ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1805

บาดแผลของซูอวิ๋นเจาหายดีอย่างรวดเร็ว ตลอดช่วงเวลานั้นเขามักจะเงียบ และเพียงถามอวิ๋นเหลิงซีเป็นครั้งคราว เช่นว่าเธอต้องการทานอะไรหรือไม่

อวิ๋นเหลิงซีไม่รู้ทำไม แต่ในใจของเธอกลับรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก

ความรู้สึกแปลกๆ ทำให้เธอรำคาญใจ

ก่อนที่จะเจอซูอวิ๋นเจา เธอเป็นคนที่ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด และไม่ใส่ใจกับอารมณ์ความรู้สึกใดๆ

เธอคุ้นชินกับการอยู่คนเดียว ไม่ชอบมีเพื่อน ไม่ชอบรู้จักใคร และยิ่งไม่ชอบติดค้างบุญคุณคนอื่น

ครั้งก่อนในท้องของสัตว์อสูรก็อตซิลลา เธอใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ของตนเองช่วยซูอวิ๋นเจาได้ นั่นจึงถือได้ว่าซูอวิ๋นเจาติดหนี้บุญคุณเธอ

ต่อมาซูอวิ๋นเจาได้พยายามอย่างหนักเพื่อรักษาจิตวิญญาณของเธอ หาไม้ศักดิ์สิทธิ์เพื่อให้เธอได้ฟื้นฟูร่างวิญญาณกลับมาอีกครั้ง

อวิ๋นเหลิงซีคิดมาตลอดว่าเมื่อเธอสามารถฝึกบำเพ็ญจนสร้างร่างหยินขึ้นมาได้อีกครั้ง เธอกับซูอวิ๋นเจาก็จะถือว่าหมดหนี้ต่อกัน

การที่เขาดูแลและปกป้องเธอตลอดทาง เธอจะตอบแทนด้วยวิธีอื่น แต่เธอไม่ต้องการให้มีความผูกพันมากเกินไป

เพราะเมื่อมีความผูกพันก็จะเกิดจุดอ่อน

และเธอไม่ยอมให้ตัวเองมีจุดอ่อน

แต่ตอนนี้เหมือนทุกอย่างจะไม่เป็นไปตามที่เธอคิด เธอไม่รู้ว่ามันผิดพลาดตรงไหน เพียงแต่รู้สึกหงุดหงิด

หงุดหงิดจนคนอย่างเธอที่เยือกเย็นกลับนั่งนิ่งไม่ติด

เมื่อมาถึงด้านนอกเขตเทียนเชวีย อวิ๋นเหลิงซีก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

“คุณโกรธฉันเหรอ?” เธอถาม

ซูอวิ๋นเจาส่ายหัว “เปล่า”

เขาไม่ได้โกรธ

เพียงแต่ตั้งแต่ที่เธอบอกว่าอยากจะตัดความสัมพันธ์กับเขา หัวใจของเขาก็เจ็บขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

อวิ๋นเหลิงซีพูดว่า “คุณ...”

บอกว่าไม่โกรธ แต่ทำไมยังทำหน้าเศร้าขนาดนั้น

เมื่อเห็นใบหน้าที่เศร้าหมองของซูอวิ๋นเจา เธอก็รู้สึกราวกับว่าเห็นท้องฟ้าสดใสถูกหมอกเมฆบดบัง

ท้องฟ้าที่เคยสดใสไม่สวยงามอีกต่อไป และดวงอาทิตย์ที่ส่องสว่างก็หายไป

ทำให้เธอยิ่งรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้น

ต้องยอมรับว่าเธออยากเห็นใบหน้ายิ้มของเขาอีกครั้ง แต่เธอไม่รู้จะปลอบเขาอย่างไร เพราะเธอไม่เคยทำแบบนั้นมาก่อน

ลังเลอยู่นาน ในที่สุดอวิ๋นเหลิงซีก็พูดออกมาอย่างลวกๆ ว่า

“วันนั้นฉันก็แค่เป็นห่วงคุณ หากฉันพูดอะไรผิดไป คุณก็บอกมา ฉันจะขอโทษเอง โอเคไหม? อย่าโกรธเลยนะ คนดี”

น้ำเสียงเย็นชาของอวิ๋นเหลิงซีตอนนี้กลับแฝงไปด้วยความกระอักกระอ่วน เธอไม่รู้วิธีปลอบคนและความพยายามที่เก้งก้างและแข็งกระด้างของเธอก็ยิ่งทำให้มันดูน่าขัน

ซูอวิ๋นเจาถามขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด “นี่คุณกำลังปลอบผมอยู่เหรอ?”

น้ำเสียงของอวิ๋นเหลิงซีชะงักลงทันที แล้วตอบกลับไปว่า “คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันก็แค่ไม่ชอบติดค้างใคร และไม่ชอบให้เกิดความเข้าใจผิดก็เลยกำลังอธิบายให้คุณฟัง”

แต่ในสายตาของซูอวิ๋นเจา แววตาของเขากลับฉายประกายสดใสขึ้นมาอีกครั้ง ราวกับดวงอาทิตย์ที่พุ่งพ้นเมฆหมอกขึ้นมา

เธอไม่เคยชอบอธิบายอะไรให้ใครฟัง และแม้แต่การอธิบายเธอก็ไม่เห็นความสำคัญเลย

เธอเป็นคนแบบนี้แหละ ถ้าถูกเข้าใจผิดก็ปล่อยให้เข้าใจผิดไป เธอไม่สนใจเลยสักนิด

แต่ตอนนี้กลับอธิบายให้เขาฟัง?

ซูอวิ๋นเจาหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างเขินอาย และพูดด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย “ไม่มีอะไร วันนั้นคุณก็พูดชัดเจนแล้ว ไม่มีเรื่องเข้าใจผิดหรอก”

“ผมแค่...”

แค่ไม่อยากแบ่งแยกความสัมพันธ์กับคุณ

ซูอวิ๋นเจาเม้มปาก เขาหายใจเข้าลึกๆ แล้วตั้งใจจะพูดคำนี้ออกไป แต่จู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้น “ใช่เขานั่นแหละ!”