ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 191

“พวกคุณรู้จักคำว่ามารยาทหรือเปล่า แอบดูของส่วนตัวคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต!”

พ่อเจียวเจียวแย่งจดหมายลาตายกลับมาอย่างโมโห

ส่วนเจ้าของช่องที่อยากดังนั้น ก็พูดอย่างยุติธรรม “สำหรับพวกคุณที่หน้าไม่อาย ใช้ลูกสาวตนเองมาหลอกเงินแบบนี้ ก็ต้องใช้วิธีเดียวกันในการจัดการ!”

ความจริงแล้วจิตใจมนุษย์นั้นเป็นอย่างไร คงมีแต่พวกเขาที่รู้แล้วล่ะ

จากนั้นครอบครัวเจียวเจียวก็ทะเลาะกับเหล่านักข่าวและเน็ตไอดอลขึ้นมา

ตำรวจเองก็มาถึง หลังตรวจสอบก็พบว่าเรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับซูลั่วแม้แต่นิดเดียวจริงๆ เรื่องทั้งหมดคือคนในบ้านเจียวเจียวรู้ว่าเขามีเงิน จึงอยากหาทางหลอกเงินเขา

ซูลั่วเลือกที่จะให้หรือไม่ให้ก็ได้

เหล่าเน็ตไอดอลและบล็อคเกอร์ที่ยืนดูต่ออย่างไม่กลัวเรื่องจะบานปลาย เริ่มพูดสาธยายเป็นบทยาว

บางคนบอก ‘การหลอกเงินคนอื่นจะปล่อยผ่านไปง่ายๆ แบบนี้ไม่ได้ มิฉะนั้นสังคมของเราวุ่นวายแน่’

แต่ก็มีคนบอก ‘ซูลั่วฐานะดี ตระกูลก็รวย เขาแค่ไม่มีลูกสาวก็น่าสงสารมากแล้ว อย่างน้อยๆ ก็ควรให้เขาหน่อย’

คนเหล่านี้เป็นคนดีจริงๆ หรือตั้งใจพูดค้านเพื่อเรียกร้องความสนใจ ไม่มีใครรู้

แน่นอนว่า ยังมีแฟนคลับกลุ่มที่มาดักรอเพราะอยากจะ ‘ปกป้องพี่ชาย’ นั้น ตอนนี้ได้แลกมือกับญาติของเจียวเจียวอย่างดุเดือดแล้ว

สุดท้าย ปิดฉากของเรื่องนี้โดยที่ครอบครัวและแก๊งค์ญาติของเจียวเจียวถูกตำรวจจับตัวไป

แม่ของเจียวเจียวยังคงร้องไห้ต่อ แต่การร้องไห้ครั้งราวกับมีกลิ่นไอของความสติไม่ดีแฝงอยู่ ไม่มีใครเห็นว่าเจียวเจียวเกาะอยู่บนตัวแม่ของเธอราวกับกำลังแก้แค้น และพยายามเอาใบหน้าอันซีดเผือดของเธอไปแนบชิดกับแม่

ส่วนพ่อเจียวเจียวรู้สึกว่าตนแบกรับคำด่า ‘หากินกับความตายลูก’ หนำซ้ำยังถูกแฟนคลับของซูลั่วต่อยไปหลายหมัด จึงกำลังตะโกนด่าความไม่ยุติธรรมของโลกใบนี้ด้วยน้ำเสียงที่ทั้งอายทั้งเคือง

ส่วนเหล่าญาตินั้นของเขากำลังแสดงสีหน้าหัวเสีย เสียเวลามาตั้งนานกลับไม่ได้รับเงินแม้แต่แดงเดียว อีกทั้งยังโดนคนอื่นด่าเละ เมืองเล็กๆ ที่พวกเขาอยู่ คงรู้เรื่องกันทั้งเมืองแล้ว หลังจากนี้จะให้พวกเขาเงยหน้าใช้ชีวิตต่ออย่างไร…

ภายในใจของคนเหล่านี้ต่างมีความคับแค้น พวกเขาโกรธที่ซูลั่วรวยมหาศาลแต่กลับขี้งกเช่นนี้

……

ซู่เป่าส่ายหัวพร้อมกล่าว “โลกของผู้ใหญ่นี่ซับซ้อนจังเลย”

เธอมองผ่านกระจกใสของกระเป๋าสัตว์เลี้ยง ก็ยิ้มตาหยี “ใช่ไหมเสี่ยวอู่ คุณปู่เต่า!”

