ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 240

ในเรือนจำ แสงไฟสลัวๆจากข้างนอกส่องเข้ามาทำให้เหวยหว่านที่ปรับตัวเข้ากับความมืดมองเห็นสิ่งที่อยู่ข้างหน้าอย่างชัดเจน

ที่นอนใหญ่ๆ ทุกคนลุกขึ้นมา แต่ละคนห้อยแขนห้อยหัวลงมือ มองหน้าไม่ชัด

แต่บรรยากาศรอบๆเย็นลงอย่างไม่มีเหตุผล “พวกคน” ที่กำลังยืนอยู่นี้อย่างกับซอมบี้ในวันสิ้นโลก

เหวยหว่านเหมือนถูกบีบคอ อยากจะกรีดร้องแต่กลับร้องไม่ออก ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

พวกแก พวกแกจะทำอะไร？！

อย่าบอกนะว่าซูอีเฉินจ้างนักโทษในห้องเธอทุกคน แล้วจะมากระทืบเธอตายคืนนี้！？

เวลานี้เองที่มีคนก้าวเข้ามา

เอี้ยดๆ…

รอบนี้เสียงดูไม่เหมือนการพลิกตัว แต่เป็นเสียงกระดูกดังกรอบแกรบ

พวกเขาเงียบเชียบ มีคนหนึ่งเริ่มขยับ จากนั้นก้าวเข้ามาอีก เสียงดังเอี้ยดอ้าดไม่มีที่สิ้นสุด

เหวยหว่านอยากกรีดร้องอีกรอบ แต่กลับไม่มีเสียง

เธอบังเอิญไปเห็นเท้าของหนึ่งในนั้น มองเห็นอย่างกะทันหันว่าคนนี้ใช้ปลายเท้าเดินเขย่งเหมือนกับตอนกลางวันที่ซูจิ่นอวี้ใช้นิ้วหัวแม่มือเดิน！

เหวยหว่านเบิกตาโพลง มองเห็นทั้งสิบกว่าคนในห้องนี้เดินท่านี้หมด！

เธอรู้สึกหวาดกลัว ตอนนี้เองที่ทั้งสิบคนพุ่งเข้ามาแล้วแต่ละคนก็มากัดที่คอเธอ！

“อย่า！อย่าเข้ามา…อย่า…”

เหวยหว่านกรีดร้องซ้ำๆ พลิกตัวจากเตียงทันที

จู่ๆ ก็เห็น ‘ซอมบี้’ เพื่อนร่วมห้องขังที่เพิ่งกัดเลือดเนื้อเธอ แต่ละคนจ้องมาที่เธอ！

เพื่อนร่วมห้องขังที่อยู่ใกล้เธอที่สุดตบหน้าเธอเพ๊ยะ “กลางดึก ผีร้องอะไร！？อยากตายเหรอ！”

เหวยหว่านโดนตบ จนน้ำตาคลอเบ้า

“ฉันไม่ใช่ ฉัน…ขอโทษ…”

อยู่ในคุกมานานขนาดนี้ เธอถูกเพื่องร่วมห้องขังตีจนพอใจแล้ว

คำขอโทษของเหวยหว่านกลับไม่ได้รับการให้อภัย ผู้หญิงร่างใหญ่ล่ำคนหนึ่งที่นอนอยู่ที่ตำแหน่งที่ดีที่สุดในห้องพูดขึ้นมาว่า

“ลากมันไปห้องน้ำ！แล้วปิดประตู！”

ผู้หญิงที่เพิ่งตบหน้าเหวยหว่านไปเมื่อกี้รีบดึงผมเหวยหว่านแล้วลากเธอเข้าห้องน้ำไป

“โอ้ย…ปล่อย…！”

หนังหัวเหวยหว่านโดนดึงกระชากจนเจ็บ ด่ากราดในใจ ว่าแล้วว่าต้องทำเรื่องชั้นต่ำ เรื่องสกปรกชั่วๆ สันดานอะไรวะเนี่ย ！

ไม่อธิบายเหตุผล ก็จะลงมือ！

ปั้งงง！

ประตูห้องน้ำถูกปิด ไม่รู้เอาอะไรมามัดจนแน่น เหวยหว่านเปิดไม่ออก

หลังจากนั้นประตูที่ระเบียงก็ถูกปิด

เหวยหว่านลงเอยโดยที่ถูกทิ้งไว้ในห้องน้ำที่คับแคบ จนจะกระอักเลือด

เธอเพิ่งจะมีสติแล้วรู้ว่าเมื่อกี้นี้เธอฝันไปนี่

ต้องโทษซูจิ่นอวี้ที่มาหลอกเธอ！

เหวยหวานมองไปรอบๆ ในห้องน้ำทั้งเหม็นทั้งสกปรก หลังจากที่เธอมาเธอก็ได้เป็นคนทำความสะอาดตลอด เธอดูเหมือนคนประเภทที่จะต้องขัดห้องน้ำเหรอ？

เพราะฉะนั้นเธอก็เลยทำมันไปแบบลวกๆตลอด จนตอนนี้มันเหม็นหึ่งจนเธอทนไม่ไหว

ไม่รู้ว่ามีใครมาขี้ไว้ แล้วยังไม่กด กระดาษทิชชู่ที่เปียกน้ำลอยอยู่เหนือน้ำส้วมนั้น

“แหวะ…”

เหวยหว่านรู้สึกอยากอ้วกจนทนไม่ไหว กดชักโครก แต่ดูเหมือนชักโครกจะตัน ขี้ก้อนนั้นเลยกดไม่ลง

แล้วตัวฝาชักโครกยังจะถูกถอดไปอีก อยากปิดก็ปิดไม่ได้！

“เปิดประตู…เปิดประตูสิ！”เหวยหว่านตะโกน

ไม่มีใครตอบเธอกลับ

เหวยหว่านโกรธจนอยากร้องไห้

ทำไมเธอถึงดวงซวยขนาดนี้นะ？

ในเวลานี้เองที่นอกประตูมีเงาส่ายไปมา

เหวยหว่านรีบพูดว่า “นั่นใคร？ ฉันขอร้อง ปล่อยฉันออกไปเธอ！”

เงานั้นไม่ตอบ

ดูเหมือนจะยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำอย่างเงียบเชียบ

เหวยหว่านมองเห็นแค่เงาๆเดียว คนๆนั้นไม่พูดอะไรสักคำ