ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 247

จี้ฉางมองหล่อแกขนาดเล็กที่น่ารักในมือของซู่เป่าเป่าแล้วสั่งสอนว่า “ซู่เป่า โบว์นี้ไม่เข้ากันกับตัวตนของเจ้าเลย”

ยมบาลกับโบว์อย่างไรก็ไม่เข้ากัน!

ดวงตาของซู่เป่าเป็นประกายเธอมองหล่อแกที่ตัวเองเสกขึ้นและพูดอย่างมีความสุขว่า “เข้ากันสิ อาจารย์ดูนี่!”

เธอเอาหล่อแกวางไว้บนหัวเล็ก ๆ ของเธอ

เด็กตัวเล็ก ๆ น่ารักบ้องแบ๊ว มัดผมแกละสองข้าง ตรงกลางมีหล่อแกขนาดเท่าฝ่ามือที่ส่องแสงนวล ๆอันหนึ่งวางอยู่

โบว์สีชมพูเบี้ยวเล็กน้อย ยิ่งทำให้เธอดูน่ารักมากยิ่งขึ้น

ซูจิ่นอวี้ร้องว้าว “น่ารักจังเลย! พระเจ้า ฉันนี่คลอดเก่งจริง ๆ!”

จี้ฉาง “...”

ดูเหมือนว่าจะเข้ากันอยู่นะ...

เสี่ยวอู่บินไปเกาะไหล่ของซู่เป่า ใช้ปากจิกผมของซู่เป่าแล้วชื่นชมว่า “มันว้าวซ่ามาก!”

ซู่เป่าถือหล่อแกวิ่งออกไปอย่างไว “แม่คะไปกันเร็ว เราไปหาผีดวงซวยกันเถอะ มาสิคะท่านอาจารย์!”

วันที่ผีดวงซวยถูกดึงหลุดออกมา ซู่เป่าก็นับนิ้วทำนายหาเขาตลอดทั้งวัน

แต่ผลที่ออกมาแปลกมาก ที่แรกทำนายได้ว่าผีดวงซวยยังอยู่ในเมืองเดียวกัน

แต่ไม่นานก็ทำนายได้ว่าผีดวงซวยไม่อยู่ในเมืองนี้แล้ว

ไม่รู้ว่าเพราะไปไกลเกินไปหรือเปล่า เพราะต่อมาเธอทำนายไม่ออกว่าเขาไปอยู่ที่ไหน เธอหาไม่เจอแล้ว

แต่ไม่รู้ว่าท่านอาจารย์เข้าไปสำรวจอะไรในเรือนจำ บอกให้เธออย่าไปไหน เลยถ่วงเวลาไปสองวัน

ซูจิ่นอวี้ลอยตามซู่เป่าไปก่อนแล้ว

จี้ฉางกำลังคิดเรื่องในเรือนจำ แต่ก็ตามออกไปโดยไม่รู้ตัว

“ท่านอาจารย์ หล่อแกดูยังไงคะ?” ซูเป่าชูหล่อแกในมือขึ้นมา

จี้ฉางได้สติกลับมา เขายกมือขึ้นมาปล่อยแสงสว่างออกมา ส่งแสงสว่างนั้นเข้าไปในหล่อแกของซู่เป่า

“ข้าปักหมุดผีดวงซวยไว้แล้ว ตามเข็มไปก็พอ”

“หล่อแกทำนายรวมถึงฟ้าดินด้วย ถ้าเจ้าจะหาคนหรือผี เจ้าต้องรู้เวลาเกิดของเขาก่อนหรือถ้าเคยเจอก็ทำการหมายปักหมุดเขาไว้ ถ้าไม่มีก็ต้องทำนายเอา”

ซู่เป่าพยักหน้า “เข้าใจแล้วค่ะท่านอาจารย์”

