ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1822

คู่รัก...แต่ก็ไม่ค่อยสนิทกันนัก

อวิ๋นเหลิงซีอยากจะออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนั้น และแค่ติดต่อเขาผ่านรายชื่อในสมุดโทรศัพท์ก็น่าจะพอ

ซูอวิ๋นเจาไม่ปล่อยให้เธอรู้สึกอึดอัด เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "เพิ่งตื่นเหรอ หิวไหม? เดี๋ยวผมพาไปกินบาร์บีคิว!"

เขาปล่อยมือเธอ แล้วเดินกลับห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าพลางพูดไปด้วย

"พอพูดถึงเรื่องนี้ พี่ชายของผมตอนสร้างตลาดผีแห่งนี้ เขายังสร้างแผงขายบาร์บีคิวกับเบียร์อีกด้วย"

"คนจากทุกสารทิศมาที่นี่ แล้วก็ชอบมาตั้งแผงขายของกันมาก ผมบอกเลยว่าการตั้งแผงขายของนี่มันสนุกจริงๆ..."

อวิ๋นเหลิงซียืนอยู่กับที่ ไม่รู้จะวางมือไว้ที่ไหน

ขณะที่เขาอยู่ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอได้ยินทั้งเสียงพูดของเขาและเสียงเสื้อผ้าสีกันขณะเขาเปลี่ยน

"มีร้านบาร์บีคิวร้านหนึ่งน่าสนใจมาก พวกเขาแทบจะยกตลาดกลางคืนของมนุษย์ลงมาเลยทีเดียว มีทั้งเบียร์ โคล่า และชานมไข่มุก..."

"มีผีบำเพ็ญหลายคนชอบไปกินที่นั่น"

ซูอวิ๋นเจาพูดไปพลางเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เดินออกมาด้วยแววตาที่ส่องประกาย

อวิ๋นเหลิงซีสงสัย "มีอะไรหรือเปล่า?"

ซูอวิ๋นเจาตอบ "เหลิงซี คุณคิดว่าถ้าเราไปเปิดร้านบาร์บีคิวที่ชายแดนแห่งเทียนเชวียเป็นไง?"

"เราจะย่างเนื้อมังกรให้กินคำเดียวเลื่อนขั้นทันที!"

"ส่วนเครื่องดื่มก็ใช้เป็นน้ำเยือกเย็น ผมคิดชื่อไว้แล้วล่ะ เรียกว่าชานมไข่มุกเลมอนเยือกเย็น!"

อวิ๋นเหลิงซี "..."

เธออดไม่ได้ที่จะพูดว่า "แค่เรียกว่า ชาเลมอนเยือกเย็นก็พอไหม? ก็แค่ใช้น้ำเยือกเย็นมาเป็นส่วนผสม"

ไม่เห็นจำเป็นต้องเน้นเรื่องน้ำเยือกเย็นขนาดนั้นเลย

ซูอวิ๋นเจาพยักหน้า "ใช่ๆ! แก้วหนึ่งเราขายสักสิบอัญมณีอัคนี"

อวิ๋นเหลิงซียกมุมปาก "นั่นมันก็ถูกเกินไป"

ในโลกหลังความตาย น้ำเยือกเย็นเพียงขวดเล็กๆ ยังสามารถขายได้ราคาถึงหนึ่งร้อยหินอุดผืนฟ้าเลยทีเดียว

นี่เขาคงไม่ได้มาทำธุรกิจ แต่จะมาทำบุญล่ะสิ!

ซูอวิ๋นเจายิ้มกว้าง "เอาล่ะ แล้วแต่คุณเลย คุณอยากขายเท่าไหร่ก็บอกมา เดี๋ยวผมจะย่างบาร์บีคิว บีบเลมอน และล่าสัตว์ ส่วนคุณก็แค่เก็บเงิน"

"จริงสิ คุณสังเกตเห็นหินก้อนใหญ่ที่มังกรหยกเคยเฝ้าไว้หรือเปล่า? มันเป็นทางเข้าไปยังเขตลับเล็กๆ อีกไม่นานเราน่าจะไปสำรวจดูสักหน่อย ฝึกฝนกันสักพัก แล้วค่อยกลับมาเปิดร้าน"

อวิ๋นเหลิงซีพยักหน้า "ตกลง"

ซูอวิ๋นเจายังคงพูดไม่หยุด ราวกับลืมไปว่าเคยพูดมากแค่ไหน อวิ๋นเหลิงซีเองก็เริ่มกลับเข้าสู่โหมดการปฏิบัติตัวตามที่เคยเป็นตอนที่ยังไม่ได้ใกล้ชิดกับซูอวิ๋นเจา

เธอค่อยๆ ผ่อนคลายลง และเริ่มรู้สึกได้ว่ามือของเธอถูกซูอวิ๋นเจาจับไว้

เขาจูงมือเธอเดินไปในตลาดผีที่คึกคัก และลัดเลาะไปตาม ‘ฝูงชน’

"คุณรู้ไหม? ท่ามกลางผู้คนมากมาย สิ่งที่มีความสุขที่สุดคืออะไร?"

อวิ๋นเหลิงซีพยายามมองตรงไปข้างหน้า ไม่กล้าหันมองไปทางอื่น ขณะที่ทุกขณะจิตเธอยังคงรู้สึกถึงมือของซูอวิ๋นเจาที่จับอยู่ เธอรู้สึกหวั่นไหวสับสนอย่างบอกไม่ถูก แล้วเผลอถามออกไปโดยไม่ทันคิดว่า "อะไร?"

ซูอวิ๋นเจายิ้มกว้างขึ้น หันกลับมามองเธอด้วยสายตาจริงจังแล้วพูดว่า "ก็การได้จับมือคุณไว้ โดยไม่ปล่อยให้หลงทางไง"

อวิ๋นเหลิงซี "..."