ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1811

ในส่วนลึกของทะเลหลานซา ซูอวิ๋นเจาก็ไม่สามารถก้าวต่อไปได้

ในตอนนี้เขายังไม่สามารถสังหารหลี่เฟิงอวิ๋นได้ จึงเลือกที่จะหลบเลี่ยงไปก่อน

ในทะเลหลานซานี้ หลี่เฟิงอวิ๋นมีโอกาสเกือบเก้าสิบเปอร์เซ็นที่จะตามไม่ทัน หากปราศจากอาวุธป้องกันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะก้าวต่อไป

ดังนั้น ซูอวิ๋นเจาเพียงแค่ต้องต้านทานพายุทรายในทะเลหลานซาเท่านั้น

อวิ๋นเหลิงซีถาม "คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

ซูอวิ๋นเจาหยุดพักเล็กน้อยและตอบว่า "ไม่เป็นไร"

อวิ๋นเหลิงซีเงียบไปสักพัก "ถ้าเข้าไม่ได้ก็ช่างเถอะ ฉันรออีกสักหน่อยได้"

ซูอวิ๋นเจาดื่มวารีสายฟ้าสีทองหนึ่งอึกแล้วพูดว่า "พูดอะไรน่ะ? ถ้าผมบอกว่าจะพาคุณเข้าไปได้ ผมก็จะพาคุณเข้าไปให้ได้"

อวิ๋นเหลิงซีเงียบไป...

เธอพูดว่า "จริงๆ แล้ว คุณไม่ต้องดีกับฉันขนาดนี้ก็ได้"

"พวกเราอาจจะเคยผ่านความเป็นความตายด้วยกันมา แต่สุดท้ายแล้วก็ยังเป็นแค่คนแปลกหน้าสองคนเท่านั้น"

ซูอวิ๋นเจานั่งลงกับพื้น ขาข้างหนึ่งงอเล็กน้อย วางแขนบนเข่าอย่างไม่เป็นทางการ ขณะที่มือยังคงจับขวดวารีสายฟ้าไว้

เขาเม้มริมฝีปากเล็กน้อยแล้วพูดว่า "คุณคิดแบบนั้นจริงๆ เหรอ?"

อวิ๋นเหลิงซีตอบว่า "อะไรเหรอ?"

ซูอวิ๋นเจาถามว่า "คนแปลกหน้าเหรอ?"

เขาหัวเราะเล็กน้อยแล้วพูดว่า "เราอยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้ แถมผมยังพาคุณกลับบ้านไปฉลองปีใหม่ตั้งหลายครั้ง จะเรียกว่าคนแปลกหน้าได้ยังไง!"

อวิ๋นเหลิงซีไม่รู้จะตอบอะไร

อวิ๋นเหลิงซีพูดว่า “ฉัน...”

ทันใดนั้น ซูอวิ๋นเจาก็ปลดไม้ลงมา และวางไว้ตรงหน้าตัวเอง

อวิ๋นเหลิงซีแม้จะไร้หัวใจ แต่ในวินาทีนั้นกลับรู้สึกเหมือนหัวใจเต้นผิดจังหวะไปหนึ่งครั้ง และถามออกไปโดยไม่รู้ตัวว่า “คุณจะทำอะไร?”

ซูอวิ๋นเจาเข้ามาใกล้ขึ้น และอวิ๋นเหลิงซีก็รู้สึกว่าใบหน้าหล่อเหลาของเขาอยู่ใกล้มากขึ้นอย่างรวดเร็ว

เขา...อย่าบอกนะว่าเขาจะ!

จะจูบไม้จริงๆ เหรอ?!

แต่แล้วซูอวิ๋นเจาก็พูดว่า “ให้คุณดื่มวารีสายฟ้านี่หน่อย นี่เป็นของที่ซู่เป่าให้มา ช่วยฟื้นฟูวิญญาณได้”

“ตอนที่เราฝ่าเข้ามา วิญญาณของเราได้รับบาดเจ็บ คุณก็คงไม่สบายตัวเหมือนกันใช่ไหม?”

อวิ๋นเหลิงซี “...”

พูดไม่ออกเลย เมื่อกี้เธอเพิ่งคิดอะไรไปเนี่ย!

