ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1810

“มีของดีติดตัวจริงๆ ด้วย!”

หลี่เฟิงอวิ๋นผีบำเพ็ญในระดับพญายม ผู้ที่เคยมีสาวรายล้อมซ้ายขวาที่หน้าเคาน์เตอร์โรงแรมกำลังยืนอย่างลำบากกลางทะเลหลานซา สายตาจับจ้องไปที่ซูอวิ๋นเจาอย่างไม่ละไปไหน

แม้จะถือร่มอยู่ในมือ และท่าทางดูสง่างามไม่น้อย ทว่าร่มป้องกันเล่มนั้นกลับไม่อาจต้านทานสายลมและทรายจากทะเลหลานซาได้เลยสักนิด

หลี่เฟิงอวิ๋นจับจ้องไปที่หม้อดำบนหลังของซูอวิ๋นเจา

“ของชิ้นนี้หน้าตาอาจจะดูไม่สวย แต่ก็แข็งแกร่งเกินคาด!” เขาเอ่ย “ซูอีเฉิน...ใช่ไหม?”

หลี่เฟิงอวิ๋นหัวเราะเย็นชา “ฉันยอมรับว่านายมีแบ็คอัพที่แข็งแกร่งมาก แต่นายไม่คู่ควรที่จะใช้ทรัพยากรจากแบ็คอัพนี้จริงๆ”

“ทรัพยากรมหาศาลขนาดนี้ แต่นายกลับบำเพ็ญจนถึงแค่ระดับพญาผีเท่านั้น”

เขาคิดว่าตัวเองอาจโดนคนอื่นจำได้แล้ว แต่ที่จริงกลับถูกเข้าใจผิด

ซูอวิ๋นเจา “?”

“ในเมื่อรู้ว่าฉันคือซูอีเฉิน...” ซูอวิ๋นเจาพูดขึ้น “ยังกล้าคิดเล่นงานฉันอีกหรือ?”

นับว่าแปลกใจยิ่งนัก แบ็คอัพของพี่ชายเขานั้น ทั้งโลกหลังความตายต่างก็รู้กันดี

ตั้งแต่จักรพรรดิเฟิงตู จักรพรรดิตงเยว่ พระแม่ธรณี จักพรรดิชิงหัว...

กระทั่งครั้งล่าสุดยังเชิญเจ้าแห่งวิถีสวรรค์มาสอนบทเรียนให้

แบ็คอัพระดับนี้ ผู้คนต่างหวาดกลัวว่าแค่ซูอีเฉินพลาดล้มตรงหน้า ก็อาจนำไปสู่ความเข้าใจผิดใหญ่โตได้

หลี่เฟิงอวิ๋นรู้เต็มอกว่าเขาเป็นใคร แต่ก็ยังกล้าเข้าใกล้

ในมือของหลี่เฟิงอวิ๋นปรากฏง้าวชิงหลงขึ้นมา

เขากำด้ามดาบแน่น และในเสี้ยววินาทีนั้นเขาก็พุ่งเข้าโจมตี

ในชั่วขณะนั้น เขาไม่พูดจาไร้สาระอีกต่อไป!

สายตาของซูอวิ๋นเจาเย็นเฉียบ ในที่สุดเขาก็เริ่มเข้าใจว่าหลี่เฟิงอวิ๋นเป็นคนเช่นไร

เดิมทีคิดว่าหลี่เฟิงอวิ๋นเป็นเพียงผีบำเพ็ญไร้สมองที่หยิ่งผยอง

แต่ที่แท้ทั้งหมดนี้เป็นเพียงฉากหน้าที่เขาแสร้งทำ เพื่อปิดบังและหลอกล่อให้ผู้อื่นตายใจ

ซูอวิ๋นเจากระโดดหลบและยกมือเรียกดาบเพลิงโลหิตหยินหยางขึ้นมาปัดง้าวชิงหลงที่ฟาดลงมา เสียงโลหะกระทบกันดังเคร้ง!

"อาวุธระดับเทพ!" หลี่เฟิงอวิ๋นตกใจ ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความคลั่งไคล้ก่อนจะหัวเราะเยาะ “ของดีแบบนี้อยู่ในมือของคนไร้ค่ามันเสียของสิ้นดี!”

“คนอย่างนายอาศัยแต่ทรัพยากรของคนอื่น ทั้งๆ ที่มีของดีมากมาย แต่กลับไม่สามารถก้าวขึ้นมาอยู่ในระดับพญาผีได้ นายน่ะสมควรเอาของพวกนี้ให้กับฉัน!”

ซูอวิ๋นเจารู้ดีว่าคำพูดเหล่านี้ของหลี่เฟิงอวิ๋นมีจุดประสงค์เพื่อยั่วยุให้เขาประมาทและตายใจ

ก็เหมือนกับพวกสัตว์พิษในป่าฝนเขตร้อน ที่มีเปลือกนอกสีสันฉูดฉาดสวยงาม แต่กลับแฝงด้วยพิษร้ายและโจมตีอย่างรวดเร็ว ทำให้ผู้คนที่ไม่ทันระวังตัวต้องพลาดท่า

นี่คือคู่ต่อสู้ที่เจ้าเล่ห์อย่างมาก

ซูอวิ๋นเจาจับตาดูทุกการเคลื่อนไหวของหลี่เฟิงอวิ๋นอย่างระมัดระวัง

เป็นไปตามคาด ขณะที่เขาพูดอยู่นั้น มีดเล็กๆ รูปร่างคล้ายใบหลิวก็ปรากฏขึ้นด้านหลังของเขา ซึ่งหากไม่ตั้งใจสังเกต ก็แทบจะมองไม่เห็น

อวิ๋นเหลิงซีจ้องไปที่หลี่เฟิงอวิ๋นอย่างระมัดระวัง ก่อนจะกระซิบว่า "ระวัง!"

ซูอวิ๋นเจาหลบอย่างรวดเร็วพร้อมกับตอบกลับเบาๆ ว่า "เห็นแล้ว!"

อวิ๋นเหลิงซีขมวดคิ้วแล้วกล่าว "ถ้าไม่ไหวก็ถอยไปก่อน ฝ่ายนั้นเป็นถึงระดับพญายมขั้นปลาย!"