ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 262

พระจันทร์มืดมิดและลมแรง

เป้ยเฉินอวี่ที่ใบหน้าบวมฟกช้ำนอนอยู่บนเตียง

เธอถูกคนในชุมชนรุมทำร้าย แต่เจ้าหน้าที่ตำรวจได้ไกล่เกลี่ยและจับตัวไปหลายคน แต่ยายแก่ที่ตีหัวเธอด้วยไม้เท้ากลับไม่โดนเอาตัวไป

หลังจากตำรวจออกไป พวกเขาก็มาอีก รอบนี้เป็นยายสองสามคนที่ใช้ไม้เท้าทุบหัวของเธอ

ก่อนไปยังพูดจาแรง ๆ ไว้ว่า: ค่อยมา ‘เล่น’ เธออีกรอบวันพรุ่งนี้!

เป้ยเฉินอวี่ที่รู้สึกผิดในตอนแรก ตอนนี้เธอกลับรู้สึกว่าพวกเขาทำเกินไป เธอยอมรับว่าเธอคิดผิดและยังบอกด้วยว่าเธอจะไม่เซ่นไหว้แผ่นป้ายจารึกนั่นอีกต่อไป แล้วยังจะให้เธอทำยังไงอีก

ขณะที่กำลังคิด จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงผ้าม่านขาด ลมด้านนอกพัดแรงมาก

เป้ยเฉินอวี่กำลังจะเรียกแม่ของเธอให้เข้ามาปิดหน้าต่างให้ จู่ ๆ เธอก็รู้สึกบางอย่างและหันไปมองที่หน้าต่าง...

เมื่อเห็น เธอก็กลัวจนขนหัวลุก!

มีเงาสีขาวหลายเงาลอยอยู่นอกหน้าต่าง และเสียงนั้นไม่ใช่เสียงของผ้าม่านที่กระทบกับหน้าต่าง แต่เป็นเสียงเท้าของพวกเขาที่เตะไปบนหน้าต่าง!

เป้ยเฉินอวี่กรีดร้องครั้งแล้วครั้งเล่า เธอเดินล้มลุกคลุกคลานอย่างตื่นตระหนกเพื่อจะเปิดประตูออกไป แต่เท้าของเธอกลับไม่มีแรงและคุกเข่าลงมา กระดูกข้อเท้าที่หักทำให้เธอกรีดร้องหนักยิ่งขึ้น

วินาทีต่อมา ร่างสีขาวที่อยู่นอกหน้าต่างก็พรวดพราดเข้ามาตรงหน้า!

ดวงตาที่เหมือนปลาตายจ้องมาที่เธอเขม็ง!

“อ๊า อย่าเข้ามา อย่าเข้ามา!”

เป้ยเฉินอวี่ถอยหลังอย่างสุดชีวิต ทันใดนั้นมือของเธอก็สัมผัสบางสิ่งที่อ่อนนุ่ม เธอหันหน้าไปและเห็นเด็กคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

“อิอิ” เด็กคนนั้นยิ้มระรื่น เอียงศีรษะ และหัวของเขาก็หลุดลงมา

เป้ยเฉินอวี่ “!!”

หว่างขาของเธอมีน้ำอุ่น ๆ ไหลลงมา เธอตกใจจนฉี่แตก

ในขณะนั้นเหมือนห้องของเธอโดนตัดขาดจากโลกภายนอก เธอไม่ได้ยินเสียงอะไรข้างนอกเลย เสียงกรีดร้องของเธอพ่อแม่เธอก็ไม่ได้ยิน เป้ยเฉินอวี่รู้สึกหวาดกลัวมาก

มี ‘คน’ รอบตัวมากขึ้นเรื่อย ๆ

ใบหน้าหนึ่งโผล่ออกมาจากหลังแผงประตู อีกอันห้อยหัวลงมาจากหลังคา อีกอันโผล่เข้ามาจากหน้าต่าง

ในไม่ช้าก็เต็มทั่วทั้งห้อง พวกเขาเงียบ มีเพียงเสียงหัวเราะของเด็ก ๆ แต่ละคนยกมือขึ้นแล้วค่อย ๆ เข้ามาใกล้เธอ และเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ...

“อ๊า!!!!”

เป้ยเฉินอวี่ถอยหลังด้วยความหวาดกลัวจนหลังของเธอกระแทกเข้ากับโต๊ะข้างเตียง เธอไม่ได้สนใจความเจ็บปวดแม้แต่น้อย และเอาแต่ร้องไห้ต่อไป “อย่าเข้ามา อย่าเข้ามา...”

ยายแก่ส่งเสียงเฮอเฮอในลำคอและพูดขาด ๆ หาย ๆ “เธอ...ไม่ได้...เซ่นไหว้...คนชั่ว...ใช่ไหม...”

“มาสิ...มาเซ่นไหว้เรา...เราคือคนที่ตายอย่างน่าเวทนาที่สุด...”

“โอ้ โอ้...”

รูม่านตาเป้ยเฉินอวี่หดตัวลงอย่างรวดเร็ว เธอเข้าใจแล้ว คนเหล่านี้ถูกฆ่าโดยคนชั่วพวกนั้นเหรอ

ทำไมถึงเยอะขนาดนี้

เป็นไปไม่ได้...เป็นไปไม่ได้ คนร้ายพวกนั้นฆ่าคนมากมายขนาดนี้ได้ยังไง...

ข้างหน้ามีคนแก่ เด็ก และผู้หญิง ทุกคนแก่ อ่อนแอ และเจ็บป่วย

เป้ยเฉินอวี่ตื่นตระหนก “ฉันไม่ใช่...ฉันไม่ได้ ฉันไม่ได้...”

ผู้หญิงคนหนึ่งกรีดร้องและพุ่งเข้ามา เธอจ้องเป้ยเฉินอวี่อย่างดุร้ายจนตาของเธอถลนออกมา!

“เป็นเธอ! เป็นเธอ! เราทุกคนเห็นมัน...เราทุกคนเห็นมัน!”

เธอบีบเป้ยเฉินอวี่อย่างรุนแรง อ้าปากและกัดเข้าที่ใบหน้าของเธอ!

ผีทุกตัวที่อยู่รอบ ๆ พุ่งเข้ามา อ้าปากและกัดเป้ยเฉินอวี่ทีละคน!

พวกเขาตายอย่างน่าสังเวชเสียจริง พวกเขาก็แค่ต่อสู้เพื่อสิทธิในการมีชีวิตอยู่อย่างปกติสุข!

แต่กลับถูกพวกคนชั่วฆ่าตาย!

แต่เป้ยเฉินอวี่กลับเซ่นไหว้คนชั่วเหล่านั้น...และยังขอให้ให้อภัย

ทำไมพวกเขาต้องยกโทษให้เธอ

เธอสมควรแล้วงั้นเหรอ

เป้ยเฉินอวี่กรีดร้องครั้งแล้วครั้งเล่า ความเจ็บปวดจากการถูกกัดเกิดขึ้นจริงบนร่างกายของเธอ ดวงตาของเธอเบิกกว้าง และรู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก...

แต่กลับไม่มีใครสามารถช่วยเธอได้

**