ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 258

ซู่เป่าตีซูเหอเวิ่น “ไม่ต้องห่วง หนูอยู่นี่!”

ซูจื่อซีที่ถือกล้องเอาไว้ก็หยุดนิ่งเช่นกัน

มีเพียงหานหานที่ยังไม่เข้าใจและดูสับสน “???”

เกิดอะไรขึ้นเหรอ

เกิดอะไรขึ้นที่นี่งั้นเหรอ

มันไม่ใช่แค่ลมพัดจนประตูเปิดหรอกใช่ไหม

ซูอีเฉินขมวดคิ้ว รู้สึกว่าอากาศรอบข้างเย็นลงและพูดเสียงเบา “ซู่เป่า”

ซู่เป่าพูด “ลุงใหญ่ไม่ต้องกังวล มีท่านอาจารย์อยู่ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่ค่ะ”

เมื่อได้ยินว่าจี้ฉางอยู่ด้วย ซูอีเฉินก็รู้สึกโล่งใจ แต่ซูจื่อซีกลับโยนกล้องในมือให้เขาทันที

และพูดติดอ่างว่า “ลุง ลุงใหญ่ ละละลุงเอาไปถือเถอะ...”

ซูอีเฉินรับกล้องไว้มาถือไว้เอง กล้องของซูเหอเวิ่นนั้นไม่ธรรมดาจริง ๆ ซูจื่อซียังเป็นเด็กน้อย ก็เข้าใจได้ว่าคงกลัว...

ขณะคิด ซูอีเฉินก็เหลือบไปเห็นว่าในกล้องนั้นเต็มไปด้วยคน

ด้านข้างประตูที่เพิ่งถูกลมพัดเปิดเสียงดังเอี๊ยด มีคนแก่และเด็กครอบครัวหนึ่งยืนอยู่เงียบ ๆ...

ใบหน้าของพวกเขาซีดขาว มือทั้งสองตกอยู่ข้างลำตัว และกำลังจ้องตรงมาทางนี้

นิ้วของลุงใหญ่สั่นขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้...

จึงกลายเป็นซู่เป่าที่นำทุกคนขึ้นไปแทน ซูเหอเวิ่นทำตาเหล่ ท่าเดินของซูจื่อซีเริ่มแข็งทื่อ มือและเท้าก็เช่นกัน

ซูอีเฉินไม่มองหรือเหล่ตาไปที่หน้าจอกล้องเลย

มีเพียงหานหานที่บ่นออกมา “ซู่เป่า เราต้องขึ้นไปอีกนานแค่ไหน! ที่นี่ไม่สนุกและไม่มีอะไรเลย ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว และปีนไม่ไหวแล้ว...”

ซู่เป่าขัดจังหวะเธอ “ถึงแล้วล่ะ!”

พวกเขามาที่หน้าประตู 602 บนชั้นหกอีกครั้ง

ไม่รู้ว่าประตู 602 เปิดออกตั้งแต่เมื่อไหร่ กระดาษสีเหลืองที่ห้อยอยู่บนเชือกแดงก็มีเสียงดังขึ้น

ทันใดนั้นซูเหอเวิ่นก็ได้ยินเสียงกระดิ่งที่คุ้นเคย กริ๊ง... กริ๊ง ๆ...

ซู่เป่า “ไปกันเถอะ เข้าไปข้างใน”

ใบหน้าของซูเหอเวิ่นซีดเผือดด้วยความตกใจ “พะพะพี่ไม่ต้องเข้าไปใช่ไหม”

ซู่เป่าพยักหน้า “โอเค งั้นพี่รออยู่ข้างนอกนะ”

ซูเหอเวิ่นเหลือบมองที่หางตา มีร่างสองสามร่างลอยอยู่ที่ทางเดิน...

ไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงจ้องมองมา และเสียงแหบแห้งของหญิงชราคนหนึ่งก็พูดออกมาอย่างยากลำบาก “เด็ก...น้อย...”

ซูเหอเวิ่นหวาดกลัวสุด ๆ และรีบพูดว่า “ช่าง ช่างมัน พี่จะเข้าไปด้วย เธอไปไหนพี่ไปด้วย...”

ในอีกด้านหนึ่งซูจื่อซียังคงเงียบ

ซูเหอเวิ่นอดไม่ได้ที่จะชื่นชมในใจ ไม่คิดว่าพี่เขาคนนี้จะนิ่งได้ขนาดนี้ ประเมินเขาต่ำไปซะแล้ว!

มีเพียงหานหานที่ไม่รู้อะไรเลยพูดว่า “ข้างในมันมืดเกินไป ฉันกลัวจะมีหนูอยู่”

ซูเหอเวิ่นตะโกนออกมาจากใจ: หนูมันใช่ปัญหาตอนนี้ไหม!

อย่างที่คุณยายบอก ของในบ้านนี้ที่รักษาไว้ไม่ได้ก็คือวิญญาณพวกผู้ร้ายนั่น!

ซู่เป่าพูดปลอบ “อย่ากังวลเลย ที่นี่เป็นดินแดนแห่งความตาย ไม่มีหนูหรอก”

หานหาน “โอ้...!”

ดินแดนแห่งความตายคืออะไร ที่ที่แบ่งเป็นกับตายงั้นเหรอ

เมื่อก้าวเท้าเข้าไปในห้อง ซูอีเฉินใช้โทรศัพท์มือถือถ่ายรูปรอบ ๆ โต๊ะและเก้าอี้ด้านในเก่าทรุดโทรมและดูเหมือนว่าจะมีการทะเลาะกันมาก่อน ขาของโต๊ะและเก้าอี้ทั้งหมดหักพัง ข้าวของต่าง ๆ กระจัดกระจายบนพื้น

ที่ส่วนท้ายของห้องนั่งเล่นมีโต๊ะตัวหนึ่งตั้งอยู่อย่างมั่นคงและไม่มีร่องรอยเสียหาย เมื่อมองผ่านแสงไฟจะเห็นของสี่อย่างที่ตั้งอยู่บนนั้น และมีเงาดำตะคุ่ม ๆ ทางด้านหน้า

ซูเหอเวิ่นมองไปรอบ ๆ อย่างรวดเร็ว สิ่งที่แปลกคือไม่มีผีในห้องนี้ ตาข่ายจับวิญญาณที่เขาเพิ่งโยนเข้าไปไม่ไกลจากประตูดังเป็นระยะ ๆ แต่กลับไม่มีอะไรอยู่ข้างใน

อาจเป็นเพราะตาข่ายจับวิญญาณของเขาใช่ไม่ได้งั้นเหรอ หรือว่าตอนทำจะเกิดปัญหาอะไรขึ้น

ถ้าที่นี่ไม่มีผีมันก็ดี... ซูเหอเวิ่นถอนหายใจด้วยความโล่งอก