มีเสียงเครื่องยนต์ดังมาจากนอกประตู มู่กุยฝานที่ไม่ได้เจอหลายวันเพิ่งกลับมาก็เห็นซู่เป่าที่กำลังวิ่งออกมาพอดี

“คุณพ่อ” ซู่เป่าวิ่งเข้าไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ แต่ท่าทางที่อุ้มหล่อแกไว้ยังคงเหมือนเดิม

พอมู่กุยฝานลงจากรถก็เห็นว่าซูเป่าอุ้มอะไรมาด้วย เจ้าตัวน้อยน่ารักวิ่งตรงเข้ามาหาเขา

เขารีบยื่นมือออกไปรับอุ้มเธอขึ้นมา

มู่กุยฝานหลุบตาลงต่ำมองท่าที่เธออุ้มบางอย่างไว้ในมือ มือโค้งงอ ดูท่าทางแล้วและขนาดแล้วน่าจะเป็นอะไรกลม ๆ

“เขาถามว่า “ลูกอุ้มหัวผีตัวไหนมาเหรอ?”

ซู่เป่าชูหล่อแกในมือขึ้นมา “ไม่ใช่สักหน่อย มันคือหล่อแกต่างหาก”

มู่กุยฝาน “พ่อไม่เห็น”

ซู่เป่ายื่นมือขึ้นมาถ่างตาข้างหนึ่งของมู่กุยฝาน

มู่กุยฝาน ( Ì _ •́ )

เห็นหรือยังคะ?” เธอเอ่ยถาม

มู่กุยฝาน “... เอ่อ”

เห็นแล้ว ๆ หล่อแกอันกลม ๆ คล้าย ๆ ดวงจันทร์ที่มีแสงสีเงิน

“ลูกจะไปไหน?” มู่กุยฝานจ้องหล่อแกที่เหมือนจริงกว่าของสามมิติอีก มันกำลังขยับอย่างช้า ๆ ดูแล้วลึกลับเต็มเปี่ยม

ซู่เป่า “พ่อคะ เรากำลังจะออกไปหาผีดวงซวย ผีดวงซวยไม่รู้ว่าลอยหายไปไหน ถ้าใครโดนเขาแกล้งก็จะโชคร้าย”

ซูจิ่นอวี้คร่ำครวญว่า “เขาดวงซวยขนาดนั้น คงไม่น่าไปทำอะไรใครได้มั้ง...”

มู่กุยฝานที่เพิ่งกลับมาอุ้มซู่เป่าไว้แล้วหันหัวกลับทันที “ไป”

นายหญิงซูวิ่งไล่ตามออกมาและรีบพูดว่า “จะไปไหนกัน ยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ”

ซู่เป่ารีบพูดว่า “คุณยายคะ เราเพิ่งกินข้าวเที่ยงไปนะคะ!”

นายหญิงซู “นี่ก็ได้เวลาของว่างตอนบ่ายแล้ว คุณยายทำต้มถั่วเขียว ซุปเห็ดหูหนูขาว น้ำแตงโมเย็น บัวลอย และก็ทำเค้กไม่มีน้ำตาล ผลไม้จานใหญ่...”

มู่กุยฝานและซู่เป่ากระซิบขึ้นมาพร้อมกันว่า “ไปกันเร็ว!”

ซูจิ่นอวี้หันกลับมามองนายหญิงซูที่กำลังโกรธแล้วก็อดยิ้มไม่ได้

“แม่ หนูไปก่อนนะคะ กลับมาช้าหน่อยนะคะ ถ้าพวกเขาไม่กินหนูกินเอง!”

นายหญิงซูตกตะลึงเล็กน้อย มองไปข้าง ๆ ตัวรู้สึกแปลก ๆ รู้สึกเหมือนว่าจะได้ยินเสียงของซูจิ่นอวี้

ความรู้สึกนี้อธิบายยาก มันไม่ใช่ได้ยินจริง ๆ แต่เหมือนเป็นเสียงสะท้อนมาจากก้นบึ้งของหัวใจ...