ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 273

ซู่เป่างงไปเลย ก่อนที่จะนึกเรื่องของหลุมศพขึ้นมาได้

เธอเอ่ยออกมาอย่างดีใจ “ได้สิ หนูจำไว้แล้ว จะต้องหาายหลุมศพแบบหอคอยคริสตัลให้พี่จื่อซีอย่างแน่นอน”

ซูจื่อซีพยักหน้ารับอย่างพอใจ

ซูเหอเวิ่นที่อยู่ด้านข้างนั้นรู้สึกเหมือนเห็นภาพหลอน

ไม่นะ นายพอใจอะไรกัน?

นะ นะ นะ…..นี่มันยังไม่ใช่เรื่องที่เด็กอย่างพวกเขาต้องมาคิดกันไม่ใช่เหรอ?

ซูเหอเวิ่นเอ่ยถาม “จริงสิ ซู่เป่า เมื่อกี้ตอนที่อยู่ในกองฉันเห็นผีตั้งเยอะ ผีพวกนั้นไม่ต้องจับเหรอ?”

ทั้งหมดก็มีเจ็ดแปดตัวได้เลยนะ!

เยอะขนาดนี้ ถ้าไม่จับสักหน่อยดูเหมือนจะน่าสงสารตาข่ายจับผีที่เขาทำขึ้นมาเลย

ซู่เป่าส่ายหน้าไปมาก่อนที่จะเอ่ย “ผีพวกนั้นไม่ได้ทำร้ายคน ไม่ต้องจับค่ะ”

ผีที่นั่งยองๆ อยู่ในคุกทำเอาคุณลุงสตาฟตกใจ เขาก็แค่ยิ้มแล้วจากไปก็เท่านั้น

ผีด้านนอกที่ตามติดนักแสดงประกอบ แอบขัดขา พวกเขาน่าจะแค่เบื่อ นานๆ ทีจะได้ออกมาเล่นเสียหน่อย

แล้วก็ยังมีคุณน้าผี เธอยังช่วยเหลือซู่เป่าอีกต่างหาก!

ซูเหอเวิ่น “ก็ได้….ถ้าอย่างนั้นช่วงนี้พวกเราจะออกไปข้างนอกไหม? ช่วงวันวันสารทจีนมีผีออกมาตั้งเยอะขนาดนั้น จับวันเดียวก็เป็น kpi ได้ทั้งปีแล้ว!”

ซู่เป่าเอ่ยถามอย่างสงสัย “อะไรคือ kpi?”

ซูเหอเวิ่น “ก็คือดัชนีชี้วัดความสำเร็จไง”

ซู่เป่า “เล้วอะไรคือดัชนี”

ซูเหอเวิ่นอ้าปากพะงาบๆ เจ้าหนูแสนทำไมอย่างน้องสาวคนนี้น่ากลัวจริงๆ!

แต่ว่ายังดี ที่เขาเป็นพี่ชายที่แสนมีความรู้

ซูเหอเวิ่นกระแอมไอ “ตัวอย่างเช่น น้ำเต้าวิญญาณของเธอต้องการผีหนึ่งร้อยตัวถึงจะเต็มน้ำเต้า ถ้าอย่างนั้นดัชนีชี้วัดความสำเร็จของเราก็คือหนึ่งร้อย”

“สมมุติว่าพวกเราจับผีได้สามสิบตัว ถ้าอย่างนั้นดัชนีชี้วัดความสำเร็จของเราคือทำไปได้ 30% เท่านั้น”

“ถ้าเกิดว่าวันสารทจีนช่วงนี้ พวกเราสามารถจับผีได้เลยหนึ่งร้อยตัว ถ้าอย่างนั้นคือเราสามารถทำตามดัชนีชี้วัดได้ตรงตามเป้าหมาย เรียกว่าทำสำเร็จตาม kpi”

“เข้าใจหรือยัง?” ซูเหอเวิ่นหันไปมองซู่เป่า

ซู่เป่าพยักหน้า “เข้าใจแล้ว แต่ว่าทำไมเราต้องรีบทำให้ครบ kpi ด้วยล่ะ”

ซูเหอเวิ่นเอ่ย “เอ่อ….อาจารย์ของเธอบอกเองไม่ใช่เหรอ ว่าถ้าไม่เติมน้ำเต้าวิญญาณให้เต็ม เธอจะหายไปไม่มีตัวตนอีกเลย?”

