้า...!" ผีบำเพ็ญตาเดียวโกรธจัด!

ผีไม่กลัวการถูกตัดแขนตัดขา เพราะมันสามารถต่อกลับมาได้

แต่ตอนนี้แขนของเขาถูกซูอวิ๋นเจาเอาไปแล้ว ไม่มีทางต่อกลับมาได้อีก เท่ากับว่าเขาไม่เพียงแต่ตาบอด แต่ยังกลายเป็นคนแขนเดียวไปด้วย

"บังอาจ!" ผีบำเพ็ญตาเดียวโกรธจนคุมสติไม่อยู่

แต่เดิมเขาไม่คิดจะต่อสู้กับซูอวิ๋นเจา!