ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 257

ซูจิ่นอวี้ดูงุนงง “ที่นั่นมีอะไรผิดปกติงั้นเหรอ”

คุณยายมองไปรอบ ๆ และเขยิบเข้าไปใกล้ซูจิ่นอวี้ “ฉันบอกคุณว่า...สถานที่นั้นโชคร้าย! อย่าไปที่นั่น!”

ซูจิ่นอวี้ “อ่า มีอะไรเหรอ เกิดอะไรขึ้นเหรอ ขยายความหน่อย”

ทั้งสองคนโน้มศีรษะเข้ามาใกล้กัน กระซิบกระซาบและมองไปที่อาคารที่ 7 เป็นครั้งคราวขณะที่คุยกันไปด้วย คล้ายกับสมาชิกของหน่วยข่าวกรองประจำหมู่บ้าน ขาดเพียงก็แต่เมล็ดแตงโมที่ไม่ได้ถือไว้ในมือ

“ตอนนี้ตึกหลังนั้นถูกพูดกันว่าเป็นตึกอันตราย และไม่มีใครได้รับอนุญาตให้อาศัยที่นั่น ดังนั้นมันเลยทรุดโทรมมาก”

“แต่เหตุผลที่แท้จริงไม่ใช่เรื่องนี้ สิบกว่าปีก่อนยังมีคนอาศัยอยู่ที่นั่น ห้องนั้นบนชั้นหก...”

ซูจิ่นอวี้ขัดจังหวะ “602?”

คุณยาย “ใช่แล้ว ห้องนั้นแหละ เมื่อก่อนเคยมีผู้ชายไม่กี่คนอาศัยที่นั่น ไม่ใช่คนแถวนี้แบบพวกเรา”

“พวกเขาพูดสำเนียงต่างชาติ มาที่นี่เพื่อค้าขาย ตั้งแผงขายของในชุมชน เจ้าของที่ไม่ยอมให้พวกเขาตั้งแผง พวกเขาเลยทุบตีเจ้าของที่ ไม่มีความเกรงใจเลยจริง ๆ”

ซู่เป่าที่ไม่รู้ว่ามาได้ยังไงหยิบเมล็ดแตงโมออกมาหนึ่งกำมือ แล้วพูดแทรกขึ้นมาว่า “อาฆาตอะไรขนาดนี้!”

ซูเหอเวิ่นรู้สึกตึงเครียด อาฆาตงั้นเหรอ สถานที่ที่อาฆาตมากขนาดนั้น!

ต้องมีผีแน่นอน!

คุณยายพูดเสียงเย็น “ใช่ไหมล่ะ ไม่ใช่แค่ทุบตีเจ้าของที่ที่อยู่ที่นี่นะ ร้านเล็ก ๆ ตึก 3 ที่พวกคุณมาดูเมื่อกี้นี้น่ะ พวกเขายังมาปล้นร้าน ไล่เจ้าของเดิมออกไปและเปิดร้านเองเลย...”

“ถ้าเราไม่ซื้อของจากเขา เราจะถูกพวกเขาข่มขู่”

ดูเหมือนว่าเธอจะจำเรื่องเลวร้ายในตอนนั้นได้ แววตาแห่งความเกลียดชังปรากฏชัดในดวงตาของคุณยาย

ซูจิ่นอวี้ขมวดคิ้ว คนพวกนี้เป็นวายร้ายตัวฉกาจ

ทำไมถึงไม่มีใครมาจัดการกันนะ

ซูจิ่นอวี้ถามด้วยความสงสัย “ถ้ามันแย่ขนาดนี้ ไม่มีใครมาจัดการพวกเขาบ้างเลยเหรอ”

น้ำเสียงของคุณยายเจือด้วยความเสียใจ “ไม่มี...”

“พวกเขาเข้ายึดร้าน คุมกิจการ และรับเงินบางส่วนหากไม่พอใจ”

“จากนั้นพวกเขาก็เริ่มจับจองพื้นที่โล่งในชุมชน ตอนนั้นครอบครัวเรามีมอเตอร์ไซค์ รถสามล้อ ปกติเราจะจอดมันไว้ที่ชั้นล่างของบ้าน ไม่ต้องเสียเงิน”

“พวกเขาตั้งกฎว่าที่โล่งชั้นล่างของบ้านไม่ใช่ของเรา และเราต้องจ่ายค่าจอดรถ!”

“ต่อมามันเริ่มแย่มากกว่าเดิม พวกเขาขวางประตูไว้โดยบอกว่าเราต้องพิสูจน์ก่อนว่าเราอาศัยอยู่ที่นี่จริงจึงจะให้เข้าไปได้ จะพิสูจน์ได้ยังไงน่ะเหรอ ทุกคนต้องมีบัตรประจำตัวผู้พักอาศัยจากพวกเขาพร้อมชื่อนามสกุล อายุ และอาชีพเขียนไว้ด้านบน เพื่อพิสูจน์ว่าคุณเป็นพลเมืองที่นี่...”

ซูจิ่นอวี้เบิกตากว้างด้วยความตกใจ "มันไม่ได้ไหม เรื่องแบบนี้ไม่มีใครแจ้งตำรวจเลยเหรอ”

คุณยายพูดด้วยความขุ่นเคือง “พวกมันอยู่ในกลุ่มมืด โหดเหี้ยมและเจ้าเล่ห์...ตอนนั้นไม่มีใครจัดการพวกเขาได้หรอก”

ชุมชนก็แบบนี้ ดิ้นรนเพื่อความอยู่รอดภายใต้การกดขี่ของพวกเขา หลายคนลาออกจากงานเพื่อไปร้องเรียนให้จัดการกับพวกเขา

เพื่อแสดงอำนาจให้คนเหล่านี้ได้เห็น พวกผู้ชายจึงจับคนแก่ ผู้หญิง และเด็กในครอบครัวของพวกเขาไป

“มันขังไว้ที่ตึก 7 นั่น” คุณยายมองไปที่ตึก

ซู่เป่า หานหาน ซูเหอเวิ่นและซูจื่อซีอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหม่าขึ้นมาจึงถามว่า “แล้วหลังจากนั้นล่ะ”

คุณยายมองเธอและในที่สุดก็พูดออกมา “หลังจากนั้นทุกคนก็ลุกขึ้นสู้กับพวกเขา...เพื่อหยุดคนที่กล้าต่อสู้กับพวกเขา พวกเขา...เลยฆ่าคนแก่ เด็ก และผู้หญิงทั้งหมดนั่น”

แววตาของคุณยายค่อย ๆ หม่นหมองลง “พวกเขาไม่ไว้ชีวิตเด็กด้วยซ้ำ และมีคนตายสามสิบคนในคืนนั้น!”

เมื่อเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้น ในที่สุดชายเหล่านั้นก็ถูกจับและโดนขังไว้