ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 294

นายหญิงชอกช้ำใจเป็นอย่างมากและรู้สึกผิดต่อลูกสาว

แต่ว่าลูกชายก็ยังไม่ได้แต่งงานจริงๆ ผู้หญิงที่คบหากันอยู่ก็เรียกค่าสินสอดถึงสองแสน ถ้าหากว่าเจียเจียไม่ช่วยแบ่งเบาภาระครั้งนี้ งานแต่งของลูกชายจะต้องทำยังไง？

เธอนึกถึงนิทานเรื่องหนึ่ง ที่ยายคนหนึ่งมีลูกชายคนโตเป็นคนขายเกลือ และลูกชายคนเล็กขายร่มกันฝน ตอนอากาศแจ่มใสยายก็กังวลว่าลูกชายคนเล็กจะขายร่มกันฝนไม่ได้ เมื่อเวลาฝนตกก็กังวลอีกว่าลูกชายคนโตจะตากเกลือได้อย่างไร？

นายหญิงรู้สึกว่าสภาพจิตใจของเธอเหมือนยายในนิทานเรื่องนี้เลย เป็นห่วงลูกสาวจะต้องหย่ากับสามีเพราะเรื่องเงิน อีกใจก็เป็นห่วงว่าลูกสาวจะไม่ยอมออกเงิน ทำให้ไม่สามารถจัดงานแต่งของลูกชายได้

สงสารหัวใจของคนเป็นพ่อแม่ ซึ่งทั้งสองฝ่ายต่างก็เป็นลูกรักของพวกท่าน จิตใจของเธอช่างทุกข์ทนจริงๆ

นายหญิงแอบเช็ดน้ำตาอยู่ในห้องนอน คุณท่านกลับยังไม่หยุดบ่นพร่ำเพรื่อ โทษลูกสาวว่ามีเงินแต่ไม่ยอมเอาออกมา ไม่รู้จักให้ความช่วยเหลือต่อน้องชาย...

จากนั้นสองพี่น้องก็ทะเลาะกันเรื่องเงินอยู่ในห้องรับแขก

ผีทึ่มที่อยู่บนหัวของคุณท่านก็บิดขี้เกียจอย่างสบายตัว ทั้งร้องเพลงและพลางหัวเราะไปพร้อมกันอย่างมีความสุข

การที่ผีร้ายจะหาร่างเพื่อสิงสถิตนั้นมันไม่ง่ายเลย

แต่เขาโชคดีมากที่มาเจอคนในครอบครัวนี้

ทั้งครอบครัวมีแต่คนเลอะเลือน เลอะเลือนตั้งแต่พ่อแม่จนถึงลูก ชีวิตของเขาอย่าได้สบายไปมากกว่านี้เลย！

ผีทึ่มกลายร่างเป็นเงาผียาวๆ สองขาพันไปที่หัวของคุณท่านอย่างแน่น ลำตัวยืดออกไปอย่างไม่สิ้นสุด เตรียมที่จะพันอยู่บนตัวของคนถัดไปนั่นก็คือ—— หวังเจียเจีย

หลังจากที่คุณท่านตายไป เขาก็เตรียมที่จะพันอยู่ในตัวของหวังเจียเจียอย่างแนบเนียน ก่อนหน้านี้เขาได้ปล่อยไอหยินเข้าไปในตัวเธออยู่ไม่น้อย

นึกไม่ถึงเลยว่าเพิ่งสัมผัสได้แค่ชั่วครู่ ก็ได้ยินเสียงกรุบๆดังขึ้น！

ผีทึ่มตกใจจนรีบเอามือกลับมา และมองดูยันต์เหลืองที่กำลังถูกเผาพร้อมกับเผยรอยยิ้มที่เยือกเย็น！

“สงสัยว่าฉันคงจะโดนนักพรตคนนั้นเล็งเห็นแล้ว？ฮาๆๆ！วิชาตื้นๆแค่นี้คิดจะมาจับฉันงั้นเหรอ？”

ไม่มีความกลัวเลยสักนิด！

ผีทึ่มมองยันต์เหลืองที่ถูกเผาจนเหลือแต่ขี้เถ้าอย่างดูถูก จากนั้นก็เป่าลมไปหนึ่งที

หวังเจียเจียตกลงกับหวังอี้กวางไม่ได้ จึงถือกระเป๋าเดินออกไปอย่างโมโห——ที่นี่เป็นบ้านของพ่อแม่ ช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาเธอได้พักอยู่ที่นี่เพื่อจัดการเรื่องสุสานของคุณท่าน

