ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 274

ซูลั่วหมุนโทรศัพท์มือถือในฝ่ามือรอบหนึ่งก่อนจะเก็บเข้ากระเป๋า

ตอนนี้เอง เขาเห็นว่าข้างทางมีขายดอกไม้อยู่ หนึ่งในช่อดอกไม้นั้นเป็นช่อหมีน้อยสีชมพูอ่อนน่ารัก

“จอดรถ” เขาพูดขึ้น

ผู้ช่วยรีบหยุดรถแล้วถาม “คุณซู มีอะไรเหรอครับ”

ซูลั่วเปิดประตูลงไป “ผมจะไปซื้อดอกไม้สักช่อ รอเดี๋ยวนะครับ”

เป็นเวลาห้าทุ่มแล้ว ถนนทั้งสายไม่มีคนแล้ว มีแต่แผงลอยขายผลไม้ แปะฟิล์ม กับที่ขายดอกไม้ตรงหน้านี้แค่สองสามแผงเท่านั้น

“เอาช่อนี้ให้ผมหน่อยครับ” ซูลั่วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา “เท่าไรครับ”

เจ้าของแผงเงยหน้าขึ้น พูดแบบเหนื่อยอ่อน “จะเก็บแผงแล้ว คิดให้คุณร้อยห้าสิบแล้วกัน ปกติขายสองร้อยกว่านะ”

ซูลั่วพยักหน้า สแกนคิวอาร์โค้ดจ่ายสองร้อยหยวนก่อนจะหยิบช่อดอกไม้หมีน้อยเดินไป

เขายื่นมือเขี่ยหมีน้อยในนั้น น่ารักดี ซู่เป่าน่าจะชอบ

ซูลั่วไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่าด้านหลังของเขามีรอยเท้าเพิ่มมา

รอยเท้านั้นตามเขา จู่ๆ มันก็เข้ามาใกล้มากขึ้นสองสามก้าว แต่แล้วก็รู้ว่าอย่างไรมันถอยสองสามก้าวอีก

ตรงเงาถนนมีเด็กผู้หญิงอายุราวๆ หกขวบยืนอยู่คนหนึ่ง

เธอถือหล่อแก ตอนที่กำลังจะพุ่งตัวไป กลับเห็นว่าตัวซูลั่วมีแสงสีเขียวเปล่งออกมาผละผีสาวกระเด็น

เธอชะงักฝีเท้าพลัน ขมวดคิ้วมองซูลั่ว

“เป็นเธออีกแล้ว...” เด็กผู้หญิงแค่นฮึเสียงหนึ่ง หมุนตัวแล้วเดินไปเลย

พอเด็กผู้หญิงกลับถึงบ้านก็พบว่าในบ้านเปิดไฟอยู่

เธอเปิดประตูเข้าไปด้วยใบหน้าเย็นชา กลับเห็นบนโซฟามีผู้หญิงมาส์กหน้ากำลังนอนแอ้งแม้งดูอนิเมะอยู่คนหนึ่ง

พอเห็นเธอกลับมา อีกฝ่ายก็ลุกขึ้นนั่งพรวด “กู้เสี่ยวปา นี่เธอไปไหนมาอีก ดึกขนาดนี้แล้ว เธอเพิ่งจะกี่ขวบเอง รู้จักออกไปเที่ยวเล่นดึกๆ ดื่นๆ แล้ว”

เด็กผู้หญิงอื่มคำหนึ่งแบบทะนงตนเย็นชา ก้มตัวเปลี่ยนรองเท้า

กู้ชีชีเดินไปชี้ศีรษะของเธอ “ฉันที่เป็นพี่สาวกำลังพูดกับเธออยู่นะ!”

เด็กผู้หญิงตอบชืดๆ “หนูชื่อกู้เซิ่งเสวี่ย ไม่ได้ชื่อกู้เสี่ยวปา”

เธอเงยหน้า นัยน์ตาสีอำพันคู่หนึ่งพกพาสีสันของน้ำแข็ง “มีอะไรอีกไหม”

กู้ชีชี “...”

เธอถลึงตามองกู้เซิ่งเสวี่ยเข้าประตูไป ก่อนจะเข้าไปยังหันมาพูดชืดๆ อีกประโยคหนึ่ง “หนูไม่ชอบให้ใครมารบกวนนะ อย่าเคาะประตูหนู”

กู้ชีชี “...”

จุกอก!

เธอก็เคยคุยกับพ่อแม่แล้ว อายุตั้งสี่สิบห้ายังจะมีอีกคน ดูสิ ใครจะเอาอยู่!

เด็กคนอื่นหกล้มอะไรยังจะร้องไห้สักหน่อย

กู้เซิ่งเสวี่ยกลับไม่เคยร้องไห้เลย แถมตอนคลอดยังมองพยาบาลแบบสงบมากๆ อีกแน่ะ หนึ่งขวบก็กล้าปีนลงเตียงเด็กอ่อนแล้ว หกล้มก็คลานขึ้นมาไม่ร้องสักแอะ

กู้ชีชีโตมาขนาดนี้ยังไม่เคยเห็นกู้เซิ่งเสวี่ยร้องไห้มาก่อนเลย...

“เฮ้อ เครียด! จะน่ารักแบบซู่เป่าไม่ได้เหรอ...เด็กตัวกะเปี๊ยกคนหนึ่ง วันๆ เอาแต่ทำหน้าขึงขัง...”

----------------------

อีกด้านหนึ่ง ซูลั่วก็เพิ่งกลับมาถึงคฤหาสน์ตระกูลซู

ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าฝากระโปรงหลังของรถมีรอยเท้าคู่หนึ่งหยุดอยู่...