ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 192

ซูลั่วกลัวจนคอเกร็ง เสียงตะโกนกำลังจะหลุดออกจากปาก แต่เขาก็คีพลุคไว้ได้อย่างอย่างลำบากลำบน

เขากอดซู่เป่าไว้แน่น เดินถอยหลังก้าวหนึ่ง

เขารู้สึกว่ามุมมองโลกของเขาเปลี่ยนไป หากว่าการที่กลางคืนสามารถมองเห็นผีได้นั้นเป็นเพราะอาการเบลอจากการนอน หรือเป็นเพียงภาพหลอน

แต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่ใช่อย่างแน่นอน

เพราะงั้น ทำไมเค้าถึงเห็นผีผู้หญิงตอนนี้บ่อยๆล่ะ!

เสี่ยวอู่ที่อยู่ในกระเป๋าสัตว์เลี้ยงก็ราวกับตกใจ มันบีบเสียงพูดขึ้น “อย่าเข้ามานะ!”

บทพูดที่เต็มไปด้วยจังหวะ เป็นบทที่อยู่ในใจของซูลั่วตอนนี้เลย

แม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นผีผู้หญิงที่สวมใส่ชุดแต่งงานตรงหน้ามาก่อน แต่เขารู้สึกคุ้นเคยมาก เพราะในแวดวงแฟนคลับของเขาไม่รู้ว่าคนนี้ถูกประจานไปตั้งกี่รอบ

เธอคือซาแซงแฟนโรคจิตที่เคาะประตูตอนกลางคืน ติดเครื่องสะกดรอยในรถ แอบเข้าไปในห้องของเขาเพื่อเก็บเส้นขนของเขาไงล่ะ…

ว่าแล้ว ละครมันแค่การหลอกลวง ใครว่าผีปรากฏตัวตอนกลางวันไม่ได้!

ซู่เป่ากลับสีหน้านิ่งเฉย คิดเรื่องบางอย่างในใจ จากนั้นจู่ๆ ก็ถามขึ้น “จริงด้วย ลุงสี่ อะไรคือซาแซงแฟนงั้นเหรอ”

เธออยากถามตั้งแต่เมื่อกี้ที่คนด้านล่างพูดเรื่องซาแซงแฟนกันแล้ว

ซาแซงแฟนคืออะไรกัน

อร่อยไหม

อร่อยกว่าข้าวสับปะรดหรือเปล่า

ลำคอของซูลั่วแหบแห้ง พยายามปั้นหน้านิ่งเฉย แกล้งทำเป็นมองไม่เห็นผีผู้หญิงตนนั้น

เขามองตรงพร้อมพร้อมอธิบาย พยายามทำให้สีหน้าตนปกติ :

“ซาแซงแฟนหมายถึง แฟนคลับที่คุกคามถึงชีวิตส่วนตัวและการทำงานของศิลปิน พวกเขามักเห็นการถ้ำมอง สะกดรอย และแอบถ่ายชีวิตส่วนตัวของศิลปินเป็นความภูมิใจ…”

ซู่เป่าตระหนัก พยักหน้าสรุป “หมายถึงแฟนคลับโรคจิตสินะ”

ไม่ใช่ของกินหรอกเหรอ……

ซู่ลั่วเงียบไปพักหนึ่ง

จะเข้าใจแบบนี้ก็ไม่มีปัญหา

ผีผู้หญิงได้ยินที่ซูลั่วพูด ก็พูดด้วยสีหน้ากล่าวโทษ “พี่ว่าฉันแบบนี้ได้ยังไงกัน…”

“ฉันยอมทิ้งพ่อแม่เพื่อพี่เชียวนะ”

“พี่จะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้ ฉันรักพี่นะ…ให้ฉันอยู่เคียงข้างพี่ตลอดไปได้ไหม ฉันสาบานว่าฉันจะเชื่อฟังพี่ ถ้าหากพี่รู้สึกว่าฉันเกะกะเกินไป…งั้นฉันควักลูกกระตาออกมาดีไหม”

