ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 241

ซู่เป่ากับซูอีเฉินอยู่ในห้องหนังสือ ได้ยินว่าเหวยหว่านตกใจกลัวจนอึฉี่เรี่ยราด สิ่งแรกที่คนทั่วไปนึกออกน่าจะเป็นการถูกทำร้าย

แต่สิ่งแรกที่ซูเป่ากับซูอีเฉินนึกถึงก็คือเธอจะต้องโดนผีหลอกแน่ๆ

“ไม่ใช่แม่นะ เมื่อคืนแม่อยู่ที่บ้าน…” ซู่เป่าเริ่มไม่แน่ใจ

ซูจิ่นอวี้ลอยเข้ามาจากข้างนอก

ซู่เป่าดูทรงแล้วรีบถาม “แม่ เมื่อคืนแม่ได้ไปที่คุกมั้ยคะ？”

ซูจิ่นอวี้ทำหน้างง “ไม่นี่ ทำไมถึงถามแบบนี้ล่ะ？”

ตอนแรกเธอก็กะจะไปหาเหวยหว่าน แต่มีธุระเข้ามาเลยไม่ได้ไป

ซู่เป่าเอ่ย “ลุงใหญ่บอกว่าป้าเหวยหว่านเมื่อวานโดนหลอก ตกใจกลัวจนอึเรี่ยราดเต็มตัว”

ซูจิ่นอวี้ “ไอ้นั่น ฮีโร่คนไหนทำเรื่องดีๆแบบนี้เนี่ย มารับคำขอบคุณซะ！”

ซู่เป่า “…”

จี้ฉางเอ่ย “วีรบุรุษคงไม่ใช่…แต่เป็นผีตัวหนึ่ง อาจจะอยากโยนความผิดให้เจ้า。”

เขาครุ่นคิดดูที่ตำรา ซูจิ่นอวี้เป็นวิญญาณที่บันทึกไว้แล้วในตำรา โดยทั่วไปแล้ว ถ้าหากเป็นวิญญาณปกติก็จะไม่มีคำเตือนอะไรปรากฎอยู่ใต้ชื่อ

แต่ตอนนี้กลับมีปรากฎอยู่ชื่อหนึ่ง

ทำให้จี้ฉางรู้สึกประหลาดใจ

“ในเมื่อมุ่งจะโจมตีเจ้า แต่กลับแก้แค้นเหวยหว่านให้เจ้า ดูเหมือนว่า…จะอยากเอาใจเจ้า？”

เงาผียังไม่ปรากฏเลยก็ช่วยเธอแก้แค้นเหว่ยหว่านก่อนแล้ว จุดประสงค์ชัดเจนมาก

ซูจิ่นอวี้ “โอ้ย？ ไอ้ผีทะเลตัวไหนเนี่ย？”

จิ้ฉางยกมุมปาก

ซูจิ่นอวี้ทำหน้างง เธอก็ไม่ได้พูดอะไรผิดนี่นา ผีที่ตายไปตั้งหลายปีแล้วก็เป็นไอ้ผีทะเลไม่ใช่หรือ？

เธอเข้ามาดูตำราสวรรค์ที่ไร้ตัวอักษรเล่มนั้น เป็นไปตามคาด ยังคงไม่เห็นอะไรเหมือนครั้งที่แล้ว

“ในนั้นเขียนว่าอะไรคะ？” ซูจิ่นอวี้ถาม

จี้ฉางยกมือชี้ จู่ๆ ตำราก็หายไป

เขาเอ่ย “ไม่มีอะไร เพียงแค่มีชื่อๆหนึ่งปรากฏขึ้นมาเท่านั้นเอง”

ซูจิ่นอวี้ “ชื่ออะไรคะ？”

จี้ฉางพูดชื่อออกมาดังๆว่า “หลงอ้าวเทียน”

ซูจิ่นอวี้ “？？？”

ยัยตัวดีจาก《ฉันและหลงอ้าวเทียนทะลุมิติไปต่อสู้กับเฮยซินเหลียน》？

“หลงเอ้าเทียน ซูจิ่นอวี้ถึงกับพูดไม่ออก。

ซู่เป่าไม่เข้าใจมุกของแม่ ดูชั้นสูงมาก แต่ถามต่ออย่างสงสัยว่า “ผีตัวนี้เก่งมากหรอคะ？”

เมื่อก่อนซู่จิ่นอวี้ทำแต่คีโม ชีวิตไม่ได้มีสีสันอะไร สีสันทั้งหมดของเธอล้วนมาจากการอ่านนิยาย

เธออ่านนิยายอย่างน้อยไม่ 700 ก็ 500เล่ม นิยายไทป์ไหนก็อ่านหมดทั้งชายทั้งหญิง ก็เลยคุ้นเคยกับชื่อหลงอ้าวเทียนเป็นอย่างดี

หลงอ้าวเทียน พระเอกรากหญ้าสุดเท่จากนวนิยายแนวบอยๆยุคบุกเบิก ทำอะไรไม่ปกติ ไม่ใช้สมองแต่กลับสามารถกำจัดศัตรูได้อย่างง่ายดาย…

โดยรวมแล้วสามารถเข้าใจได้ว่าเป็น “แมรี่ ซู” เวอร์ชั่นผู้ชาย

เธอคิดว่า “หลงอ้าวเทียนเก่งมาก เขายังสามารถบินได้ด้วย。”

ซู่เป่า “เก่งขนาดนี้ ทำไมถึงยังตายล่ะ？”

ซูจิ่นอวี้ “…เอ่อ”

เสียงเรืองรองรัศมีอันยิ่งใหญ่ของตัวหลักหลงเอ้าเทียนดับลงในทันที

ซู่เป่าถามต่อ “ยังอยากจะเอาใจแม่ ถ้างั้นแม่ก็เก่งกว่าน่ะสิ？”

ซูจิ่นอวี้ “เอิ่มมม…”

ซู่เป่าถามอีกว่า “เขาเป็นผีร้ายเหรอ？ เป็นผีอะไร？”

จี้ฉางเอ่ย “เห้อ…”

ไม่มีใครตอบได้

สรุปจะเป็นผีร้ายหรือผีตายโหง คงต้องรอดูถึงจะรู้

ใบหน้าน้อยๆของซู่เป่าผิดหวังเล็กน้อย “ทำไมพวกผู้ใหญ่ถึงไม่ชอบตอบคำถามของเด็กตลอดเลย！”

จี้ฉางยืนขึ้นแล้วเดินออกไป “ข้าจะไปดูเดี๋ยวนี้ให้”

ซูจิ่นอวี้ลอยไปข้างนอก “แม่จะไปดูว่าวันนี้คุณยายทำอะไรกิน？”

ซูอีเฉินอุ้มซู่เป่าขึ้นมา “ไปกัน เดี๋ยวลุงใหญ่จะไปเรือนจำเป็นเพื่อนหนูอีก”

ซู่เป่าเอ่ย “พูดถึงว่าใครน่าเชื่อถือแล้ว ก็มีแต่ลุงใหญ่นี่แหละที่เชื่อถือได้！”