ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 244

ซูจิ่นอวี้กับซู่เป่าฟังกันอย่างออกรสออกชาติ

ซู่เป่าไม่เคยรู้เลยว่าจะมีคนซวยได้ขนาดนี้จริง ๆ!

ตอนนี้เธอสงสัยมากว่าผีดวงซวยตายยังไง เขาบอกว่าโดนไก่จิกตาย แถมหลังจากตายไปแล้วยังกลัวไก่ตัวผู้อีก แล้วตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เจ้าตัวเล็กเอามือเท้าแก้ม “แล้วไงต่อ ๆ?”

ซูจิ่นอวี้ “ในเรือนจำคงเลี้ยงไก่ไม่ได้มั้ง? แล้วนายโดนไก่จิกตายได้ไง?”

สองคนมองผีดวงซวยอย่างสนใจ

ผีดวงซวยรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเล่านิทานก่อนนอนให้เด็กอนุบาลฟังอยู่เลย เรื่องมันยาว...

เขาพูดเบาเบาว่า “ใช่ในเรือนจำไม่มีไก่...”

หลังจากยื่นคำร้องข้อย้ายเรือนจำไม่สำเร็จหลายครั้ง ผีดวงซวยทำใจไม่ได้จึงพยายามหาวิธีหนีออกไปเอง

“ที่จริงฉันต้องโทษแค่สามปี ฉันใช้เวลายื่นคำร้องไปปีกว่า... ที่จริงอยู่ต่ออีกปีกว่าก็ได้ออกไปแล้ว”

แต่เขาไม่สามารถทนรับชะตากรรมของคนที่เก็บสบู่ได้อีกต่อไปแล้ว!!

ถ้ายังไม่ออกไป เขาคงต้องกลายเป็นยอดดวงใจของหัวโจกในคุกแน่

ดังนั้นในตอนบ่ายที่ฝนตกพรำ ๆ เขาสบโอกาสหลบหนี!

วันนั้นมีคู่สามีภรรยาวัยกลางคนมาเยี่ยมผู้ต้องขังพอดี

พวกเขาเอาไก่ที่เลี้ยงเองมาขายในตัวเมือง เหลือไก่ตัวผู้ตัวหนึ่งที่ยังขายไม่ออก

ตอนมาเยี่ยมผู้ต้องขังพวกเขาเลยเอามาฝากไว้ในห้องตรวจเช็ค ไก่ตัวผู้ตัวนั้นก็ไม่รู้ออกมาได้ไง

“วันนั้นทุกอย่างราบรื่นมาก จริง ๆ นะ ทั้งที่ซวยมาตลอด แต่ครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่ราบรื่น!”

“ฉันลอบออกมาจากห้องขังได้อย่างราบรื่น ราบรื่นจนฉันหาทางออกเจอ... หลบผู้คุมที่เดินตรวจตราได้อย่างหวุดหวิด แล้วฉันก็เจอประตูบานหนึ่งที่ไม่ได้ล็อก!”

“ฉันอยู่ในเรือนจำมานานขนาดนั้น เส้นทางในเรือนจำฉันค่อนค้างจะคุ้นเคย ตรงระหว่างห้องตรวจเช็คกับห้องวงจรปิดมีซอกตึกแคบ ๆ อยู่ ขอแค่ออกจากประตูบานนั้นไปได้ จากนั้นปีนข้ามซอกตึกนั้นไปก็จะไปถึงลานจอดรถได้เลย แล้วก็เกาะใต้ท้องรถออกไปเหมือนในทีวี...”

“ใครจะคิดว่าเพิ่งผ่านประตูห้องตรวจเช็คมาได้ จู่ ๆ ไก่ตัวผู้ตัวหนึ่งก็บินลงมาจากฟ้า ร้องกะต๊าก!”

ผีดวงซวยตกใจจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง พอเห็นว่าเป็นไก่ตัวผู้ก็โมโหแทบตาย

เขาแค่อยากรีบปีนออกไป แต่ไก่ตัวผู้ตัวนั้นเหมือนแค้นอะไรเขา จับได้ก็จิกไม่เลี้ยง

“ไก่ตัวนั้นน่าจะเลี้ยงมาสักสามถึงห้าปีได้ กรงเล็บมันคมมาก ปากก็แข็ง มันจิกหัวฉันดังป๊อก ๆ ๆ!”

“ผมฉันโดนมันจิกหลุดไปเป็นแถบ!”

ทรงผมของผีดวงซวยเปลี่ยนไปเผยให้เห็นหัวล้านตรงกลางกระหม่อม

ซูจิ่นอวี้เข้าใจขึ้นมาทันที “ถึงว่าล่ะทำไมต้องผมทรงไม้กวาดด้วย ที่แท้ก็แปะปิดส่วนที่หายไป”

ผีดวงซวย “...”

ผีสามารถควบคุมรูปลักษณ์ของตัวเองได้ จะเลือกหน้าตาตัวเองตอนมีชีวิตที่ชอบ หรือจะเป็นหน้าตาตอนที่ลงโลงก็ได้ แน่นอนหรือจะแปลงร่างโชว์หน้าตาหน้ากลัวตอนตายออกมาก็ได้

แล้วแต่ว่าเจ้าตัวคิดยังไง

ผีดวงซวยแปลงกลับมาเป็นผมทรงไม้กวาดสีดำเหมือนเดิมบอกว่า “แล้วฉันก็เลยตีกับไก่”

“ตอนที่ฉันหนีออกมาฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องมาจบแบบนี้ คิดว่าถ้าไม่โดนผู้คุมจับได้ ก็อาจจะโดนกล้องวงจรปิดจับ โดนยิง โดนกำแพงไฟฟ้าช็อต หรือถึงขั้นคิดว่าอาจจะโดนฟ้าผ่า...”

“แต่คิดไม่ถึงเลยว่าฉันจะต้องมาตีกับไก่ในซอกตึกแบบนี้!”

“เสียงดังขนาดนี้ แป๊บเดียวผู้คุมก็แห่มา”

“ตอนนั้นฉันคิดว่าไหนก็ไหนแล้วยังไงก็ต้องโดนจับกลับไปอยู่ดี แต่ก่อนจะโดนจับกลับไป ฉันหลงอ้าวเทียนจะต้องหักคอไก่ตัวนี้ไห้ได้!”

พูดมาถึงตรงนี้ผีดวงซวยก็หยุดไป เขาปากสั่นหน้าตาเครียดแค้น

ซูจิ่นอวี้ “แล้วนายก็โดนไก่หักคอแทน?”

ผีดวงซวย “...”

พอเห็นหน้าตาแบบว่าเรื่องมันยาวของเขาแล้ว ซู่เป่าก็เบิ่งตากว้าง “ไม่หรอกมั้ง?”

ซูจิ่นอวี้อ้าปากค้าง เธอก็แค่ถามไปมั่ว ๆ คงไม่ได้เป็นอย่างที่เธอพูดจริง ๆ หรอกมั้ง?”

ผีดวงซวยพูดออกมาอย่างลำบากใจ “ก็ใช่นะสิ!”