เธอพูดไปและจะควักลูกกระตาของตนออกมาจริงๆ

“แบบนี้ พี่ก็พกแค่ลูกกระตาของฉันก็พอ รับรองว่าไม่เกะกะแน่นอน”

“แค่ฉันได้เห็นพี่ทุกวันฉันก็พอใจแล้ว…”

ซูลั่วมองลูกกระตาคู่นั้น ขนลุกขึ้นมาในทันที

จี้ฉางกล่าวเสียงต่ำ “ซู่เป่า เข้าห้องก่อน”

จู่ๆ ซูลั่วก็ได้ยินเสียงที่ดังขึ้นข้างหู เขาหันหลังกลับไปมองจึงพบว่าด้านหลังยังมีอีกตน ผมเป็นหัวของเขาลุกชันขึ้นมาในทันที

ผู้ชายคนนี้มาตั้งแต่เมื่อไรกัน!

มือที่เปิดประตูของซูลั่วสั่นระริกเล็กน้อย

ซู่เป่ามองเขาอย่างเห็นใจ “ลุงสี่ เดี๋ยวหนูเปิดให้”

ที่แม้ลุงสี่ก็เหมือนพี่เล็กสินะ พี่เล็กมักวิจัยว่าสามารถมองเห็นผีได้อย่างไร แต่พอเห็นผีจริงๆ เขาก็กลัว

ลุงสี่ก็เช่นกัน…

แกร๊ก ประตูเปิดออก ซูลั่วเปิดประตู ข่มใจเดินเข้าห้องไป

ห้องพักผ่อนของเขามีห้องนอนหนึ่งห้องรับแขกหนึ่ง การเข้าห้องเวลานี้ หมายความว่าเขาจะต้องอยู่ห้องเดียวกับผีสองตน

ผีผู้หญิงตามหลังซูลั่วมาจริงๆ ไม่ห่างแม้แต่นิด เขาเทน้ำ เธอก็ไปเกาะอยู่บนตู้กดน้ำ

เขานั่งลง ผีผู้หญิงก็นั่งลงที่โซฟาและมาพิงอยู่บนตัวเขา

ส่วนจี้ฉางนั้นกอดอกลอยอยู่อีกด้าน ราวกับยมทูตที่พร้อมจะคร่าชีวิตเขาตลอด

ซูลั่วมองตรงจนตาจะเหล่แล้ว

ผีผู้หญิงมองไปทางเขาอย่างคลั่งไคล้ หัวเราะคิกๆ ทีหนึ่ง “ว้าว! พี่น่ารักจังเลย!”

“พี่ ฉันรู้ว่าพี่สามารถมองเห็นฉันได้ ที่แท้พี่เองก็กลัวผีเหมือนกันเหรอ”

ซูลั่วทนไม่ไหว จึงกัดฟันพูดเสียงเย็น “ไสหัวไป”

เจียวเจียวแสดงสีหน้าเศร้าโศก “พี่ให้ฉันไสหัวไปได้อย่างไรกัน เพื่อพี่ ฉันยอมแฉพ่อแม่ของฉันอย่างไม่เห็นแก่เลือดเนื้อเชื้อไข…เพื่อพี่ ฉันยอมทิ้งได้กระทั่งชีวิต…”

มีใครรักเขาได้บริสุทธิ์ไปกว่าเธอไหม

ไม่มี!