"ขอบคุณ" อวิ๋นเหลิงซีพูดเบาๆ

ซูอวิ๋นเจาเห็นว่าเธอดื่มไปครึ่งขวดแล้ว จึงเก็บขวดหยกและพูดว่า "ไม่ต้องขอบคุณหรอก ไปกันต่อเถอะ"

ทั้งสองเดินทางต่อโดยไม่พูดอะไรกัน

ทะเลหลานซานี่สมชื่อกับที่เป็นเครื่องบดวิญญาณดีๆ นี่เอง มีผีหมื่นตนเข้ามา แต่เกือบหมื่นตนต้องจบชีวิตที่นี่ ไม่เกินจริงเลยสักนิด

เพราะยิ่งเข้าใกล้ใจกลางมากเท่าไร ซูอวิ๋นเจาก็ยิ่งรู้สึกถึงความประหลาดของเม็ดทรายสีฟ้าเหล่านี้มากขึ้นเรื่อยๆ

เม็ดทรายเหล่านี้เหมือนมีความคิดเป็นของตัวเอง เต็มไปด้วยความอาฆาต พลังแห่งความชั่วร้าย และความกระหายที่จะฉีกทุกคนที่มาที่นี่ให้เป็นชิ้นๆ

อวิ๋นเหลิงซีพูดว่า "ถ้าฉันเดาไม่ผิด ทรายพวกนี้คงเป็นวิญญาณของพวกผีที่กระจายไปแล้วรวมตัวกันเป็นทราย"

ซูอวิ๋นเจาพยักหน้า "ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน"

เขามองดูแผนที่และกัดฟัน "รออีกหน่อย ตามประสบการณ์ของพวกผีบำเพ็ญที่รอดออกมาได้ เราควรจะเดินไปตามทิศทางที่ 'ม่านโปร่ง' ปลิวขึ้นไป..."

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ ก็ได้ยินอวิ๋นเหลิงซีร้องเตือนด้วยความตกใจ "ระวัง!"

"ฉันเดินทางอย่างโดดเดี่ยวมาหลายปี ฉันรู้ดีว่าสักวันหนึ่งฉันจะต้องตาย และมันก็เป็นเรื่องของโชคชะตา"

น้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความเยือกเย็น ราวกับไม่เคยสนใจชีวิตของตัวเองเลย

ถ้าไม่ตาย ก็ต้องฝ่าฟันไปถึงจุดสูงสุด!

แต่ถ้าตายก็เท่านั้น ชีวิตหลังความตายคงไม่มีความหมายอะไรอีกต่อไป ไม่ว่าตัวเองจะไปถึงจุดไหน อย่างน้อยก็ได้สัมผัสมาแล้ว ไม่มีอะไรต้องเสียใจอีก

ซูอวิ๋นเจารู้สึกโกรธ เขาโกรธตัวเอง เขาไม่พูดอะไรสักคำแล้วเก็บท่อนไม้ศักดิ์สิทธิ์ใส่ลงในแหวน จากนั้นจึงเดินทางต่อไปเพียงลำพัง

อวิ๋นเหลิงซี "??"

“เฮ้ย! อย่าเก็บฉันไว้ในนี้สิ!”

อวิ๋นเหลิงซีขมวดคิ้ว เธอบอกแล้วว่าจะไม่โทษเขาถึงแม้จะตาย ทำไมเขาถึงยังเก็บเธอเข้าไปในแหวนอีกล่ะ?

แบบนี้เธอก็จะไม่ได้ต่อสู้เคียงข้างเขาแล้ว

ไม่ว่าในสถานการณ์แบบไหน การร่วมมือกันสองคนย่อมดีกว่า เขาไม่รู้เรื่องนี้หรือไง?

"ซูอวิ๋นเจา..."

ไม่ว่าอวิ๋นเหลิงซีจะเรียกเขายังไง ซูอวิ๋นเจาก็ไม่ปล่อยเธอออกมา

เธอไม่สามารถมองเห็นหรือได้ยินอะไรจากภายนอกอีกต่อไป

ซูอวิ๋นเจาเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็หยุดลง เขากำแหวนในมือแน่น

เขาพึมพำเบาๆ "คุณอาจไม่สนใจชีวิตตัวเอง แต่ผมกลัวที่จะสูญเสียคุณ..."

ซูอวิ๋นเจากำลังคิดหนัก เขาสูดลมหายใจลึกเพื่อให้ตัวเองสงบลง

ทันใดนั้น แสงสีทองเจิดจ้าสว่างวาบขึ้นมา ซูอวิ๋นเจารู้สึกถึงสัญญาณอันตรายอย่างรุนแรง เขารีบตั้งท่าป้องกันในชั่วพริบตาเดียว แต่ในวินาทีต่อมา กรงเล็บขนาดใหญ่และแหลมคมก็พุ่งทะลุทะลวงอกของเขาในทันที!

ม่านตาของซูอวิ๋นเจาหดตัวลงทันที ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง...