ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 239

ซูจิ่นอวี้ขำจะตายแล้ว เธอเอ่ย “ซู่เป่าพูดแบบนี้ น่าจะหมายถึงโตมาเขาจะพยายามหาเงินมาช่วยหานหาน”

ซู่เป่าหยักหน้าอย่างกับไก่จิก

ใช่แล้วๆ มีแต่แม่ที่เข้าใจเธอ

หานหานทำหน้างงๆประหลาดใจ “หนูไม่ได้เสียใจ！”

เขาพูดต่อ “พ่อบอกว่า คิดถึงได้ การที่ลูกคิดถึงแม่เป็นเรื่องปกติ แต่ไม่ควรไปเจอแม่”

“เพราะว่าสิ่งที่แม่ทำผิดไปแม่ก็สมควรต้องรับโทษ คนเราก็ต้องเคารพกฎหมาย。”

ซู่เป่ากระพริบตาปริบๆ ดูเหมือนเธอจะเข้าใจแล้ว

คิดถึงแม่กับไปเจอแม่ คงเลือกได้แค่สิ่งเดียวสินะ！

“ว้าว พี่หานหาน พี่ฉลาดขึ้นเรื่อยๆเลย！หนูฟังแล้วรู้สึกว่าเจ๋งมาก！” ซู่เป่าดีใจมาก เพราะว่าเธอเข้าใจแล้ว

โดนซู่เป่าชมไป หานหานตัวลอยมีความสุขเอ่ย “จริงเหรอๆ？พี่ก็รู้สึกว่าช่วงนี้พี่ฉลาดขึ้น！ดูสมองพี่สิ โตขึ้นหน่อยมั้ย？”

ซู่เป่าดึงผมหานหาน “คงเป็นไปไม่ได้ที่จะเห็นสมองนะ！”

หานหานตอบ “ถ้างั้นแกลองดูหัวพี่สิ หัวพี่โตขึ้นหน่อยมั้ย？”

ซู่เป่ามองอย่างละเอียด “ดูเหมือนจะใช่！”

หานหานทำหน้าได้ใจ “ต่อไปนี้ให้เรียกพี่ว่าหานหัวโต！”

ซู่เป่า “อื้มๆ！พี่หานหานหัวโต！”

หานหานมีความสุข “เฮ้！”

ซูอีเฉิน ซูจิ่นอวี้และจี้ฉางต่างยกมุมปาก

เด็กก็ยังคงบริสุทธิ์

เธอไม่มีวันรู้ว่าโตขึ้นมาแล้วเธอจะเสียใจกับเรื่องนี้แค่ไหน…

เด็กสาวสองคนทำเสียงจ้อกแจ้กจอแจ เธอจับมือฉัน ฉันจับมือเธอ วิ่งหัวเราะมีความสุขเข้าไปในบ้าน

ซูอีเฉินสายตาอ่อนโยน

หลังจากซู่เป่ามาถึง เด็กคนนี้ทำอย่างกับถูกแยกกัน…

แต่ก็ดี ต่างคนต่างมีเพื่อน

เมื่อกลับไปยังห้องหนังสือ รอยยิ้มบนใบหน้าของซูอีเฉินถึงค่อยๆหุบลง สายตากลับมาเย็นชามาดร้ายอีกครั้ง

เขากำลังจะโทรศัพท์ให้คน “ดูแล” เหวยหว่านดีๆในคุก

กลับได้ยินเสียงประตูเปิดดังเอี้ยดๆ ซู่เป่าชะโงกสมองน้อยๆของเธอเข้ามา

“ลุงใหญ่กำลังจะเตรียมทำเรื่องไม่ดีใช่มั้ย？” เจ้าตัวเล็กถาม

ซูอีเฉินรีบวางสายตอบ “ไม่ใช่”

ซูจิ่นอวี้เบะปาก “คิดว่าฉันไม่รู้จักเขาดีเหรอ？ กำลังจะหาคนไปสั่งสอนเหวยหว่านแน่ๆ”

ถึงแม้เธอจะโกรธ

แต่เธอก็ไม่ต้องการให้พี่ชายของเธอต้องแปดเปื้อนเพราะเรื่องของเหวยหว่าน

ซูจิ่นอวี้เอ่ย “ซู่เป่า หนูไม่อยากให้ลุงใหญ่ทำเรื่องโง่ๆใช่มั้ย”

ใครบอกว่าแก้แค้นจะต้องใช้คนกัน？

แค่เธอคนเดียวก็สามารถหลอกเขาตายได้！

ซู่เป่าถูกซูอีเฉินอุ้มขึ้นมา ขณะนั่งอยู่บนตักของเขา เธอเงยแขนจับหัวซูอีเฉิน “ลุงใหญ่ต้องทำตัวดีๆนะ ห้ามทำเรื่องโง่ๆ”

