ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1806

อวิ๋นเหลิงซีมองดูซูอวิ๋นเจาที่คล้ายกับเสียสติ เธอรู้สึกงุนงง

เธอไม่เคยเห็นซูอวิ๋นเจาในสภาพนี้มาก่อน

ซูอวิ๋นเจานั้นเป็นคนสดใส เปิดเผย ยิ้มทีเหมือนดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงอบอุ่น ในเวลาปกติเขามักจะใจเย็นและอ่อนโยน

ด้วยพื้นฐานที่เขาเป็นนักรบ เขามักจะมีความมุ่งมั่นและไม่ยอมแพ้ง่ายๆ อุปนิสัยแข็งแกร่ง และไม่เคยโกรธหรือเสียการควบคุมตัวเองง่ายๆ

แต่ตอนนี้...

ซูอวิ๋นเจากำลังถือดาบใหญ่แล้วฟันไปอย่างสะเปะสะปะ ดูไม่เหมือนการต่อสู้เลย เหมือนกับว่า...เขากำลังโกรธจนเสียการควบคุมตัวเอง??

ผีบำเพ็ญที่พุ่งเข้ามาก็งงเหมือนกัน นี่มันไม่ใช่แค่พญาผีขั้นต้นตัวเล็กๆ หรอกหรือ??

ทำไมพญาผีระดับกลางและระดับปลายของพวกเขาถึงสู้เขาไม่ได้เลย?

เขาจัดการพวกผีเหล่านั้นเหมือนกับหั่นผักหั่นผลไม้!

ไม่นานนัก แขนขาและศีรษะที่ถูกฟันขาดก็กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น

ซูอวิ๋นเจาดึงดาบกลับมาแล้วตะโกนอย่างเย็นชา "ไสหัวไป!"

ผีบำเพ็ญที่เหลือ "..."

ไปก็ได้ แต่ให้พวกเราหาแขนขาและหัวของเราก่อนเถอะ!

เหล่าผีบำเพ็ญต่างรีบเร่งหาชิ้นส่วนของตัวเองกันให้วุ่น

“นี่ไม่ใช่มือของเจ้า นี่มันมือของข้า!!”

“โธ่เว้ย...เจ้าติดขาของข้าเข้ากับตัวเจ้าทำไมเนี่ย!!”

“อ๊า...หัวของข้า! หัวของข้าถูกสัตว์ปีศาจคาบไปแล้ว!!”

…

อวิ๋นเหลิงซีได้แต่มองดูบรรดาหัว แขน ขา และลำตัวที่ชนกันไปมาอย่างสับสนอลหม่านก่อนจะหนีไป

บรรยากาศกลับมาเงียบสงบในทันที ลมพัดมาเบาๆ ใบไม้สองสามใบหล่นลงจากต้น

ซูอวิ๋นเจาเงยหน้ามองยอดไม้ด้วยสายตาเย็นชา

นกตัวน้อยที่กำลังดูเหตุการณ์อย่างอยากรู้อยากเห็นตกใจและรีบบินหนีไปในทันที

อวิ๋นเหลิงซี "..."

เขาเป็นอะไรไป?

ครั้งนี้ซูอวิ๋นเจาดูหงุดหงิดจริงๆ เขาพูดขึ้นว่า “ไปกันเถอะ”

อวิ๋นเหลิงซีถามอย่างระมัดระวังว่า “คุณเป็นอะไรไป?”

ซูอวิ๋นเจาคิดถึงตอนที่เขาโกรธจนเสียการควบคุมเมื่อครู่ ทำเอาเขารู้สึกอับอายขึ้นมา

เขาตอบเสียงต่ำ “ไม่มีอะไร”

อวิ๋นเหลิงซี “อ๋อ”

เขาไม่อยากพูดเธอก็จะไม่ซักถามต่อ พวกเขาทั้งสองคนต่างก็เป็นคนที่มีนิสัยคล้ายกันในเรื่องนี้

**

หลังจากกฎแห่งวิถีสวรรค์แบบใหม่ครอบคลุมทั่วโลกหลังความตาย บางพื้นที่ซึ่งมีสภาพอุดมสมบูรณ์ก็สะสมไอเทพไว้ได้อย่างรวดเร็ว

ในโลกหลังความตาย สถานที่ที่อุดมไปด้วยไอเทพเหล่านี้กลายเป็นที่รู้จักอย่างรวดเร็ว และเทียนเชวียเจิ้งก็เป็นหนึ่งในนั้น

พนักงานสาวที่เคาน์เตอร์กระซิบกับซูอวิ๋นเจาเบาๆ ว่า “ขออภัยค่ะ เดี๋ยวทางเราจะดำเนินการให้เสร็จโดยเร็วที่สุด...”

พนักงานสาวอีกคนรีบพูดเสริมว่า “ต้องการความช่วยเหลืออะไรเพิ่มเติมไหมคะ...”

ซูอวิ๋นเจาตอบว่า “ไม่เป็นไร”

เขาหยิบของแล้วเดินออกไปทันที

ขณะที่ขึ้นลิฟต์ ซูอวิ๋นเจาส่ายหัวพลางพูดว่า “เมื่อก่อนตอนอ่านนิยายของน้องสาว ผมมักจะเห็นเรื่องราวซ้ำๆ เช่นพระเอกไปเช็คอินที่โรงเตี๊ยมแล้วโดนดูถูกว่าคนอย่างเขากล้าเช่าห้องดีที่สุดได้ยังไง? แล้วก็มีคนมาแย่งห้องพระเอกจนโดนตบหน้ากลับไป..."

"ผมคิดมาตลอดว่านักเขียนนี่หมดมุกแล้วหรือไง ทำไมพระเอกออกไปไหนต้องเจอพวกคนเลวตลอด พอเข้าพักก็เจอคนมาแย่งห้อง พอจะกินข้าวก็ต้องมีคนแปลกๆ มาบอกว่า ‘ที่นี่ฉันจองไว้แล้ว นายมีเวลาไม่ถึงครึ่งนาที รีบเก็บของแล้วไปซะ!’”

ซูอวิ๋นเจานึกถึงช่วงเวลาที่สนุกสนานกับพี่น้องของเขา พลางยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“ตอนนี้ดูแล้ว มันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ”

อวิ๋นเหลิงซีเห็นเขากลับมาพูดมากอีกครั้ง ใจเธอก็เริ่มรู้สึกผ่อนคลายตามไปด้วย

จนถึงขั้นเธอเอ่ยหยอกเขาเล่นว่า

“ที่คุณพูดหมายถึงว่าตัวเองเป็นพระเอกงั้นหรือ?”

ซูอวิ๋นเจายิ้มกว้าง “แน่นอนสิ!”

ขณะนั้นเขากำลังยืนอยู่หน้ากระจกในลิฟต์ พอดีกับที่เห็นผมตัวเองยุ่งนิดหน่อยเลยยกมือขึ้นมาจัดผมให้เข้าที่

จากมุมมองของอวิ๋นเหลิงซี มันเหมือนกับว่าเจ้าหมอนี่กำลังอวดตัวว่าตัวเองเป็นพระเอก แล้วก็ยังจัดผมตัวเองหน้ากระจกอย่างหลงตัวเองอีก

ช่างเป็นคนที่หลงตัวเองจริงๆ

อวิ๋นเหลิงซีไม่ทันรู้ตัวว่าตอนนี้ใบหน้าของเธอแอบมีรอยยิ้มปรากฏอยู่...