ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 192

ซูลั่วกลัวจนคอเกร็ง เสียงตะโกนกำลังจะหลุดออกจากปาก แต่เขาก็คีพลุคไว้ได้อย่างอย่างลำบากลำบน

เขากอดซู่เป่าไว้แน่น เดินถอยหลังก้าวหนึ่ง

เขารู้สึกว่ามุมมองโลกของเขาเปลี่ยนไป หากว่าการที่กลางคืนสามารถมองเห็นผีได้นั้นเป็นเพราะอาการเบลอจากการนอน หรือเป็นเพียงภาพหลอน

แต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่ใช่อย่างแน่นอน

เพราะงั้น ทำไมเค้าถึงเห็นผีผู้หญิงตอนนี้บ่อยๆล่ะ!

เสี่ยวอู่ที่อยู่ในกระเป๋าสัตว์เลี้ยงก็ราวกับตกใจ มันบีบเสียงพูดขึ้น “อย่าเข้ามานะ!”

บทพูดที่เต็มไปด้วยจังหวะ เป็นบทที่อยู่ในใจของซูลั่วตอนนี้เลย

แม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นผีผู้หญิงที่สวมใส่ชุดแต่งงานตรงหน้ามาก่อน แต่เขารู้สึกคุ้นเคยมาก เพราะในแวดวงแฟนคลับของเขาไม่รู้ว่าคนนี้ถูกประจานไปตั้งกี่รอบ

เธอคือซาแซงแฟนโรคจิตที่เคาะประตูตอนกลางคืน ติดเครื่องสะกดรอยในรถ แอบเข้าไปในห้องของเขาเพื่อเก็บเส้นขนของเขาไงล่ะ…

ว่าแล้ว ละครมันแค่การหลอกลวง ใครว่าผีปรากฏตัวตอนกลางวันไม่ได้!

ซู่เป่ากลับสีหน้านิ่งเฉย คิดเรื่องบางอย่างในใจ จากนั้นจู่ๆ ก็ถามขึ้น “จริงด้วย ลุงสี่ อะไรคือซาแซงแฟนงั้นเหรอ”

เธออยากถามตั้งแต่เมื่อกี้ที่คนด้านล่างพูดเรื่องซาแซงแฟนกันแล้ว

ซาแซงแฟนคืออะไรกัน

อร่อยไหม

อร่อยกว่าข้าวสับปะรดหรือเปล่า

ลำคอของซูลั่วแหบแห้ง พยายามปั้นหน้านิ่งเฉย แกล้งทำเป็นมองไม่เห็นผีผู้หญิงตนนั้น

เขามองตรงพร้อมพร้อมอธิบาย พยายามทำให้สีหน้าตนปกติ :

“ซาแซงแฟนหมายถึง แฟนคลับที่คุกคามถึงชีวิตส่วนตัวและการทำงานของศิลปิน พวกเขามักเห็นการถ้ำมอง สะกดรอย และแอบถ่ายชีวิตส่วนตัวของศิลปินเป็นความภูมิใจ…”

ซู่เป่าตระหนัก พยักหน้าสรุป “หมายถึงแฟนคลับโรคจิตสินะ”

ไม่ใช่ของกินหรอกเหรอ……

ซู่ลั่วเงียบไปพักหนึ่ง

จะเข้าใจแบบนี้ก็ไม่มีปัญหา

ผีผู้หญิงได้ยินที่ซูลั่วพูด ก็พูดด้วยสีหน้ากล่าวโทษ “พี่ว่าฉันแบบนี้ได้ยังไงกัน…”

“ฉันยอมทิ้งพ่อแม่เพื่อพี่เชียวนะ”

“พี่จะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้ ฉันรักพี่นะ…ให้ฉันอยู่เคียงข้างพี่ตลอดไปได้ไหม ฉันสาบานว่าฉันจะเชื่อฟังพี่ ถ้าหากพี่รู้สึกว่าฉันเกะกะเกินไป…งั้นฉันควักลูกกระตาออกมาดีไหม”

เธอพูดไปและจะควักลูกกระตาของตนออกมาจริงๆ

“แบบนี้ พี่ก็พกแค่ลูกกระตาของฉันก็พอ รับรองว่าไม่เกะกะแน่นอน”

“แค่ฉันได้เห็นพี่ทุกวันฉันก็พอใจแล้ว…”

ซูลั่วมองลูกกระตาคู่นั้น ขนลุกขึ้นมาในทันที

จี้ฉางกล่าวเสียงต่ำ “ซู่เป่า เข้าห้องก่อน”

จู่ๆ ซูลั่วก็ได้ยินเสียงที่ดังขึ้นข้างหู เขาหันหลังกลับไปมองจึงพบว่าด้านหลังยังมีอีกตน ผมเป็นหัวของเขาลุกชันขึ้นมาในทันที

ผู้ชายคนนี้มาตั้งแต่เมื่อไรกัน!

มือที่เปิดประตูของซูลั่วสั่นระริกเล็กน้อย

ซู่เป่ามองเขาอย่างเห็นใจ “ลุงสี่ เดี๋ยวหนูเปิดให้”

ที่แม้ลุงสี่ก็เหมือนพี่เล็กสินะ พี่เล็กมักวิจัยว่าสามารถมองเห็นผีได้อย่างไร แต่พอเห็นผีจริงๆ เขาก็กลัว

ลุงสี่ก็เช่นกัน…

แกร๊ก ประตูเปิดออก ซูลั่วเปิดประตู ข่มใจเดินเข้าห้องไป