ซู่เป่านิ่งคิด “อาจารย์บอกว่า เป้าหมายในกับจับผี ไม่ใช่เพราะว่าต้องการจับผีเลยต้องจับนะ”

ครั้งนี้กลับกันเป็นซูเหอเวิ่นที่ตะลึงงันแทน “ถ้าอย่างั้นเพราะอะไร?”

ซู่เป่าเองก็ไม่เข้าใจ “เรื่องนี้หนูเองก็ไม่รู้! อาจารย์บอกให้จับก็ไปจับก็พอแล้ว”

เสี่ยวอู่ที่อยู่ด้านข้างเอ่ยแทรกออกมา “ไปจับผี จับผีที่ไม่มีคำนิยาม จับผีในที่ต่างๆ! ไปตามถนน ไปที่ตึกร้าง ไม่ต้องถามว่าเพราะอะไร จับผีที่เป็นอิสระมา!”

ซูเหอเวิ่น “…..”

นายหญิงซูที่อยู่ห้องอาหารนั้นเรียกทุกคนไปกินข้าว ซู่เป่าวางของเล่นลง “ไปๆ ได้เวลากินข้าวแล้ว!”

เสี่ยวอู่ขยับปีกไปมา ก่อนที่จะส่ายหัวแล้วบินตามไป

ในตอนที่บินผ่านบันไดนั้น เห็นคุณปู่เต่ากำลังนอนคลายร้อนอยู่ที่บันได ก็เลยบินร้องทักทายอีกฝ่ายอย่างเคยชิน

คุณปู่เต่าหดหัวเข้ากระดองนิ่งๆ เสี่ยวอู่ที่เข้าไปทักทายบินหายไป ไม่ได้ตอแยอะไรอีก

ซูจื่อซียืนขึ้นมาก่อนที่จะขมวดคิ้วแล้วเอ่ยขึ้น “ต้องจับร้อยตัว? เยอะขนาดนั้นเลย!”

เมื่อกินข้าวเสร็จ ซู่เป่าก็เท้าโต๊ะวาดรูป แล้วก็เห็นว่าอาจารย์กับแม่กลับเข้ามาแล้วเธอทิ้งดินสอแล้ววิ่งไปหาทันที

“แม่คะ ไปไหนกันมา?”

ซูจิ่นอวี้ลูบผมของเธอเบาๆ ก่อนเอ่ยออกมา “ไปลงทะเบียนมา”

หลังจากวันที่ 14 กรกกฎาคมเธอต้องไปเกิดใหม่แล้ว ก่อนที่จะไปเกิดใหม่ยังกลับมาหาได้

นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้เจอกันแล้ว

รอยยิ้มบนใบหน้าของซู่เป่าค่อยๆ จางหายไป เธอกอดแม่แน่นโดยไม่พูดอะไร

มือน้อยของเธอตบหลังของซูจิ่นอวี้เบาๆ ก่อนที่จะเอ่ยออกมา “ไม่เป็นไรนะคะแม่ ซู่เป่าจะอยู่เป็นเพื่อนแม่ตลอด ไม่เป็นอะไรเลย ไม่ต้องกลัว!”

ซูจิ่นอวี้หัวใจบีบแน่น

เธอเข้าใจดี ซู่เป่าเป็นยมบาลตัวน้อย บางทีอีกร้อยปีหรือสองร้อยปีต่อจากนี้ เธออาจจะอยู่ในจวนยมบาล แล้วมองความตายอย่างเฉยชาก็ได้

หรือบางทีซู่เป่าอาจจะได้เห็นว่าเธอไปเกิดใหม่ที่ไหน แล้วกลายเป็นใคร เวียนว่ายตายเกิดไปมา

แต่เธอกลับจะไม่สามารถจำได้ ว่าตัวเองมีลูกสาวที่น่ารัก ชื่อว่าซู่เป่า

ซูจิ่นอวี้กอดซู่เป่าเอาไว้ ก่อนที่จะตอบรับแล้วยิ้มออกมา “คุณยายลูกวันนี้ทำอะไรอร่อยๆ ให้กิน?”

ซู่เป่ารีบจูงมือซูจิ่นอวี้ลงไปดูด้านล้าง “หนูเก็บไว้ให้แม่ด้วย! มีทั้งซี่โครงหมูนึ่งดอกถั่งเช่า, เนื้อแกะย่าง, แกงกะหรี่เนื้อชีส, ล็อบสเตอร์นึ่งกระเทียม...”