ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 261

ซู่เป่ามองไปที่เป้ยเฉินอวี่ด้วยความสงสาร น้าคนนี้ต้องป่วยมานานและสมองเธอก็อาการหนักมาก

เธอเป็นเด็กดีของลุงใหญ่ แถมเธอยังเอาแฟลชไดร์ฟมาด้วย ดังนั้นลุงใหญ่ต้องอยู่ข้างเธอสิ!

น้าคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ถึงขอร้องให้ลุงใหญ่ช่วยเธอ

ซูเหอเวิ่นยิ้มเยาะ “หลักฐานก็อยู่ตรงหน้าแล้ว เลิกแสดงได้แล้วน้า!”

หานหานเชิดคอแล้วตะโกน “เสแสร้ง! ทุเรศ!”

ซูจื่อซีกอดอก สีหน้าแสดงความรังเกียจ

เป้ยเฉินอวี่ไม่ทำอะไรนอกจากร้องไห้ เธอเอาแต่ร้องไห้และส่ายหัวไปมา “ไม่ใช่ฉัน ไม่ใช่ฉัน...”

เมื่อเห็นซูอีเฉินมองด้วยสายตาเย็นชาและไม่สนใจจะช่วยเหลือเธอเลย เป้ยเฉินอวี่ก็รู้สึกปวดใจ

ห้าปีที่ผ่านมาเขาไม่ได้ช่วยเธอเหรอ

เขาไม่ได้ให้เงินเธอและทนไม่ได้ที่เห็นเธอตายเหรอ

แล้วทำไมตอนนี้ไม่ช่วยเธอ...ตอนนี้เธอก็น่าสงสารมากเหมือนกัน!

“พี่อีเฉิน...” เป้ยเฉินอวี่ไม่ยอม

ซูอีเฉินพูดอย่างเย็นชา “ทำเรื่องเลวร้ายอะไรไว้ ก็รับกรรมอย่างนั้น”

เธอรนหาที่ตายเอง โทษใครไม่ได้

เป้ยเฉินอวี่รู้สึกสิ้นหวังทันที คำพูดของซูอีเฉินทำให้เธอเสียใจมากกว่าฟังที่คนอื่นพูดถึงเธออีก

เธอจำได้ว่าตอนที่ซูจิ่นอวี้ยังอยู่ในโรงพยาบาล ไม่ว่าซูจิ่นอวี้จะพูดอะไรเธอก็ดูแลปกป้องซูจิ่นอวี้อย่างไม่มีเงื่อนไข

แม้ว่าซูจิ่นอวี้จะทำผิดพลาด เขาก็จะปกป้องเธออย่างเต็มที่

แล้วทำไมตอนนี้ถึงไม่ดูแลปกป้องแบบนั้นกับเธอบ้าง

เธอไม่ได้โลภ เธอก็แค่อยากให้มีคนปกป้องเธอแบบนี้ สักนิดก็พอ...

ใช่ เธอทำสิ่งผิด แต่มันก็สมเหตุสมผลแล้วที่เธอทำแบบนั้น!

เธอใช้เวลาทั้งหมดในช่วงวัยรุ่นของเธอในห้องผู้ป่วยและตอนนี้สุขภาพของเธอก็ดีขึ้นบ้างแล้ว ผิดเหรอหากจะไขว่คว้าหาความรักที่ต้องการอย่างกล้าหาญ

เพื่อให้คู่ควรกับเขา เธอเลยอยากแต่งตัวให้สวยและขยันหาเงิน มันผิดเหรอ

ทุกคนไม่สนใจว่าเป้ยเฉินอวี่กำลังร้องไห้อย่างน่าสมเพชเพียงใด

หลักฐานอยู่ตรงหน้า ใครจะสนว่าเธอเป็นคนป่วยหรือผู้หญิง

ตอนนั้นที่ภรรยา คนแก่ และลูก ๆ ของพวกเขาถูกคนชั่วทำร้ายและฆ่า มีใครเคยคิดว่าพวกเขาเป็นแค่ผู้หญิง คนแก่ และเด็กบ้างไหม

“ทำไมเธอถึงทำแบบนั้น!” คุณยายใช้ไม้เท้าตีหัวของเป้ยเฉินอวี่ด้วยความโกรธ

เป้ยเฉินอวี่ถูกทุบตีและกรีดร้องครั้งแล้วครั้งเล่า

แม่ของเป้ยเฉินอวี่อยากเข้าไปหา แต่ถูกคนอื่นดึงตัวเอาไว้ เป้ยเฉินอวี่จึงได้แต่ทนรับไว้เพียงลำพังและร้องไห้เรียกหาแม่ของเธอ

ลุงคนหนึ่งขึ้นไปตบเธออย่างแรง ดวงตาของเขาแดงก่ำ “ตอนนั้นพวกคนชั่วนั่นฆ่าแม่ ย่า และน้องชายของฉันที่อายุเพียงแค่สองขวบ!”

“ฉันเห็นน้องชายของฉันถูกพวกเขาแทง ฉันเห็นแม่ของฉันถูกพวกเขาดูถูก ย่าของฉันพุ่งตัวไปหาแต่กลับถูกพวกเขาฆ่าตาย!”

“เธอรู้ถึงความเลวทรามของพวกเขาหรือยัง เธอรู้ว่าพวกเขาทำอะไรหรือยัง เธอถึงกล้าที่จะเซ่นไหว้พวกเขา!”

ใบหน้าของเป้ยเฉินอวี่บวมจากการถูกตี เธอจึงได้แต่ร้องไห้และร้องขอความเมตตา

ต่อให้ตอนนี้เธอแสร้งทำเป็นว่าไม่ใช่เธอก็คงไม่มีใครเชื่อ

แสร้งทำเป็นน่าสงสารและร้องขอความเมตตาน่าจะดีกว่า

“ขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว ฉันขอโทษ!”

“ฉันขอโทษทุกคน ทุกคนยกโทษให้ฉันเถอะนะ...”

เมื่อเห็นคำสารภาพของเป้ยเฉินอวี่ พ่อแม่ของเธอก็มองไปที่เธออย่างว่างเปล่าราวกับหมดแรง

สิ่งที่พวกเขาคิดอยู่ในใจคือตัวเองทำเวรทำกรรมอะไรไว้

ความโชคร้ายมักจะเข้ามาพัวพันกับคนยากจนเสมอ เช่นเดียวกับเชือกที่ขาดส่วนที่อ่อนแอที่สุดอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ พวกเขาใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อรักษาลูกสาว แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย...