ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 287

อันที่จริงคุณหวังสองจิตสองใจ เธอรู้จักพ่อของตัวเองดี เขากลัวเสียหน้าเป็นอย่างมาก

แต่นี่เกินกว่าที่เธอจะรับไหวแล้ว

คุณหวังถามขึ้นว่า “ลดอีกหน่อยได้ไหมคะ สี่แสนห้าได้ไหมคะ”

ผู้จัดการฝ่ายขายส่ายหน้าแบบไม่ต้องคิด “ลดยี่สิบเปอร์เซ็นต์ในวันนี้เป็นราคาที่ดีที่สุดแล้ว ลดอีกไม่ได้แล้วครับ”

คุณหวังลุกขึ้นอย่างเหนื่อยล้าเล็กน้อย จากนั้นพูดขึ้นว่า “งั้นฉันขอคิดดูอีกหน่อยแล้วกันค่ะ”

ผู้จัดการฝ่ายขายเองก็ไม่เกรงใจเหมือนอย่างตอนแรกแล้ว เขาพยักหน้าอย่างส่งๆ “ได้ครับ คุณตัดสินใจแล้วค่อยมาละกันครับ!”

เมื่อทั้งสองคนเดินไปอีกทาง ผู้จัดการฝ่ายขายก็มองด้วยความเหยียดหยาม

เหอะ ทีแรกก็คิดว่าจะเป็นคนมีเงิน ที่แท้ก็เป็นแค่หมายาจก

สุสานชิงซาน พวกเขาคิดว่าใครอยากซื้อก็ซื้อได้เหรอ

ตระกูลซูตั้งหลุมฝังศพประจำตระกูลที่นี่ ไม่รู้ว่ามีคนอีกมากมายแค่ไหนที่อยากซื้อที่นี่แต่ซื้อไม่ได้ และวันนี้เปิดสุสานแห่งใหม่ แถมยังมีกิจกรรมอีกอีก

ปกติคนอื่นบอกว่าลดยี่สิบเปอร์เซ็นต์สิบเปอร์เซ็นต์ จะซื้อก็ต้องถามความสัมพันธ์

ซื้อไม่ไหวก็ไม่ต้องมา เสียเวลาคนอื่นเขา!

ขณะนี้เองมีชายหนุ่มสวมชุดสูทและรองเท้าหนังคนหนึ่งเดินมา เขาก็รีบไปรับหน้าอย่างเป็นมิตรทันที “ผู้จัดการซุนคุณมาแล้วเหรอครับ!”

“คุณว่าวันนี้จะจองได้แล้วใช่ไหมครับ...ที่ของเราดีแน่นอนครับ คุณดูสิครับนี่เป็นหลุมฝังศพของตระกูลของซูผู้ร่ำรวยอันดับหนึ่ง...”

ผู้จัดการฝ่ายขายเอารูปหลุมฝังศพของตระกูลซูออกมาอีกแล้ว ถึงยังไงตระกูลซูก็กลายเป็นป้ายโฆษณาของเขาไปแล้ว เอะอะก็หยิบรูปหลุมศพประจำตระกูลซูของพวกเขาออกมาโอ้อวด

“ตระกูลซูก็ตั้งหลุมศพของตระกูลที่นี่ คุณคิดดูสิครับตระกูลซูเขามีเงินขนาดนั้น ต้องเชิญซินแสอะไรมา...”

“ตระกูลซูมีเงินขนาดนั้น ย่อมมีควันสีเขียวลอยขึ้นมาจากหลุมศพ...ฮวงจุ้ยนี้ต้องก้าวหน้าในตำแหน่งอย่างรวดเร็วแน่...”

“...นั่นสิ โดยปกติพวกเราดูแล้วก็จองเลย น้อยคนที่จะติดว่าแพง ถึงยังไงฮวงจุ้ยสำหรับตั้งของที่นี่ก็...”

ขณะที่พูดอยู่นั้นพนักงานขายที่อยู่ข้างๆ ก็ยังมองไปที่สองพี่น้องตระกูลหวังอย่างตั้งใจและไม่ตั้งใจ

น้องชายของคุณหวังแทบอยากจะหาตะเข็บดินมุดหนีไปในทันใด เมื่อเทียบอย่างนี้แล้วก็คิดว่าน่าขายหน้าเกินไปแล้ว

คนอื่นมาที่นี่ต่างก็จองเลยทั้งนั้น แต่พี่สาวของเขายังเอาแต่ต่อรองราคา!