บนโลกนี้ มีเพียงเธอต่างหากที่รักพี่ที่สุด

นอกจากเธอ ไม่มีใครมีสิทธิ์เคียงข้างพี่ชายอีกแล้ว

ผู้ผีหญิงคลั่งไคล้หลงไหล จนน้ำเสียงฟังดูโรคจิตเล็กน้อย “แหะๆ พีช่ายๆ พี่มาอยู่เป็นเพื่อนฉันดีไหม แบบนี้ จะได้ไม่มีใครมาแย่งพี่กับฉันอีก…”

ซูลั่วมองไปทางซู่เป่าด้วยแววตาขอความช่วยเหลือ ส่งสัญญาทางสายตาอย่างบ้าคลั่ง

เจ้าตัวน้อย! เธอไม่คิดจะทำอะไรจริงๆ งั้นเหรอ

ช่วยฉันด้วยๆ…

ซู่เป่ากำลังนั่งยองอยู่บนพื้น เปิดกระเป๋าสัตว์เลี้ยง จากนั้นปล่อยเสี่ยวอู่ออกมา

เสี่ยวอู่สะบัดขนนก บนสมองของมันมีขนตั้งตรงหลายเส้น มันบีบเสียงลอกเลียนอย่างเหมือนจริง

“พี่ขา~ พี่ซื้ออมยิ้มให้หนู แฟนพี่ไม่โกรธพี่ใช่ไหม พี่ชาย!! พวกเรากินอมยิ้มแท่งเดียวกัน แฟนพี่รู้เข้าเธอจะหึงหรือเปล่า แงๆๆ พี่ชาย! แฟนพี่จะไม่ต่อยหนูใช่ไหมคะ แฟนพี่น่ากลัวจังเลย ไม่เหมือนหนู หนูมีแต่จะห่วงใยพี่ชาย~”

ซูลั่ว “……”

เขาจ้องไปทางนกแก้วที่เขียวจนเรืองแสงอย่างอดไม่ได้

นกแก้วตัวนี้ น่ารำคาญมากจริงๆ…

ซู่เป่ากล่าวปลอบ “ลุงสี่ ไม่ต้องกลัวนะ ซู่เป่าเก่งมากๆ เลย! สามารถปกป้องลุงสี่ได้!”

ซูลั่วชะงัก แววตาของเจ้าก้อนแป้งบริสุทธิ์สุกใส แม้จะอายุเพียงสี่ขวบ ตัวก็นิดเดียว…แต่กลับทำให้เขารู้สึกวางใจ

ในใจของเขารู้สึกอบอุ่น หนังไก่บนแขนที่ลุกขึ้นมาก็เรียบเนียนลงเรื่อยๆ…

เวลานี้อีก จู่ๆ ประตูก็ถูกเคาะเป็นเสียงดังก๊อกๆๆ

ซูลั่วที่เพิ่งถูกปลอบประโลมขนลุกขึ้นอีกครั้ง นิัวมือสั่นระริกอย่างอดไม่ได้

ถังเถียนเถียนเปิดประตูเข้ามา ยื่นหัวมองทีหนึ่ง

“พวกคุณสองคนอยู่ที่นี่นี่เอง คุณหนูซู่เป่า อยากไปตกปลาไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวลุงพาหนูไปเอง!”

เสี่ยวอู่เอ่ยปากพูดทันที “ดูให้ดี ในห้องไม่ได้มีแค่สองคน แต่มีสี่คน หา ว่าไงนะ มียี่สิบสี่คน ไม่ใช่ยี่สิบสี่คน แต่มีแค่สี่คน หา ทำไมถึงกลายเป็นเจ็ดสิบสองคนล่ะ…”

ซูลั่ว “……”

ถังเถียนเถียน “……”

ซู่ลั่วกำลังจะเอ่ยปากพูด

จู่ๆ มือของผีผู้หญิงก็ลูบผ่านไหล่เขา ค่อยๆ เลื่อนลงไปบนแผงอก จากนั้นเกาะร่างกายเขาไว้แน่น

เธอหัวเราะฮิๆ “อ๋อ…พี่แท้พี่กำลังตกปลาสินะ!”

“พี่กำลัง ตกปลาตัวนี้หรือเปล่า”

สิ้นเสียง เธอก็อ้าปากใบใหญ่ของเธอ…