ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 243

ผีดวงซวยพูดต่อ “จะเป็นไปได้ไง!”

แต่ว่าพอเขาเหยียบไก่ตัวเมีย ไก่ตัวผู้ก็โมโหพุ่งเข้ามาจิกเขา

เขาล้มลงบนพื้นแล้วโดนมันจิกเข้าที่ตา!

เขาเจ็บจนทนไม่ไหวเลยหยิบท่อนไม้ที่อยู่ข้าง ๆ ขึ้นมาฟาดผัวะลงไปแล้วก็แม่นโดนตรงหัวไก่ตัวผู้พอดี ไก่ตัวนั้นก็เลยโดนตีตาย...

ฝูงไก่ร้องระงมไม่ยอมหยุด ตาเขาก็เจ็บจนมองอะไรไม่เห็นเลยเหยียบลูกไก่ตายไปอีก

พอแม่ไก่เห็นก็พุ่งพรวดเข้ามา เขาก็เลยตีแม่ไก่ตายไปอีกตัว

“พอแม่ฉันกลับมาแล้วรู้ว่าลูกไก่ที่เพิ่งฝักออกมาโดนฉันเหยียบตายไปสามตัว พ่อแม่ไก่ก็โดนฉันตีตายอีก ก็เลยทุบฉันด้วยความโมโห”

แล้วก็เพราะโดนทุบนี่แหละ ฉันก็เลยออกจากบ้านไปเลย ฉันเอาเงินติดตัวไปนิดหน่อยก็ไปเที่ยวเล่นจนเปิดเทอมก็ไม่กลับไปเรียน

“พ่อฉันโกรธก็เลยไม่ให้เรียนต่อแล้ว ตอนนั้นฉันก็ยอมไม่เป็น ไม่ให้เรียนก็ไม่เรียน!”

“ก็แค่ต้องทำงานหาเงินไม่ใช่หรือไง? ฉันก็ทำได้!”

“จากนั้นฉันก็เลยไปสมัครเป็นพ่อครัว ฉันได้งานแรกมาอย่างราบรื่น”

“แต่ทำไปได้ไม่ถึงเดือนร้านอาหารก็เจ๊ง”

“ฉันเลยต้องไปเป็นยามที่โรงแรม แน่นอนว่าฉันได้เข้าทำงาน แต่ทำได้แค่ครึ่งเดือนโรงแรมก็เจ๊ง”

“ทำไงได้ ทีนี้ฉันก็เลยไปทำงานขันน็อตในโรงงาน ใครจะไม่คิดว่าแค่เจ็ดวันโรงงานก็เจ๊ง”

ซูจิ่นอวี้ “...”

ซู่เป่า “...”

“แล้วไงต่อ?”

สองแม่ลูกที่นั่งนอง ๆ อยู่ข้างประตูเรือนจำพูดออกมาพร้อมกัน

ผีดวงซวย “จะทำไงได้ล่ะ ทีนี้ฉันก็เลยไปเป็นพนักงานทำความสะอาดในเรือนจำ เรือนจำคงไม่เจ๊งหรอกมั้ง?”

“ใครจะไปคิดว่าเรือนจำก็ยังเจ๊งได้ด้วย...”

ซูเป่ากับซูจิ่นอวี้ “.??”

ผีดวงซวย “เขาทำการจัดผังเมืองใหม่ เรือนจำแห่งนั้นโดนย้ายไป แล้วพวกเขาก็ไม่เอาฉันแล้วด้วย”

ซูเป่าแค่รู้สึกว่าประหลาดจังแล้วถามว่า “แล้วไงต่อ?”

ผีดวงซวย “ฉันไปบริษัทไหนบริษัทนั้นก็เจ๊ง พอนานวันเข้าพวกเจ้าของเขาก็รู้เลยไม่มีใครรับฉันเลย”

“ฉันไม่มีเงินแล้วจริง ๆ ถึงได้รู้ว่าใช้ชีวิตในสังคมจริงมันยากขนาดนี้...”

“ฉันก็เลยกลับไปขอร้องพ่อฉันว่าให้ฉันกลับไปเรียนหนังสือ... คราวนี้พ่อฉันก็ตกลง แต่ฉันเพิ่งกลับไปเรียนได้ไม่กี่วันโรงเรียนก็เจ๊งเหมือนกัน”

ซู่เป่า and ซูจิ่นอวี้ “ขนาดโรงเรียนยังเจ๊งได้ด้วยเหรอ?”

ความสามารถอันนี้พี่หานหานต้องชอบแน่เลย

ผีดวงซวยถอนใจ “โรงเรียนจะยกระดับเป็นโรงเรียนชั้นนำ แล้วทุบพื้นที่โรงเรียนเก่าทิ้งทั้งหมด นักเรียนที่ผลการเรียนแย่ก็จะถูกส่งไปเรียนอาชีวะ”

“ฉันก็เลยต้องกลับบ้าน ผลปรากฏว่าพอกลับไปถึงก็พบว่าฉันไม่มีบ้านอีกแล้ว”

ซูจิ่นอวี้ “...”

ซู่เป่า “เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะคะ?”

นี่ก็จะซวยเกินไปแล้วมั้ง ไปที่ไหนที่นั้นต้องหายไป แม้กระทั้งบ้านตัวเอง?

ผีดวงซวย “พ่อแม่ฉันทะเลาะกัน แม่ฉันโมโหเลยหนีไม่ทำงานที่มณฑลอื่น พ่อฉันก็โกรธมาเลยหนีไปเหมือนกัน”