ขายหน้าจะตายอยู่แล้ว!

เมื่อออกมาข้างนอกเขาก็พูดขึ้นอย่างโมโหว่า “จองไปเลยไม่ได้หรือไง พี่มีอยู่ห้าแสนแล้ว ยังขาดอีกแค่หกหมื่นไม่ใช่เหรอ พี่ไปยืมกับคนอื่นก็ไม่สิ้นเรื่องแล้วเหรอ”

คุณหวังยิ้มด้วยความเย็นชา “ทำไม จะให้ฉันออกคนเดียวทั้งหมดเหรอ ถ้าจะยืมนายก็ไปยืมได้เหมือนกันนี่!”

น้องชายของเธอเบ้ปากจนเบี้ยวแล้ว จากนั้นก็พูดขึ้นด้วยความโกรธว่า “ผมได้เงินเดือนแค่เดือนละสี่พันหยวน ผมเองก็จนปัญญาเหมือนกัน...”

คุณหวังพูดขึ้นว่า “งั้นซื้อแค่ศูนย์จุดสี่ตารางเมตรก็พอแล้ว”

น้องชายของเธอหันกลับมามองทีหนึ่ง ราวกับมองเห็นคนอื่นมองหยามได้อย่างนั้น

รู้สึกเพียงแค่เสียหน้ามากๆ เขาไม่สบอารมณ์จนไม่พูดไม่จา

เดินออกไปได้ระยะหนึ่ง จู่ๆ เขาก็พูดขึ้นอีกว่า “พี่ครับ ถ้าซื้อศูนย์จุดสี่ตารางเมตรก็แค่สองแสนห้า พี่ยังเหลือเงินอีกสองแสนห้า ให้ผมยืมซื้อรถสักคันได้ไหม ผมเองก็ใกล้จะแต่งงานแล้ว ถ้าไม่มีรถก็ไปรับเจ้าสาวไม่ได้...”

คุณหวังขมวดคิ้ว “นายกู้เงินซื้อเอาก็ได้นี่”

น้องชายของเธอรีบพูดขึ้นว่า “แล้วถ้าไม่อยากคืนล่ะ!”

คุณหวัง “...”

น้องชายของเธอพูดขึ้นอีกว่า “ความหมายของผมคือกู้เงินดอกเบี้ยมันสูง ยังต้องจ่ายดอกเบี้ยอีก ทำเงินให้ธนาคารฟรีๆ”

คุณหวังรำคาญจนขมวดคิ้ว “อีกอย่างนะ สุขภาพของพ่อตอนนี้ไม่แน่ว่าต่อไปอาจต้องทำคีโม ยังต้องจ่ายเงินอีก”

พูดจบเธอก็สาวเท้ายาวไปข้างหน้าราวกับเดินหนี

น้องชายของเธอไม่ได้รับคำตกปากรับคำ จึงเดินตามอยู่ข้างหลังอย่างไม่สบอารมณ์

สองพี่น้องมาถึงยังสุสานชิงซาน คุณหวังเดินเข้าไปในสุสานเงียบๆ มองสำรวจโดยรอบ

สุสานแห่งนี้หรูหราดีจริงๆ คนที่มาที่นี่ก็ร่ำรวยกันมากๆ

เดิมเธอไม่เคยคิดจะมาซื้อที่นี่อยู่แล้ว วันหนึ่งพ่อของเธอหยิบใบปลิวแผ่นหนึ่งกลับมา พูดขึ้นอย่างตั้งใจและไม่ตั้งใจว่า ฉันไม่ได้อยากซื้อหรอกนะ ก็แค่ใบปลิวที่คนอื่นบนถนนยัดใส่มือให้ ก็เลยเอากลับมาด้วยเลย

คุณหวังรู้ มีคนบนถนนที่ไหนจะยัดใบปลิวสุสานใส่มือคนอื่น

นี่เป็นความคิดของพ่อเธอ