ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1810

“มีของดีติดตัวจริงๆ ด้วย!”

หลี่เฟิงอวิ๋นผีบำเพ็ญในระดับพญายม ผู้ที่เคยมีสาวรายล้อมซ้ายขวาที่หน้าเคาน์เตอร์โรงแรมกำลังยืนอย่างลำบากกลางทะเลหลานซา สายตาจับจ้องไปที่ซูอวิ๋นเจาอย่างไม่ละไปไหน

แม้จะถือร่มอยู่ในมือ และท่าทางดูสง่างามไม่น้อย ทว่าร่มป้องกันเล่มนั้นกลับไม่อาจต้านทานสายลมและทรายจากทะเลหลานซาได้เลยสักนิด

หลี่เฟิงอวิ๋นจับจ้องไปที่หม้อดำบนหลังของซูอวิ๋นเจา

“ของชิ้นนี้หน้าตาอาจจะดูไม่สวย แต่ก็แข็งแกร่งเกินคาด!” เขาเอ่ย “ซูอีเฉิน...ใช่ไหม?”

หลี่เฟิงอวิ๋นหัวเราะเย็นชา “ฉันยอมรับว่านายมีแบ็คอัพที่แข็งแกร่งมาก แต่นายไม่คู่ควรที่จะใช้ทรัพยากรจากแบ็คอัพนี้จริงๆ”

“ทรัพยากรมหาศาลขนาดนี้ แต่นายกลับบำเพ็ญจนถึงแค่ระดับพญาผีเท่านั้น”

เขาคิดว่าตัวเองอาจโดนคนอื่นจำได้แล้ว แต่ที่จริงกลับถูกเข้าใจผิด

ซูอวิ๋นเจา “?”

“ในเมื่อรู้ว่าฉันคือซูอีเฉิน...” ซูอวิ๋นเจาพูดขึ้น “ยังกล้าคิดเล่นงานฉันอีกหรือ?”

นับว่าแปลกใจยิ่งนัก แบ็คอัพของพี่ชายเขานั้น ทั้งโลกหลังความตายต่างก็รู้กันดี

ตั้งแต่จักรพรรดิเฟิงตู จักรพรรดิตงเยว่ พระแม่ธรณี จักพรรดิชิงหัว...

กระทั่งครั้งล่าสุดยังเชิญเจ้าแห่งวิถีสวรรค์มาสอนบทเรียนให้

แบ็คอัพระดับนี้ ผู้คนต่างหวาดกลัวว่าแค่ซูอีเฉินพลาดล้มตรงหน้า ก็อาจนำไปสู่ความเข้าใจผิดใหญ่โตได้

หลี่เฟิงอวิ๋นรู้เต็มอกว่าเขาเป็นใคร แต่ก็ยังกล้าเข้าใกล้

ในมือของหลี่เฟิงอวิ๋นปรากฏง้าวชิงหลงขึ้นมา

เขากำด้ามดาบแน่น และในเสี้ยววินาทีนั้นเขาก็พุ่งเข้าโจมตี

ในชั่วขณะนั้น เขาไม่พูดจาไร้สาระอีกต่อไป!

สายตาของซูอวิ๋นเจาเย็นเฉียบ ในที่สุดเขาก็เริ่มเข้าใจว่าหลี่เฟิงอวิ๋นเป็นคนเช่นไร

เดิมทีคิดว่าหลี่เฟิงอวิ๋นเป็นเพียงผีบำเพ็ญไร้สมองที่หยิ่งผยอง

แต่ที่แท้ทั้งหมดนี้เป็นเพียงฉากหน้าที่เขาแสร้งทำ เพื่อปิดบังและหลอกล่อให้ผู้อื่นตายใจ

ซูอวิ๋นเจากระโดดหลบและยกมือเรียกดาบเพลิงโลหิตหยินหยางขึ้นมาปัดง้าวชิงหลงที่ฟาดลงมา เสียงโลหะกระทบกันดังเคร้ง!

"อาวุธระดับเทพ!" หลี่เฟิงอวิ๋นตกใจ ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความคลั่งไคล้ก่อนจะหัวเราะเยาะ “ของดีแบบนี้อยู่ในมือของคนไร้ค่ามันเสียของสิ้นดี!”