เสี่ยวอู่เหยียบบนกระดองเต่า เอนหัวมองซู่เป่าพร้อมกล่าว “ใช่ๆ! คนในเมืองแผนเยอะ ฉันจะกลับชนบท พื้นของชนบทลื่นกว่า ใจคนก็ซับซ้อนกว่า! โว้ะโอ…ฉันกลัวจนหนีไปเมืองเล็กๆ พบว่ากลับมีแต่หลุม~ วู้ว มีแต่หลุมพราง!”

ซู่เป่าปรบมือเอ่ยชม “ว้าว เสี่ยวอู่เก่งจังเลย!”

คุณปู่เต่ายื่นหัวออกมาอย่างหมดคำพูด เสี่ยวอู่เห็นเต่ายื่นหัวออกมาก็จิกลงไปทันทีอย่างกวนๆ เต่าหดคอ มันก็หดคอกลับไปตาม เจ้าเต่ารู้สึกเหมือนนกแก้วแสนน่ารำคาญนั่นจะหายไปแล้ว เพิ่งยื่นหัวออกไปก็ถูกจิกจนหดกลับมาอีกครั้ง

โมโหจนมันเลิกพยายาม หดคออยู่ในกระดองไม่ยอมออกมาอีก

เสี่ยวอู่เหยียบบนกระดองส่วนหัวมัน พร้อมกล่าว “เฮ้ เพื่อนรัก ไม่กล้าเล่นงั้นเหรอ”

เต่า “……”

ซู่เป่าหัวเราะคิกคักขึ้นมา

เทียบกับโลกผู้ใหญ่ที่แสนซับซ้อนแล้ว เสี่ยวอู่และคุณปู่เต่าใสซื่อกว่าเยอะเลย

เธอเอ่ยถาม “ลุงสี่ พวกเขาจะมาไหม”

ซูลั่วกล่าว “ไม่มาแล้ว”

คิดจะใช้คุณธรรมในการมัดมือชกเขา ก็ต้องมัดให้โดนซะก่อน ตอนนี้พวกเขากลายเป็นคนไร้ ‘คุณธรรม’ พวกเขามัดเขาไม่ได้อีกต่อไป เพราะงั้นพวกเขาท่าจะไม่มาอีกต่อไปแล้วล่ะ

กระทั่งเพราะโทรศัพท์และจดหมายลาตายที่ตกลงมา ทำให้พวกเขากุเรื่องในเน็ตไม่ได้อีกต่อไป พวกเขาทำได้เพียงถูกคนอื่นด่าจนเงยหน้าไม่ขึ้นอีกต่อไป

ซูลั่วอุ้มซู่เป่า ก้าวยาวๆ เข้าไปในบริษัท

วันนี้อุตส่าห์แย่งเสี่ยวซู่เป่ามาจากมือมู่กุยฝานได้ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่มีทางคืนง่ายๆ แน่

ซูลั่วใส่กางเกงสูทสบายๆ คู่กับเสื้อเชิ๊ตสีดำตัวหนึ่ง เนคไทถูกแขวนไว้อย่างละหลวมบนปกเสื้อ บวกกับแว่นตากรอบสีทองบนสันจมูกสูงโด่ง ทำให้ดูมีความร้ายกาจภายใต้ความสุภาพ และแฝงไปด้วยความสง่า

ผู้ชายเช่นนี้ ในอ้อมแขนกลับอุ้มเจ้าก้อนแป้งเอาไว้ ความขัดแย้งนี้ทำให้แฟนคลับด้านนอกต่างกรี๊ดกร๊าดขึ้นมา

“อปป้าหล่อมาก!”

“กรี๊ดดด พี่คะ ฉันจะคลอดลูกลิงให้พี่!”

ซู่เป่าซบอยู่บนไหล่ของซูลั่ว ในตาเต็มไปด้วยความสงสัย

“ลุงสี่ ทำไมพี่สาวคนนั้นบอกจะคลอดลูกลิงให้ลุงล่ะ”

สีหน้าของซูลั่วครึ้มลง พร้อมกล่าว “เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าถามเรื่องพวกนี้”

ซู่เป่า “ก็ได้…งั้น ซู่เป่าขอถามอีกหนึ่งคำถามที่เล็กมากม๊ากหน่อยได้ไหม”

ซูลั่วเห็นซู่เป่าที่ชูนิ้วขึ้นมาประกอบ รู้สึกขบขันอย่างอดไม่ได้ “คำถามอะไร”