ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 290

คุณหวังเพิ่งถึงบ้าน ก็ได้รับสายจากทางสวนทันที

เธอเพียงแค่รู้สึกประหลาด

ห้าแสนหก ลดเหลือสามแสนเจ็ดในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง

เรื่องผิดปกติย่อมมีผี!

อีกฝ่ายยังคงพูดต่ออย่างกระตือรือร้น “ผมขอร้องมาทั้งเช้า คุณรีบเคาะเถอะครับ อีกเดี๋ยวจะหมดเอานะ ผมบอกให้นะ ลดเยอะขนาดนี้ คุณโชคดีมากจริงๆ! ผมจองให้คุณตอนนี้เลยไหม เก็บสิทธิ์นี้ไว้ให้คุณ”

คุณหวัง “……”

เธอตอบอย่างรอบคอบ “รอฉันถึงแล้วค่อยว่ากัน”

สิ้นเสียงเธอก็วางสายในทันที

น้องชายเธอที่อยู่อีกด้านได้ยิน ก็ร้อนรนไม่ไหว “พี่ ทำไมพี่ต้องไปดูด้วยล่ะ อีกเดี๋ยวมันหมดนะ พี่จองกับเขาไว้ก่อนสิ!”

“หายไปตั้งสองแสน นอกจากจะไม่ต้องไปยืมเงิน เงินที่เหลือยังสามารถเอามาซื้อรถให้ผมอีก”

คุณหวังลุกขึ้นอย่างเหนื่อยใจพร้อมกล่าว “เดี๋ยวฉันไปเอง นายไม่ต้องไปแล้ว”

น้องชายของเธอกลับรีบลุกขึ้นมา “แบบนั้นมันได้ยังไงกัน นี่เป็น…ที่เลือกให้คุณพ่อ ผมที่เป็นลูกชายจะไม่ยุ่งได้อย่างไร”

คุณหวังไม่อยากคุยกับเขา ลุกจากไปทันที

พี่น้องที่อยู่ด้านล่างเจอคุณปู่และคุณยายที่ไปเดินเล่นกลับมาทันที นายท่านถาม “ทำไมออกไปอีกแล้วล่ะ”

คุณหวังไม่ตอบ น้องชายของเธอจึงตอบแทน “ไม่เป็นไรครับ พวกท่านไม่ต้องสนใจ

คุณยายมองไปทางคุณหวัง “เจียเจีย มีอะไรงั้นเหรอ”

หวังเจียเจียตอบ “ไม่เป็นไรค่ะแม่ เดี๋ยวหนูแวะซื้อผ้กดึกๆ ตอนกลับบ้าน พวกท่านกลับไปก่อนเถอะ!”

พูดจบเธอก็จากไปในทันที

คุณปู่และคุณยายที่เดินเล่นกลับมากล่าว “ลูกชายลูกสาวบ้านเธอนี่กตัญญูจังเลย พวกเขาไปไหนกันล่ะเนี่ย”

คุณปู่ยิ้มพร้อมส่ายหัว “น่าจะไปซื้อที่ให้ฉัน ได้ยินว่าตรงสวนสุสานชิงซานน่ะ”

คนในเขตต่างรู้เรื่องมะเร็งของคุณปู่ ทุกคนปลอบใจเขา “เห้อ อย่าคิดมาก แกดูตอนแกป่วยเข้าโรงพยาบาล ลูกชายแกยุ่งหัวหมุน ทั้งออกเงินทั้งนอนโรงพยาบาลเป็นเพื่อนแก น้อยนะที่จะมีลูกชายที่กตัญญูขนาดนี้ ตอนนี้ยังไปดูที่ให้แกอีก”

กลุ่มคุณปู่คุณยายต่างค่อนข้างปล่อยวางกับความตาย น้ำเสียงราวกับกำลังล้อเล่นอยู่

“สวนสุสานชิงซานดีเลยสิ ที่ตรงนั้นน่ะมีแต่คนรวยๆ เขาซื้อกัน มีลูกชายแบบนี้นี่เป็นบุญจริงๆ เลย

“โอ้ะ งั้นลูกชายแกนี่มีความสามารถจริงๆ!”

คุณปู่ดื่มด่ำอยู่ในความอิจฉาและคำเชยชมผู้อื่น อารมณ์ดีเป็นที่สุด

เขาไม่มีทางพูดแน่ ว่าเงินที่นอนโรงพยาบาลลูกสาวเป็นคนออก คนที่ช่วยเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวตอนนอนโรงพยาบาลก็เป็นลูกสาว

คุณยายอีกด้านอดทนสักพัก สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร ลากคุณปู่จากไปอย่างไม่พูดไม่จา

ถึงบ้านคุณยายกล่าวโทษอย่างอดไม่ได้ “เจียเจียทำไปตั้งเยอะ คุณไม่พูดถึงเธอสักคำเลย วันๆ รู้แค่ลูกชายน่ะดี”

คุณปู่ไม่พอใจในทันที “หรืออี้กวงไม่ดี”

เถียงกันไปมา สำหรับเขาแล้วเรื่องเหล่านั้นเป็นเรื่องที่ลูกสาวควรทำ ลูกชายแม้จะมาเยี่ยมนานๆ ครั้ง แต่เขาก็ยังรู้สึกลูกชายดีกว่าอยู่ดี

อย่างที่รู้ คนตั้งมากมาย ที่ต่อให้ป่วย ลูกชายที่ไปทำงานนอกเมืองก็ไม่ยอมกลับมาเยี่ยม

ลูกชายของเขาไม่เพียงแต่จะเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล ตอนนี้ยังไปดูที่ดินให้เขากับตัวเอง นี่เป็นสิ่งที่หลายๆ เทียบไม่ติด

คุณยายขมวดคิ้ว “ฉันไม่ได้บอกว่าอี้กวงไม่ดี แต่ตอนคุณนอนโรงพยาบาล เจียเจียเป็นคนลาหยุดแล้วจัดการเรื่องทุกอย่างให้คุณ คนที่อยู่ดูแลคุณทั้งคืนก็เจียเจีย คนที่ตอนเช้าทำงานตอนเย็นมาส่งข้าวให้คุณก็เธอ

เจียเจียกลัวว่าเธอจะเหนื่อยเกินไป จึงไม่ให้เธอไปตอนกลางคืน

เธอบอกให้สองพี่น้องสลับกันเฝ้า แต่อี้กวงบอกว่าตอนเช้าเขาต้องทำงาน หากกลางคืนเฝ้าคุณพ่อตอนเช้าเขาจะไม่มีเรี่ยวแรง

ความหมายก็คือให้ไอแก่อย่างเธอไป ยังไงฉันเฝ้าไปก็ไม่เป็นอะไร ถือสะว่ามานอนในโรงพยาบาล