ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 245

ซู่เป่าเบิ่งตากว้าง “รีบตามไป!”

ซูอีเฉินอุ้มซู่เป่าขึ้นมาเดินสองสามก้าวก็ถึงรถและขึ้นรถเรียบร้อย

ซู่เป่านอนหมอบอยู่บนที่นั่งข้างคนขับ มือน้อย ๆ ชองเธอชี้ไปทางทิศหนึ่ง “ทางนั้นค่ะ ทางนั้น!”

ซูจิ่นอวี้ไม่สามารถเดินทางได้เองตอนกลางวัน จี้ฉางเลยออกตามไปก่อน

**

เป็นครั้งแรกที่ผีดวงซวยรู้สึกว่าตัวเองเบาหวิวขนาดนี้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะซู่เป่าแรงเยอะหรือว่าเพราะอะไร?

เขาลอยลิ่วพุ่งตรงไปที่ตึกโรงแรมโรงแรมหนึ่งราวกับลูกระเบิดที่จุดชนวนแล้ว

เขาทะลุผ่านกระจกยาวจรดพื้นของโรงแรม ตกลงไปในชักโครกในห้องพักห้องหนึ่งในโรงแรม

มีชายคนหนึ่งกำลังอยู่บนชักโครกมือถือโทรศัพท์ จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าเย็นสันหลังวาบขึ้นมา เขากำลังท้องเสียอยู่พอดีเลยถ่ายรวดเร็วหมดไส้หมดพุง

“ฟู่... โล่งแล้ว”

ผีดวงซวย “...”

เวรกรรมอะไรวะเนี่ย!

แกโล่งแล้ว แต่ข้าสิซวย!!

ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นผีเลยไม่ได้โดนอุจจาระรดโดนตัวได้จริง ๆ

แต่ว่านี่มันอัปมงคลสุด ๆ เลย!

ผีดวงซวยพร่ำบ่นพลางปีนขึ้นมาอยากจะออกไป ตอนนี้เองเขาก็พบว่า

ไม่รู้เขาไปสิ่งอยู่ในร่างผู้ชายที่นั่งชักโครกอยู่ได้ไงเหมือนกัน แต่เขาออกไปไม่ได้

“เอ๊ะ?” ผีดวงซวยอึ้งไปพักหนึ่ง “เขาดวงสมพงกับฉันงั้นเหรอ?!”

เขาเกือบจะหัวเราะออกมา ตลอดระยะเวลาสิบเจ็ดปีนี่เป็นครั้งแรกที่เขาโชคดีขนาดนี้ การที่เขาคิดหาร้อยพันวิธีเพื่อเข้าใกล้ซูจิ่นอวี้มันมีประโยชน์จริง ๆ ด้วย!!

ซูจิ่นอวี้เป็นผีนำโชดจริงด้วย ราชาแห่งความโชคดี!!

ผีดวงซวยเกาะอยู่บนหัวผู้ชายคนนั้น สูดอากาศเข้าไปลึก ๆ หนหนึ่ง

“อืม นี่สินะกลิ่นของเจ้าของ... ร่าง...”

ผีดวงซวยสูดกลิ่นอุจจาระเข้าไปเต็ม ๆ

“...”

ผู้ชายคนที่นั่งอยู่บนชักโครกปาดเหงื่อบนหน้า กดชักโครก แล้วกดส่งข้อความบนโทรศัพท์อย่างเร็ว

[ท่านประธานครับ ผมกำลังเช็คเอาท์ เดี๋ยวขึ้นเครื่องบินเที่ยวบ่ายสองจะไปถึงเมืองอานเฉิงตอนหกโมงเย็นครับ!]

ฝ่ายนั้นตอบกลับมาว่า [เดี๋ยวคืนนี้ผมต้องไปกินเลี้ยง คุณไปจองห้องที่โรงแรม xxx ไว้ก่อนนะ]

ผีดวงซวยมองดูโทรศัพท์ของผู้ชายคนนั้น

“เกาหย่วยหาง... อ๋อ นายชื่อเกาหย่วนหางสินะ... อิ ๆ” ผีดวงซวยลูบหัวเกาหย่วนหาง

เกาหย่วนหางตอบข้อความไปว่า [ได้ครับ] ไม่รู้เป็นไงอยู่ดี ๆ ก็เย็นวาบขึ้นมาตรงต้นคอ

เขาดูเวลาแล้วก็รีบร้อนขึ้นมา จากนั้นก็รีบเก็บห้องในห้องที่รกรุงรัง รีบไปเช็คเอาท์

ผีดวงซวยเกาะอยู่บนหัวเกาหยวนหาง ในที่สุดก็ได้ออกมาจากห้องน้ำ ออกจากห้องพัก เขาถอนใจโล่งอก

เกาหย่วนหางลากกระเป๋าเดินทางเดินไปตามทางเดินของโรงแรม ตอนกำลังจะถึงหน้าลิฟท์บังเอิญสะดุดพรมล้มหน้าคว่ำลงพื้น

โทรศัพท์ลอยลิ่วออกไป ลอยเข้าไปตามทางลงบันไดหนีไฟพอดิบพอดี

เพล้ง...

โทรศัพท์ลื่นไถลไปข้างล่าง ไอโพน 13 ที่เขาเพิ่งซื้อตกหน้าจอแตก

เกาหย่วนหางรีบตามไปเก็บโทรศัพท์ เจ็บใจแทบตาย “เชี้ย!”

เขาไม่รู้เลยว่าความซวยของเขาแค่กำลังเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น

เกาหยวนหางยอมรับความซวยของตัวเองแล้วถือโทรศัพท์ไปเช็คเอาท์ แต่โทรศัพท์จอแตกรุนแรงมาก เปิดแอปจ่ายเงินไม่ได้

พยายามอยู่พักใหญ่กว่าจะจัดการได้เรียบร้อย ผลปรากฎว่าเขาเลยตกเครื่อง

จำเป็นต้องรอเที่ยวต่อไป กว่าจะถึงเมืองปลายทางที่เขาจะไปก็เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว!

พอโทรไปถามคนที่รบกวนให้จองโรงแรมให้ก่อนขึ้นเครื่องปรากฎว่าทางนั้นจองไม่ได้

เขารีบมุ่งหน้าไปยังโรงแรมที่ท่านประธานสั่งไว้ แต่พนักงานต้อนรับบอกว่า “ขอโทษนะคะ ตอนนี้เหลือแค่ห้องเดียวแล้ว...”

เกาหย่วนหางรีบบอกว่า “งั้นจองให้ผมด้วยครับ”

พนักงานต้อนรับร้องเอ๊ะขึ้นมา “คุณคะ คือว่าห้องนี้ไม่น่าจะเหมาะเท่าไหร่...”

โทรศัพท์ของเกาหย่วนหางดังขึ้นมาพอดี แต่กดรับไม่ได้ เลยรีบบอกว่า ยังมีอะไรเหมาะไม่เหมาะด้วยเหรอ บอกให้จองก็จองไปเถอะ!”

นอกจากจองห้องนี้แล้วเขายังทำอะไรได้อีก