“คนอย่างนายอาศัยแต่ทรัพยากรของคนอื่น ทั้งๆ ที่มีของดีมากมาย แต่กลับไม่สามารถก้าวขึ้นมาอยู่ในระดับพญาผีได้ นายน่ะสมควรเอาของพวกนี้ให้กับฉัน!”

ซูอวิ๋นเจารู้ดีว่าคำพูดเหล่านี้ของหลี่เฟิงอวิ๋นมีจุดประสงค์เพื่อยั่วยุให้เขาประมาทและตายใจ

ก็เหมือนกับพวกสัตว์พิษในป่าฝนเขตร้อน ที่มีเปลือกนอกสีสันฉูดฉาดสวยงาม แต่กลับแฝงด้วยพิษร้ายและโจมตีอย่างรวดเร็ว ทำให้ผู้คนที่ไม่ทันระวังตัวต้องพลาดท่า

นี่คือคู่ต่อสู้ที่เจ้าเล่ห์อย่างมาก

ซูอวิ๋นเจาจับตาดูทุกการเคลื่อนไหวของหลี่เฟิงอวิ๋นอย่างระมัดระวัง

เป็นไปตามคาด ขณะที่เขาพูดอยู่นั้น มีดเล็กๆ รูปร่างคล้ายใบหลิวก็ปรากฏขึ้นด้านหลังของเขา ซึ่งหากไม่ตั้งใจสังเกต ก็แทบจะมองไม่เห็น

อวิ๋นเหลิงซีจ้องไปที่หลี่เฟิงอวิ๋นอย่างระมัดระวัง ก่อนจะกระซิบว่า "ระวัง!"

ซูอวิ๋นเจาหลบอย่างรวดเร็วพร้อมกับตอบกลับเบาๆ ว่า "เห็นแล้ว!"

อวิ๋นเหลิงซีขมวดคิ้วแล้วกล่าว "ถ้าไม่ไหวก็ถอยไปก่อน ฝ่ายนั้นเป็นถึงระดับพญายมขั้นปลาย!"

"ไม่เล่นกับนายแล้ว" ซูอวิ๋นเจาถอยหลังอย่างรวดเร็ว พร้อมแบกหม้อดำและหายไปในทะเลหลานซา

หลี่เฟิงอวิ๋นโกรธจัดในทันที และตามไปอย่างรวดเร็ว

น่าเสียดาย ร่มป้องกันของเขาอ่อนแอเกินไป เพียงแค่ก้าวไปข้างหน้าราวๆ หนึ่งร้อยเมตร ร่มก็ถูกฉีกขาดเป็นชิ้นๆ!

หลี่เฟิงอวิ๋นกัดฟันแน่น และเต็มไปด้วยความโกรธ

ตั้งแต่เขาตัดสินใจที่จะปล้นซูอีเฉิน เขาก็รู้แล้วว่าเขาไม่มีทางถอย

ซูอีเฉินเป็นคนที่เป็นเจ้าของธุรกิจยักษ์ใหญ่ในโลกหลังความตาย อีกทั้งยังมีผู้สนับสนุนที่แข็งแกร่งมาก

ถ้าปล่อยให้เขารอดชีวิตไปฟ้องร้องได้ เขาต้องตายแน่

ดังนั้น ซูอีเฉินต้องตาย

แล้วทำไมถึงกล้าโจมตีซูอีเฉิน ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาเป็นใคร?

แน่นอนว่าเพราะต้องการทรัพยากรการฝึกบำเพ็ญ ยิ่งเสี่ยงมากก็ยิ่งได้ผลตอบแทนมาก!

เขาติดอยู่ที่ระดับพญายมขั้นปลายมานานมาก ไม่ว่าจะพยายามอย่างไรก็ไม่สามารถก้าวข้ามได้

การที่ซูอีเฉินมีผู้สนับสนุนที่แข็งแกร่ง หมายความว่าเขาย่อมมีทรัพยากรและสมบัติมากมายยิ่งกว่าใคร

ตราบใดที่เขาฆ่าซูอีเฉินโดยไม่มีใครรู้ แล้วนำสมบัติของเขาไปซ่อนในที่ที่ไม่มีใครพบได้

รอจนเขาบรรลุถึงขั้นจักรพรรดิ แล้วค่อยออกมาอย่างระมัดระวัง

พวกผู้สนับสนุนของซูอีเฉินอาจไม่รู้ว่าเขาฆ่าซูอีเฉินไปแล้ว หรืออาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่าซูอีเฉินตายไปนานแล้วในทะเลหลานซา