หลังจากที่คุณท่านออกมาจากโรงพยาบาล เธอก็ได้มาทำอาหารให้คุณท่านกินเป็นประจำ หวังอี้กวางไม่มีเงินซื้อผักจึงมากินข้าวพร้อมกับพ่อแม่ด้วย เธอยังกังวลว่านายหญิงจะไม่กล้าซื้ออาหารดีๆมารับประทาน กลัวว่าคุณท่านจะไม่ได้กินอาหารที่มีประโยชน์

ทันใดนั้นเธอก็คิดถึงลูกสาวของตัวเองที่อายุสามขวบ ซึ่งเธอได้ละเลยลูกสาวไประยะหนึ่งแล้ว...

ในทุกๆเช้าตอนที่ลูกสาวยังไม่ปิดซัมเมอร์เธอจะส่งลูกสาวไปโรงเรียนอนุบาลตลอด ตอนกลางวันไปทำงาน ตอนเที่ยงกับตอนเย็นก็จะกลับไปทำอาหารที่บ้านพ่อแม่

เมื่อปิดซัมเมอร์แล้วเธอก็ไม่ค่อยได้ใส่ใจมากหนัก และได้ส่งลูกกลับอยู่กับปู่และย่าในชนบท

เธอทุ่มเทมากขนาดนี้ แต่คนในบ้านกลับรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่สมควรจะต้องทำอยู่แล้ว

หวังเจียเจียคิดถึงเรื่องเหล่านี้ น้ำตาของเธอก็ไหลอย่างไม่หยุด

บ้านพ่อแม่กับบ้านตัวเองห่างกันอยู่ไม่กี่เขตชุมชน ประมาณสามถึงห้ากิโลเมตร หวังเจียเจียกลุ้มใจจึงยังไม่อยากขึ้นรถ ได้แต่เดินคนเดียวอยู่บนถนนอย่างอัดอั้นใจ

ตอนแรกบนถนนยังสามารถได้ยินเสียงรถยนต์ แต่เมื่อเดินไปเรื่อยๆ หวังเจียเจียก็รู้สึกได้ถึงความผิกปกติ

รอบๆตัวเงียบสงบอย่างมาก ไม่เพียงแต่เดินอยู่ตัวคนเดียว แม้แต่รถยนต์ก็ไม่เห็นขับผ่านมาเลยสักคัน

ด้านนอกเขตชุมชนที่พ่อแม่ของเธออาศัยนั้นตั้งอยู่บนถนนซีอั้น ซึ่งชุมชนนี้อยู่ใกล้กับแม่น้ำหย่งและทะเลสาบซีอั้น แถวนี้ไม่มีโรงเรียนและห้างสรรพสินค้าเลย ฉะนั้นตอนกลางคืนแถวนี้จึงมีคนสัญจรไปมาอย่างน้อยมาก

แต่ถ้าผ่านไฟจราจรบนถนนซีอั้นไปก็จะเป็นสะพานข้ามแม่น้ำ ปกติตอนดึกดื่นบนสะพานข้ามแม่น้ำแห่งนี้จะมีรถยนต์ขับผ่านไปมา และไม่ว่างเปล่าเหมือนตอนนี้ที่ไม่เห็นรถยนต์แม้แต่คันเดียว...

หวังเจียเจียเพิ่งมารู้ตัวว่าวันนี้คือวันผี จึงรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาอย่างกะทันหัน

เวลานี้มีลมพัดผ่านมาพอดี เธอลูบผมขึ้นมาอย่างเคยชิน จึงได้สังเกตเห็นว่าบนมือของเธอเต็มไปด้วยฝุ่นละออง！

หวังเจียเจียตกใจจนหน้าซีด และหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาสามีด้วยอาการตัวสั่นระรัว

“ฉัน...อยู่บนถนนซีอั้น คุณช่วยมารับฉันหน่อยได้ไหม ฉัน... ”

ปลายสายพูดอย่างแล้งน้ำใจและเย็นชา “ไม่มีเวลา ประชุมอยู่”

พูดเสร็จก็วางสายลงทันที

หวังเจียเจียรู้สึกเจ็บจี๊ดในหัวใจ น้ำตาก็ยิ่งไหลออกมาอย่างพรั่งพรู