ซูอีเฉินจำใจมองไปที่เธอเอ่ย “หนูรู้อีกแล้วเหรอว่าลุงใหญ่จะทำอะไร？”

ซู่เป่าชี้ไปข้างๆ “แม่บอกว่าคิดว่าแม่จะไม่รู้จักลุงดีเหรอ？”

ซูอีเฉินเสียวสันหลังว้าบ ถามเบาๆว่า “ตอนนี้แม่หนูอยู่ข้างๆ？”

จริงๆแล้วเมื่อกี้ตอนที่อยู่ในเรือนจำ มีแว้บหนึ่งที่เขารู้สึกอิจฉาเหวยหว่าน

อย่างน้อยเขาก็เห็นอวี้เอ่อร์

คนที่เขากลัว กลับเป็นคนที่พวกเขาอยากเจอแต่ไม่ได้เจอ

จู่ๆ ซู่เป่าก็ยื่นมือมาแล้วบีบนิ้วมือเพื่อเปิดเปลือกตาของซูอีเฉิน “อ้ะ ลุงใหญ่ดูสิ”

ซูอีเฉินไม่ทันตั้งตัว เปลือกตาจู่ๆก็ถูกเปิดออก

(｡ì　_　í｡)

ซู่เป่าพยักหน้า “อืมๆ ดีแล้ว！”

พุ่งไปเลย พวกเขาจะต้องยิ่งอยู่ยิ่งดี！

**

ตอนกลางคืน ที่เรือนจำจะมีลมพัดโชยมา

ณ ขณะนั้นเหวยหว่านรู้สึกว่าตัวเองไม่ดีเลยสักนิด！

ในเรือนจำนอนกันในที่นอนขนาดใหญ่ ทุกคนเหมือนนอนบนเตียงเตา！

ห้องขังที่เธออยู่เป็นห้องที่มี 14 คนอยู่ ถูกเบียดให้ไปนอนที่สุดท้ายที่ใกล้กับชักโครก อยากอ้วกจะตาย

นี่เป็นที่ที่คนอยู่ได้เหรอ？ ตอนนี้สังคมก็ก้าวหน้าขนาดนี้แล้ว กับอีแค่พัฒนาคุณภาพชีวิตในเรือนจำทำไมได้หรือไง？！

คนเยอะขนาดนี้ ตอนนอนก็มีเสียงกรนรบกวน ละเมอเสียงดังสุดๆ！

เป็นเพราะเรื่องตอนกลางวันทำให้เหวยหว่านนอนไม่หลับ ตอนนี้ก็กำลังฟังเสียงกรนต่อเนื่อง รำคาญจริงๆ

คนบ้านตระกูลซูนี่เลือดเย็นจริงๆ เธอเป็นคนคลอดหานหานกับจื่อซีให้ตระกูลซู แม้ว่าจะไม่มีคุณงามความดีอะไรแต่ก็ทุ่มเทไปตั้งมากมาย！

สายตาของซูอีเฉินก่อนจะจากไป…คิดไม่ถึงว่าจะอยากทำให้เธอตายด้วย！

แล้วต่อไปเธอจะใช้ชีวิตในคุกยังไง？

ตัวเองอยู่ในคุกตอนนี้ก็ลำบากอยู่แล้ว ไม่ได้เหมือนที่คนนอกคิด ที่ว่าให้เข้ามากินนอนที่นี่ฟรีๆแล้วได้ไปเดินเล่นทุกวัน

แต่พวกเขาต้องทำงาน ไขสกรูเอย ติดปากกาลูกลื่นเอย…พวกของเล็กๆน้อยๆที่ขายกันถูกๆในตลาด ก็มาจากการผลิตในคุกทั้งนั้น

เหนื่อยมาก！

ถ้าเกิดซูอีเฉินแอบลงไม้ลงมือลับๆ เธอสามารถจินตนาการได้เลยว่าต่อไปเธอก็คงมีเรื่องเกิดขึ้นไม่รู้จบ อาจจะโดนคนกระทืบหรืออาจจะโดนกดหัวดื่มฉี่…

เหวยหว่านคิดแล้วก็คับค้องไม่พอใจ

เธอก็แค่อย่างเจอลูกสาวแค่นั้น หรือว่าสิทธิแค่นี้เธอก็ไม่มีเลยหรือ！？

ขณะคิดอยู่ จู่ๆ ก็มีเสียงเอี้ยดเบาๆที่ถุงนอน

แต่เสียงเอี้ยดๆนี้กลับไม่มีท่าทีที่จะหยุดลง เหวยหว่านรู้สึกรำคาญจนลืมตาขึ้นมาดู

แต่พอมองแล้ว เธอถึงกับตกใจตัวสั่น เกือบโดนหลอกจนกลัวขึ้นฟ้า