ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 286

ซู่เป่าส่ายหน้า “ไม่รู้ค่ะ!”

“หน้าผาคืนวิญญาณมีห้าเส้นทางไปเกิดใหม่ ทางแรกเป็นเทพ ทางที่สองเป็นคน ทางที่สามเป็นเดรัจฉาน ทางที่สี่เป็นผีที่หิวโหย ทางที่ห้าเป็นนรก...”

“อาจารย์บอกว่าแม่อาจจะไปเกิดเป็นปลาหลีฮื้อ น่าจะเกิดในชาติของไก่ผัดดีๆ”

เมื่อได้ฟังจนถึงตรงนี้พวกซูอีเฉินเขาก็ไม่เข้าใจมากๆ

ซูอี้เซินถามขึ้นว่า “ไม่ได้หกทางเกิดใหม่เหรอ”

ใบหน้าน้อยๆ ของซู่เป่าทำท่าจริงจัง สั่นนิ้วชี้เลียนแบบท่าทางของจี้ฉาง “ไม่ถูกๆ ทางเต๋าห้าทาง ทางพุทธถึงจะมีทางเกิดใหม่หกทาง”

ทุกคน “อ๋อ...” ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจแต่ก็ดูเข้าท่าดี

ลุงห้าที่มีคำถามเยอะแยะมากมายถามขึ้นอีก “ไม่สิ ผีจะกลับชาติมาเกิดเป็นผีอีกได้ยังไง ก่อนหน้านี้ตกนรกไปแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงยังมีทางนรกอยู่อีกล่ะ”

ซู่เป่ามองไปที่ซูอิ๋งเอ่อร์ “ลุงห้า ลุงนี่โง่จริงๆ นี่มันขัดแย้งกันเหรอ”

ตอนมีชีวิตอยู่ไม่เป็นคนดีก็ต้องไปเกิดเป็นผีที่หิวโหย เป็นคนไปไม่ได้ชั่วนิรันดร์ และไม่สบายอย่างที่ป้อมปราการโลกผีด้วย

ตอนมีชีวิตทำแต่เรื่องไม่ดี ก็ต้องไปนรก ได้รับความทรมานอยู่ในนรกจนกว่าวิญญาณจะแตกสลาย

เข้าใจยากเหรอ

ซู่เป่ามองซูอิ๋งเอ่อร์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย

ซูอิ๋งเอ่อร์ “...”

ช่างเถอะ เรื่องพวกนี้ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะเข้าใจได้อยู่แล้ว

“ถึงแล้ว” มู่กุยฝานมองนาฬิกา “ผมจะมารับซู่เป่าสายหน่อยนะครับ”

ซูอีเฉินพยักหน้า แล้วลงจากรถไปก่อน

ซู่เป่าโอบคอมู่กุยฝาน แล้วจูบเขาทีหนึ่ง “เจอกันค่ะพ่อ!”

มู่กุยฝานลูบศีรษะน้อยๆ ของเธอ “อืม ระวังตัวด้วยนะ”

ซู่เป่าพยักหน้า “อืมๆ ค่ะ”

เมื่อสิ้นเสียง เธอก็กอดกระเป๋าสัตว์เลี้ยงกระโดดลงจากรถไป

มู่กุยฝาน “...”

ซูอีเฉินยกมือขึ้นรับซู่เป่าที่กระโดดลงมาเอาไว้ ในน้ำเสียงมีความจนใจ “ระวังหน่อย”

ซู่เป่าวิ่งไปหาพวกซูเหอเวิ่นเขาที่หน้ารถด้วยความเร็วราวกับบิน พลางพูดขึ้นว่า “ลุงใหญ่วางใจเถอะค่ะ หนูไม่ล้มหรอก!”

สิ้นเสียงเธอก็ล้มตึงลงไป พึมพำๆ แล้วกลิ้งไปรอบหนึ่ง

หัวใจของทุกคนเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่กลับเห็นซู่เป่าปีนขึ้นมา ตบก้นๆ แล้วรีบวิ่งไป

เสี่ยวอู่กระพือปีก “ไอ้หยาหน้าแตก ไอ้หยาๆ หน้าแตก!”

ซู่เป่ารีบเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าสัตว์เลี้ยงแล้วปิดปากของเสี่ยวอู่

ทุกคนอดไม่ได้ที่จะขำออกมา

หานหานยืนอยู่หน้าสุสานชิงซาน เธอเงยหน้าพยายามอ่านตัวอักษรสองสามตัวนั่น “ชิง...ซาน...ดิน...ซาน...ดินสานชิงซาน”

ซูเหอเหวินทนไม่ไหว “นั่นมันสุสานชิงซาน!”

มีข้างๆ อ่านข้างๆ ไม่มีข้างๆ อ่านตรงกลางใช่ไหม

หานหานสะบัดมือ “ไอ้หยาไม่เป็นไรนะ ก็ความหมายเดียวกันนั่นแหละ”

สุสานคือที่ที่ฝังหีบศพ ดินก็เอาไว้ฝังหีบศพเหมือนกัน

เปลือกตาของซูเหอเหวินกระตุก

ในฐานะที่เป็นเด็กสายศิลป์ ย่อมทนกับความผิดเล็กน้อยนี่ไม่ได้อยู่แล้ว เขากำลังอธิบายความหมายของคำว่าสุสานกับดินสานบ้าอะไรนั่นให้หานหานฟัง

แต่กลับเห็นหานหานหนีไปแล้ว

หานหานเห็นซู่เป่าวิ่งมา ก็เข้าไปจูงมือเธอเอาไว้ “ซู่เป่า ทำไมพวกเธอเพิ่งถึงล่ะ พ่อเธอขับรถช้ามากๆ! ไม่เหมือนพ่อของฉัน พ่อของฉันกล้าฝ่าไฟแดง”

ซู่เป่าตกตะลึง “ห๊ะ ฝ่าไฟแดงไม่ถูกสิ!”

ซูจื่อหลินถือของพลางพูดขึ้นอย่างอู้อี้ “ไม่ทันระวังน่ะ”

กำลังนึกถึงเรื่องของอวี้เอ๋อร์อยู่จึงสติหลุดนิดหน่อย ไม่ทันระวังก็เลยฝ่าไฟแดงเข้า