ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 288

คุณหวังกำลังคิดเรื่องอะไรบางอย่างอยู่ จู่ๆ กระดาษในมือก็ถูกชักไป

เธอขมวดคิ้ว “ทำอะไรน่ะ”

น้องชายของเธอยิ้มคิกคาก “ขอดูหน่อยสิ เด็กน้อยเขียนอะไรให้พี่”

เขากางกระดาษออกอย่างอดใจรอไม่ไหว แต่กลับเห็นด้านบนวาดรูปนก เต่า เลขหนึ่ง และเลขศูนย์อีกมากมาย

ดูแล้วไม่เหมือนเบอร์โทร เขาลองนับอย่างไม่ยอมแพ้ เผื่อว่าตระกูลรวย เบอร์พวกนี้เป็นเบอร์ที่พวกเขาซื้อมาโดยเฉพาะล่ะ……

คำตอบกลับทำเขาผิดหวัง เบอร์โทรมี 11 หลัก แต่ในนี้มีเพียง 8 หลัก

ยัยเด็กนั่นอายุสามสี่ขวบแล้วนี่นา แค่เบอร์โทรตัวเองยังเขียนไม่ได้อีก โง่จริงๆ เลย

“พี่ พี่ว่ายัยเด็กนั่นจะโทรหาพี่หรือเปล่า”

คุณหวังดึงกระดาษกลับมา และพูดเสียงอ่อน “ก็แค่ความสนใจชั่งวูบของเด็กๆ นายจะว่าพวกเขาจะโทรไหมล่ะ”

น้องชายคุณหวังคิดอยู่พักหนึ่ง จากนั้นเบะปากพร้อมตอบ “ก็จริง”

แต่ตระกูลซูรวยมากจริงๆ หากเด็กผู้หญิงคนนั้นโทรหาพี่สาวเขา ให้พี่สาวเขามาเล่นๆ สักไม่กี่ล้าน ครึ่งชีวิตหลังของเขาคงไม่จำเป็นตัองเครียดอีกต่อไป

เห้อ ทำไมคนรวยถึงรวยขนาดนั้น ส่วนประชาชนธรรมดากลับต้องดิ้นรนอย่างลำบากลำบนเพื่อชีวิต

ถ้าหากเงินของตระกูลซูแบ่งให้เขาได้สักนิดก็ดีสิ……

**

สุสานชิงซาน ซูลั่วอุ้มลั่วเป่าขึ้นมา พร้อมถาม “เมื่อกี้วิ่งเล่นอะไรอยู่ หือ?”

ซู่เป่าบีบนิ้ว “ยุคสมัยกำลังอัญเชิญหนู”

ซูลั่ว “……”

ซูเหอเวิ่นถามแทรก “นั่นเรียกว่าหน้าที่ไม่ใช่ยุคสมัย”

ซู่เป่าพยักหน้าอย่างตั้งใจ “ภารกิจกำลังอัญเชิญหนู”

ซูลั่วอดหัวเราะไม่ได้ เด็กสี่ขวบคนหนึ่ง จะมีภารกิจได้อย่างไรกัน

ส่วนด้านซูอีเฉินกำลังคุยกันเรื่องย้ายตำแหน่งสุสาน

พี่น้องหลายคนสงสัย เพียงแต่หลังได้ยินว่าซู่เป่าเป็นคนพูด ต่างก็ไม่มีข้อกังขาใดๆ

นายท่านซูชะงัก ขมวดคิ้ว “ทำไมจู่ๆ ถึงต้องย้ายสุสานล่ะ ล้อเล่นชัดๆ!”

ซูอีเฉินตอบอย่างสงบ “ซู่เป่าบอกที่นี่ฮวงจุ้ยไม่ดี ท่านบรรพบุรุษไม่ชอบ”

นายท่านซูชะงัก อ๋อ ซู่เป่าเป็นคนพูดหรอกเหรอ

งั้นไม่มีอะไรแล้ว

แต่เขายังคงปากแข็งต่อ “ถึงจะเป็นแบบนั้นก็เถอะ เวลาก็รีบร้อนเกินไป ไม่ทัน…”

ซูอีเฉินยกข้อมือดูเวลา “เมื่อกี้ตอนเข้ามา ซู่เป่าบอกว่าต้องเลือกทิศตะวันตกเฉียงใต้ ในเมืองหลวงทิศนั้นมีสวนสุสานเพียงที่เดียว นั่นก็คือ สวนสุสานผิงฉาง”

“ผมซื้อสุสานที่นั่นไว้เรียบร้อยแล้ว”

“หมอฮวงจุ้ย ทีมขนย้ายสุสาน ต่างก็จัดการเรียบร้อย รถก็รออยู่ด้านนอกแล้ว”

นายท่านซู “……”

ซูอีเฉินพูดเสริมต่อ ซู่เป่าบอกว่าวันนี้เป็นวันดีในการย้ายสุสาน

นายท่านซูหมดคำจะพูด

ย้ายสุสานเทศกาลผี…มันน่าประหลาดมากจริงๆ แต่ถ้าหากหลานสาวตัวน้อยของเขาเป็นคนพูด งั้นทุกอย่างต้องมีเหตุผล

นายท่านซูโบกมือ “เข้าใจแล้ว แกจัดการเลย”

ซูอิ๋งเอ่อร์มองสุสานพร้อมอุทาน “สงสารฉันที่เพิ่งถอนหญ้าออกมาทีละต้นให้สุสานเหลือเกิน รีบพูดตั้งแต่แรกสิ!”

“เอาล่ะ รอบนี้ฉันต้องขุดสุสาน”

ขุดสุสานเทศกาลผี…เอ่อ…

ซูอิ๋งเอ่อร์ยกขวดดื่มน้ำไปอึกใหญ่ เทใส่ฝ่ามือเล็กน้อย เอามือถูกัน พร้อมพูดบ่นเสียงต่ำ

“ท่านบรรพบุรุษอย่าโกรธเลยนะ ใจดีกับผมหน่อย หลานกำลังจะขุดหลุมศพของท่าน”

บนสุสานมีบรรพบุรุษนั่งอยู่จริงๆ

กำลังนั่งดูอยู่ดีๆ กลับพบว่าขุดมาถึงสุสานของตนเอง

ซูอีเฉินตะโกนเรียกจากทางไกล “ซู่เป่า มาไหว้ท่านบรรพบุรุษหน่อย อีกเดี๋ยวพวกเราจะย้ายสุสานแล้ว”

ซู่เป่าวิ่งไปอย่างดีใจ “ท่านบรรพบุรุษ ซู่เป่ามาแล้ว”

ท่านบรรพบุรุษที่ลอยอยู่บนสุสานตอบ “โอ้ะ นี่เด็กตระกูลเราเหรอ ทำไมสองปีที่ผ่านมาไม่เคยเห็นหน้าเลยล่ะ……”

ซู่เป่ามองท่านบรรพบุรุษที่ใส่ชุดจงซานอย่างสงสัย พร้อมตอบ “ท่านบรรพบุรุษ เพราะหนูเพิ่งมาปีนี้ไง หลุมศพตั้งหลายหลุม ทำไมเหลือแค่ท่านคนเดียวล่ะ”

ท่านบรรพบุรุษมองไปทางซู่เป่าอย่างตะลึง โอ้ะ