ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 238

เหวยหว่านพูดแล้วพูดอีกว่ารักลูก ทำเรื่องไม่ดีไปก็เพื่อลูก

แต่เธอกลับไม่เคยเอ่ยถึงซูจื่อชี เหมือนลืมไปว่าตัวเองก็ยังมีลูกชายอีกคนหนึ่ง

สุดท้ายแล้วก็ยังเห็นแก่ตัว…

เพราะว่าที่ตระกูลซู ลูกสาวสามารถช่วยให้เธอได้ทุกอย่าง แต่ลูกชายกลับไม่ช่วย ที่ตระกูลเลี้ยงดูลูกชายทุกคนเข้มงวดมาก ต้องออกไปทำมาหากินเองทุกคน

ตระกูลสามารถเป็นผู้สนับสนุน อยู่เบื้องหลัง จุดเริ่มต้น แต่จะไม่ใช่บ่อเงินบ่อทองของพวกเขา

แต่เหวยหว่านรู้สึกว่า ลูกสาวนั้นไม่เหมือนกัน ลูกสาวอ่อนแอบอบบาง จะใช้ความพยายามไปทำไม？ชนะแบบนอนมาแล้ว

ถอยไปมองหมื่นก้าว ตอนออกเรือนก็ยังได้เงินสินสอดก้อนใหญ่…

ซูจิ่นอวี้มองไปที่เหวยหว่านอย่างเย็นชา ในใจจะบอกว่าไม่เกลียดก็คงเป็นไปไม่ได้

“เหวยหว่าน พี่จะได้ต้องรับผลกรรม” เธอเอ่ยเบาๆ

ซูอีเฉินก็ยืนขึ้นมาเอ่ย “ซู่เป่า พวกเราไปกันเถอะ”

ไม่ต้องไปถามอะไรอีกแล้ว ไม่มีประโยชน์

เขาจะทำให้ชีวิตในคุกของเหวยหว่านตายทั้งเป็น

เหวยหว่านเห็นซูอีเฉินสายตาที่เต็มไปด้วยพลังเชิงลบ ก็รู้สึกลนขึ้นมา

“พี่ใหญ่ๆ！อย่าเพิ่งไป！”

“ฉันขอร้องล่ะ ให้ฉันได้เจอหน้าหานหานเถอะ！”

ซู่เป่าเบะปากเอ่ย “ป้าเหวยหว่าน แม่บอกว่าฝันไปเถอะ！ ไม่มีทางให้ป้าได้เจอพี่หานหานแน่”

เหวยหว่านเห็นซูอีเฉินกับซูจิ่นอวี้นิ่งเฉยไม่สะทกสะท้าน ก็เลยหันไปสนใจที่ตัวซู่เป่าแทน

“ซู่เป่า ซู่เป่าช่วยป้าหน่อย！ซู่เป่า ป้ารู้สึกผิดแล้ว หนูช่วยพูดกับลุงใหญ่ให้ป้าที ……”

“ซู่เป่า เมื่อก่อนตอนที่หนูเพิ่งมา หนูก็คิดถึงแม่อยู่ตลอดไม่ใช่เหรอ？ลูกก็ต้องคิดถึงแม่อยู่แล้ว！หานหานก็ต้องคิดถึงแม่มากแน่ๆ…เพราะฉะนั้นพวกเธอจะเห็นแก่ตัวแบบนี้ไม่ได้ พวกเธอไม่ควรทำให้หานหานเสียใจ …”

ซู่เป่าทำเสียงเฮอะ “พี่หานหานไม่ได้คิดถึงป้าหรอก！”

เหวยหว่านชะงัก ดูเหมือนถูกกระตุ้นอะไรบางอย่าง พูดอย่างตระหนกว่า “เป็นไปได้ยังไง？ หานหานไม่มีทางเป็นเด็กที่เลือดเย็นเห็นแก่ตัวแบบนั้น！”

