ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 295

มีเสียงหนึ่งดังกังวานขึ้นมาในหัวสมองของสามีหวังเจียเจีย จนมีอาการสีหน้าเหม่อลอย พร้อมกับลากตัวหวังเจียเจียมุ่งเดินไปทางสะพานใหญ่...

และถ้าเป็นอย่างที่คาดเดาเอาไว้อีกไม่นานคงต้องเกิดเหตุร้ายขึ้นมาแน่ๆ ในขณะที่สองสามีภรรยากำลังจะกระโดดลงจากสะพาน ทันใดนั้นก็มีรถออฟโรดขับมาอย่างรวดเร็วดั่งจรวดด้วยความบ้าคลั่ง และมาหยุดอยู่ที่ข้างๆของทั้งสองคน！

มีเงาตัวเล็กๆกระโดดลงมาจากรถ ในระหว่างที่วิ่งก็พลางตะโกนว่า“ฮ้า”พร้อมกับแปะยันต์เข้าไปหนึ่งแผ่น

ฟู่ว...

เปลวไฟสีเขียวลุกไหม้ขึ้นมาพร้อมกับเสียงร้องโอดครวญ สามีของหวังเจียเจียได้สติตื่นขึ้นมาก่อนเป็นคนแรก

และจึงเห็นว่าเขากำลังยืนอยู่บนสะพานใหญ่ ในมือกำลังลากตัวหวังเจียเจียเอาไว้ ในท่าทางที่กำลังจะโยนเธอลงไป

เหงื่อเย็นวาบเปียกชื้นอยู่ที่หลังของเขา แล้วก็รีบเอาตัวหวังเจียเจียถอยออกมา

เมื่อหันหลังกลับมาก็เห็นเด็กสองคนยืนอยู่ที่ข้างหลัง ชายหนึ่งหญิงหนึ่ง เด็กผู้ชายอายุประมาณเจ็ดแปดขวบ ส่วนเด็กผู้หญิงอย่างมากก็แค่สี่ห้าขวบเท่านั้น

เด็กผู้ชายพูดเสียงตะกุกตะกัก “น้องสาว...รอพี่ก่อน...รอพี่ก่อน... ”

สามีหวังเจียเจีย “……？！”

เขารู้สึกหนังหัวชาพร้อมกับขนลุกซู่

ได้ยินแต่เสียงของเด็กผู้หญิงที่พูดปลอบประโลมว่า “ลุง อย่ากลัวนะ หนูไม่ใช่ผี！”

แล้วก็มีชายร่างใหญ่เดินลงมาจากรถ ในมือของเขาถือแหจับปลาเอาไว้ เสียงกระดิ่งดังกรุ้งกริ่งอย่างไม่หยุด

“ทันหรือเปล่า？” เขาเอ่ยปากถามขึ้น

เด็กผู้หญิงตอบว่า “ทันแล้วค่ะ！”

เด็กผู้ชายถามขึ้นอีกว่า “น้องสาว ยังยังยังมีผีอีกไหม？”

เขาเหมือนจะสนใจแต่ผี

สามีของหวังเจียเจียยังตกใจไม่หาย และถามขึ้นว่า “พวกคุณเป็นใคร？”

มู่กุยฝานฉีกยิ้มพร้อมกับน้ำเสียงลอยๆ “พูดไปแล้วคุณอาจจะไม่เชื่อ พวกเราจะมาจับปลากัน”

สามีของหวังเจียเจีย “……”

มาจับปลาบนสะพานยามดึกดื่น？

แม้แต่ผีก็ไม่เชื่อ！

ซู่เป่านั่งอยู่ข้างๆหวังเจียเจีย และยื่นมืออันเล็กที่นุ่มนิ่มออกมา จากนั้นก็เคาะไปที่ศรีษะของเธอ

ปั๊ก ปั๊ก ปั๊ก

“ว้าว แข็งปั๊กเลย！” ซู่เป่าพูดสรุปออกมา

คนอื่นๆ “……”

เธอกระซุบกระซิบว่า “ไก่ทองร้องฟ้าสว่าง หนังตาหย่อนลงไปที่โหนกแก้ม...ไก่ทองร้องรีบตื่นนอน ร้องครั้งที่สามผีร้ายถอยออกไป... ”

ได้ยินแต่เสียงดังกังวานเกิดขึ้น

มู่กุยฝานและซูเหอเวิ่นต่างก็มองไปดูซู่เป่า ในมือก็มีระฆังทองปรากฎขึ้นมา และมีเสียงเหง่งหง่างดังขึ้นประมาณสามครั้ง

สามีหวังเจียเจียกำลังคิดอยู่ว่า เด็กผู้หญิงคนนี้เป็นนักพรตหรือ？？ท่าทางดูมีความเชี่ยวชาญ...

วินามีต่อมา ก็เห็นเธอใช้มืองัดปากของหวังเจียเจีอย่างเต็มกำลัง เพราะออกแรงเยอะเกินไปจึงทำให้ร่างกายเล็กๆของเธอนั้นล้มหงายไปด้านหลัง

“อ๊าก~” เธอตะเบ็งเสียง

เธองัดปากของหวังเจียเจียให้อ้าออกมาอย่างยากลำบาก จากนั้นเธอก็พยายามยัดยันต์เหลืองเข้าไปในปากของหวังเจียเจีย

เมื่อหล่นลงพื้นไปหนึ่งแผ่นเด็กน้อยจึงรีบเก็บขึ้นมาเป่า และพูดพึมพำว่า “ไม่เป็นไรไม่เป็นไร หล่นลงพื้นยังไม่ถึงสามวินาทีก็เก็บขึ้นมาแล้ว ยังคงสะอาดอยู่！”

สามีของหวังเจียเจีย “……”

เอ๊ะ เมื่อกี้เหมือนเขาจะสรุปความเร็วเกินไป

ยันต์เหลืองในปากของหวังเจียเจียได้ไหม้ขึ้นมากลายเป็นเปลวไฟสีเขียว แล้วเธอก็อาเจียนออกมาเป็นไอควันสีดำ

สามีของหวังเจียเจียมองไม่เห็นไอสีดำ เห็นแต่ยันต์เหลืองที่ใส่เข้าไปในปากของหวังเจียเจีย ไม่รู้ว่าเป็นเวทมนตร์อะไร สักพักก็เผาไหม้จนกลายเป็นขี้เถา

ซู่เป่าพูดอธิบายอย่างใจเย็น “คุณน้าโดนของแล้ว กินยันต์เข้าไปก็ไม่มีอะไรแล้วนะคะ！”

สามีของหวังเจียเจียก็นึกถึงเรื่องที่คนป่วยดื่มน้ำขี้เถายันต์ในชนบท มันช่างเหลวไหลสิ้นดี

เอ่อ เขายังเลือกที่จะเชื่อวิทยาศาตร์...

“แบบนี้คงช่วยอะไรไม่ได้ ผมจะส่งเธอไปโรงพยาบาล... ” เขาเอ่ยปากพูด

ยังไม่ทันพูดจบประโยค ก็เห็นหวังเจียเจียพลิกตัวลุกขึ้นมาพร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆ

“อ้าว คุณเอง…？” เธอพูดอย่างแปลกใจ “เจ้าหนูน้อย หนูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง... ”

คำพูดของสามีหวังเจียเจียหยุดชะงักอยู่ในลำคอ