ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 284

ในห้องครัว ซูอี้เซินไม่รู้ไปหาพริกดองมาจากไหนได้หนึ่งกระป๋อง เขาถามขึ้นว่า “แม่ครับ พริกดองหลายปีแล้วยังกินได้ไหม เหมือนจะดองมาปีสองปีแล้วมั้ง”

ซูจื่อหลินกำลังหาตะกร้าไม้ไผ่ที่ตู้เก็บของ “แม่ครับ ตะกร้าไม้ไผ่ล่ะ”

ซูลั่วทุบหัวหอม ขิงและกระเทียมทำเป็นเครื่องปรุงรส แต่เขาหากระเทียมไม่เจอ “แม่ครับ ไม่มีกระเทียมแล้วเหรอ”

ซูอิ๋งเอ่อร์ตะโกนเสียงดัง พูดขึ้นอย่างหงุดหงิด “แม่ครับ ต้องเลาะกระดูกไก่นี่ให้เกลี้ยงไหม เลาะยากมาก ผมแทะไปเลยได้ไหม”

ซูเยว่เฟย ซูจิ่นม่อและซูอวิ๋นเจาที่อยู่ด้านนอกทำหน้าเหนื่อยหน่าย

แต่พวกเขาไม่อยู่บ้านมานานหลายปี ไม่แน่ใจว่าของที่ต้องการหาอยู่ตรงไหน...

นายหญิงซูถลึงตา “ไปๆๆ ออกไปให้หมด วันๆ เรียกแต่แม่ๆๆ ไม่หยุดปาก”

ซูจิ่นอวี้อดไม่ได้ที่จะหัวเราะฮ่าๆ

เธอหยิบตะกร้าไม้ไผ่ออกมาจากตู้เก็บของทางซ้ายสุด จากนั้นหยิบกระเทียมออกมาจากตู้ติดผนังด้านบน พลางพูดขึ้นไปในคราวเดียวกันว่า “พริกดองสองปีแล้วกินไม่ได้ แต่พริกดอกกระปุกนี้ฉันเพิ่งดองเอาไว้เมื่อสองเดือนก่อน พริกดองอันเดิมทิ้งไปแล้ว!”

นายหญิงซูเกร็งหลัง ทันใดนั้นก็หยุดหั่นผักชะงัก

ตาของเธอเริ่มแดง ซู่เป่าที่กำลังถือหัวหอมอยู่เบือนหน้าไปถามด้วยความสงสัย “คุณยาย คุณยายเป็นอะไรเหรอคะ”

นายหญิงซูหัวเราะแล้วพูดว่า “ไม่มีอะไร หั่นหัวหอมมันแสบมาก มันกระเด็นเข้าตาเข้าน่ะ...”

ซู่เป่าใช้นิ้วเขี่ยหัวหอมด้วยความสงสัย

หัวหอมมันแสบเหรอ ไม่ใช่แล้วมั้ง!

หัวหอมทำให้คนน้ำตาไหลได้เหรอ

สุดท้ายเล็บของเธอจิกเข้าหัวหอม ความแสบร้อนพุ่งขึ้นมาในดวงตาของเธอ ทันใดนั้นน้ำตาของซู่เป่าก็ไหลออกมา

“ฮือๆๆ...หัวหอมกัดตาจริงๆ ด้วย” ซู่เป่าน้ำหูน้ำตาไหล ยกหัวหอมไปไกลๆ

เดิมเห็นนายหญิงซูเป็นทุกข์ใจ ในใจของทุกคนก็หนักอึ้ง

แต่เมื่อจู่ๆ ได้ยินเสียงร้องไห้ฮือๆ ของซู่เป่าดังขึ้นมา กล่าวโทษหัวหอมอย่างไร้เดียงสา

ทันใดนั้นบรรยากาศก็ผ่อนคลายขึ้นมาในทันใด

นายหญิงซูรีบยกหัวหอมขึ้นมา “เจ้าเด็กน้อยอย่าแตะต้องหัวหอมนะ และเดี๋ยวห้ามเอานิ้วไปขยี้ตาเด็ดขาดเข้าใจไหม”

ซู่เป่า “หนูขยี้ไปแล้ว!”