เธอทุ่มเททุกอย่างให้กับลูกสาวเธอ…เธอทำมากมายถึงขนาดนี้แล้ว！

เป็นไปได้ยังไง ทำไมลูกไม่คิดถึงเธอเลย ทำไมถึงไม่คิดถึงเธอ！？

แบบนี้ก็แปลว่า สิ่งที่เธอทำไปทั้งหมดนั้นล้มเหลว แม้แต่การสั่งสอนก็ล้มเหลวรึไง！？

เธอร้องไห้โหยหวน “พวกเธอทำแบบนี้ไม่ได้！พวกเธอเห็นแก่ตัวเกินไปแล้ว พวกเธอไม่ควรแก้แค้นฉันโดยใช้เด็กที่บริสุทธิ์มาเป็นเครื่องมือ หานหานไม่ผิด พวกเธอทำแบบนี้ไม่ได้…”

ซู่เป่าส่ายหัวตอบ “ป้าเหวยหว่าน พี่หานหานตอนนี้สบายดี เจอป้าต่างหากถึงจะไม่ดี！”

เหวยหว่านไม่ยอมเชื่อ ส่ายหัวซ้ำๆ “เป็นไปได้ยังไง？ พวกเธอต้องไปพูดอะไรกับเขาแน่ๆ ต้องเป็นพวกเธอแน่ๆที่ไปสอนอะไรลับหลัง บอกว่าแม่เขาไม่เอาเธอแล้ว ใช่มั้ยล่ะ！？”

ซูอีเฉินรีบจูงมือซู่เป่าออกไปข้างนอก จากไปโดยไม่หันกลับมา

กุญแจมือเหวยหว่านดังกรุ๊งกริ๊ง อยากวิ่งตามไปแต่ก็ถูกขวางไว้

ประตูปิดลง เสียงตะโกนของอันสิ้นหวังของเหวยหว่านก็หายไปด้วย

เหวยหว่านสิ้นหวังและไม่เต็มใจ มีสิทธิอะไร…มีสิทธิอะไรที่จะไม่ให้เธอเจอหานหาน！？

เธอเป็นคนคลอดหานหานมา พวกเขามีสิทธิอะไรมาทำแบบนี้！

เมื่อก่อนหานหานจากแม่ไปแม้แต่วินาทีเดียวก็ไม่ได้ แต่ตอนนี้เธอกลับไม่เคยมาเยี่ยมเธอเลย…

หานหานของเธอคงไม่ได้เห็นแก่ตัวขนาดนั้น ต้องเป็นเพราะพวกเขาสอนแน่ๆ พวกเขาเป็นคนชั่ว เป็นความผิดของพวกเขาทั้งหมด…

เหวยหว่านร้องไห้ตะโกน ถูกพาตัวไปโดยไม่บอกกล่าว

ประตูเหล็กปิดลง เหวยหว่านรู้สึกว่าแสงสว่างบนโลกของเธอก็มืดดับลงไปด้วย ตั้งแต่นั้นชีวิตก็มืดมนไปหมด！

บนรถ

ซู่เป่าถาม “คุณลุงใหญ่ ทำไมป้าเหวยหว่านถึงเป็นแบบนี้？ ชอบลูกสาวแต่กลับไม่ชอบพี่จื่อชี”

เมื่อก่อนตอนอยู่หนานเฉิงที่บ้านตระกูลหลิน พ่อ แม่เลี้ยง และคุณปู่คุณตาในตอนนั้น พวกเขาต่างก็คาดหวังให้ลูกในท้องของแม่เลี้ยงเป็นน้องชาย

มีอยู่ครั้งหนึ่งจู่ๆพวกเขาก็ถามเธอ ในท้องป้าจะเป็นน้องชายหรือน้องสาวกันนะ

เธอตอบว่าน้องสาวโดยไม่รู้ตัว สุดท้ายพวกเขากลับโกรธ