เมื่อกี้ปวดแสบปวดร้อนมาก เธอก็เลยยกมือขึ้นไปขยี้ตา

เยี่ยมจริงๆ ตอนนี้ก็ร้องไห้โฮฮือๆ ออกมาเลย

หานหานวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วพร้อมกับถือกระดาษทิชชู่มาด้วยหนึ่งแผ่น “มาแล้วๆ เดี๋ยวฉันเช็ดให้เธอเอง!”

ซูเหอเวิ่นถือผ้าขนหนูอยู่ เขาขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้นว่า “กระดาษทิชชู่แห้งจะได้ยังไง ต้องใช้ผ้าขนหนูเปียกสิ!”

ซูจิ่นอวี้ทั้งโกรธและทั้งขำ เธอยกมือของซู่เป่าขึ้นมา “ไปๆ เดี๋ยวแม่พาลูกไปล้างตานะ!”

เพราะเหตุการณ์แทรกซ้อนนี้ ทันใดนั้นการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของซูจิ่นอวี้ก็พลิกผันเป็นความอบอุ่น

หลังช่วยซู่เป่าล้างตาเสร็จ เหล่าเด็กน้อยก็จูงมือกันวิ่งกรูเข้าไปป่วนในห้องครัว...ไม่สิ ไปช่วย

ซูจิ้นอวี้ยืนอยู่ด้านนอก เธอพูดขึ้นอย่างกระซิบว่า “พี่สาม”

ช่างดีจริงๆ...ที่ลูกสาวเป็นยมบาลตัวน้อย ท้ายที่สุดก็ช่วยให้เธอได้อยู่กับครอบครัวอย่างพร้อมหน้าพร้อมตากันเป็นครั้งสุดท้าย

เนื่องจากกังวลว่าจี้ฉางจะต้องรับผิดชอบ เธอจึงไปเซ้าซี้กับตาแก่พวกนั้นที่โลกใต้พิภพ โดยทั่วไปแล้วคนในครอบครัวที่ล่วงลับไปแล้วจะไม่สามารถพบกับทุกคนในครอบครัวได้อีก

แต่ตาแก่เหล่านั้นถูกเธอเซ้าซี้จนรำคาญ ตอนนี้ทุกคนต่างทำเป็นปิดตาข้างหนึ่ง เพราะก็ไม่ได้เห็นกันหมดทุกคนนี่ หานหานกับซูเหอเหวินไม่เห็นสักหน่อย

ซูเยว่เฟยเม้มเผยอปากอยู่ชั่วครู่ ลูบหัวซูจิ่นอวี้ด้วยความอ่อนโยน เขายิ้มพลางพูดว่า “ไม่เจอกันนานเลยนะ น้องสาว”

ซูจิ่นอวี้ยิ้มตาหยี “ไม่เจอกันนานเลยนะ พี่สาม!”

จากนั้นเธอก็มองไปอีกทาง “พี่หกเครื่องมือจัดฟันของพี่ทำออกมาแล้วหรือยัง นี่เป็นความลับสุดยอดเลยนะ! พี่เจ็ด พี่ต้องระวังตัวด้วยนะ...กับสายลับยุคปกติ เหมือนจะยิ่งอันตรายใช่ไหม ดูภายนอกไม่มีอะไรแต่ข้างในอันตราย”

ซูอวิ๋นเจาอืมเสียงหนึ่ง หัวเราะราวกับผู้ชายที่เข้ากับคนง่าย ไม่เป็นอันตรายต่อใคร “อวี้เอ๋อร์ยังจำได้ไหมว่าพี่เจ็ดทำงานอะไร!”

ซูจิ่นอวี้พึมพำ “แน่นอนอยู่แล้ว!”

ซูอวิ๋นเจาก้าวมาข้างหน้า กอดซูจิ่นอวี้เอาไว้แน่น “พี่รู้สึกว่าเธออ้วนขึ้นนะ”

ซูจิ่นอวี้ยกแขนขึ้นอย่างภาคภูมิใจ “ใช่ไหมๆ หลังจากฉันตายไปก็พยายามสร้างรูปร่างอย่างหนักเลยละ”