ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 296

ซู่เป่ากับซูเหอเวิ่นหันมองไปที่หวังเจียเจียด้วยสายตาที่พร้อมเพรียง

หวังเจียเจีย “……”

โอบกอดไปที่คอของสามีไว้อย่างตกใจ

สามีของเธอจึงอึ้งไปชั่วครู่ก่อนจะพูดว่า “ปล่อยมือ！”

ซู่เป่ากับซูเหอเวิ่นพูดกระซิบเบาๆว่า “ต้องทำยังไงถึงจะไปที่บ้านหลังเดิมของน้าคนนี้ได้？”

ซูเหอเวิ่น “พ่อแม่เธออยู่บ้านไหม？”

ซู่เป่าพยักหน้า “อ๋อ！ปู่เต่าบอกว่าผีผีอยู่บนตัวพ่อของคุณน้าคนนี้”

ซูเหอเวิ่นพูดเสียง “อืม…หรือให้พวกเราพูดว่าเหนื่อยแล้ว และขอไปดื่มน้ำชาที่บ้านของเขา？”

ซู่เป่าขมวดคิ้วเข้าหากัน “หากพวกเขาปฏิเสธกลับมาล่ะ？”

เพราะยังไงก็ไม่ใช่บ้านของตัวเอง！

มู่กุยฝานสีหน้าไม่เปลี่ยนและแก้มไม่แดงหัวใจไม่เต้นได้เอ่ยปากพูดขึ้นว่า “ผมว่าพวกคุณกลับไปที่บ้านของพ่อแม่เธอก่อนดีกว่า ควรให้เธอได้ดื่มน้ำอุ่นก่อนถึงจะดี ตอนแรกพวกเราจะส่งพวกคุณกลับบ้านแล้ว แต่ว่าตอนนี้น้ำมันใกล้หมดแล้ว”

สามีของหวังเจียเจียเหมือนจะพูดอะไรออกมาแต่ก็ต้องหยุดชะงักงันทันที

เขาเห็นว่าสิ่งที่มู่กุยฝานพูดมานั้นมีเหตุผล ไม่รู้ว่าเป็นอะไร จู่ๆเขาเองก็รู้สึกมือเท้าเย็นยะเยือกขึ้นมา

ซู่เป่ากับซูเหอเวิ่นมองดูมู่กุยฝานอย่างน่านับถือ

คุณพ่อ(อาเขย) เยี่ยมที่สุดเลย！

สามีของหวังเจียเจียคิดอยู่สักพักก่อนจะพูดขึ้นว่า“งั้น…ไปบ้านพ่อตาแม่ยายก่อนก็แล้วกัน！”

เขาเหมือนจะไม่ค่อยเต็มใจมากนัก

ที่นี่ห่างจากบ้านของพ่อแม่หวังเจียเจียใกล้มาก ขับรถไปไม่ถึงสองนาที มู่กุยฝานก็เอารถไปจอดไว้ให้เรียบร้อย จากนั้นคนกลุ่มหนึ่งก็เดินเข้าไปที่เขตชุมชน

ซู่เป่าถามอย่างแปลกใจว่า “คุณลุง เหมือนคุณลุงจะไม่ค่อยอยากไปที่บ้านของคุณน้าเลย！”

สามีของหวังเจียเจียไม่ได้พูดอะไร แต่หวังเจียเจียเอ่ยปากพูดขึ้นมาก่อน “ปกติเขาก็ไม่ชอบมาอยู่แล้ว”

ครอบครัวของสามีเธออยู่ต่างจังหวัด ไม่ว่าวันปีใหม่ของทุกปี วันชาติหรือวันเชงเม้ง เธอก็นั่งรถกลับบ้านพร้อมกับเขาระยะทางประมาณหนึ่งพันกว่ากิโลเมตร เธอก็ไม่เคยบ่นเลยสักคำ

แต่บ้านพ่อแม่ของเธอห่างจากบ้านพวกเขาไม่ถึงสิบนาที เขาก็ยังไม่ยินยอมกลับมา แม้แต่มาฉลองปีใหม่ก็ไม่ยินดี

เธอจะซื้อของฝากให้พ่อแม่สามีและทำอาหารให้พวกท่านทาน ยังช่วยให้อาหารไก่และช่วยทำงานต่างๆอีกด้วย

แต่สามีของเธอนั้นไม่เคยทำเรื่องแบบนี้ ทุกครั้งที่ไปบ้านของพ่อแม่เธอ อย่างมากสามีของเธอก็แค่ซื้อผักหนึ่งอย่าง ไปถึงบ้านก็นั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่เพียงลำพัง

สามีของหวังเจียเจียยิ้มอย่างเยือกเย็น “บ้านคุณก็เป็นแต่แบบนี้ จะไปทำไม？ไปฟังว่าคุณใช้จ่ายเงินให้กับพ่อแม่เท่าไหร่เหรอ？”

หวังเจียเจียโมโหขึ้นมา “คุณพูดแบบนี้มันเกินไปแล้วนะ？ตัวคุณเองก็ไม่เคยบอกกับพ่อแม่ฉันว่าคุณไม่เห็นด้วยนี่！”

ใช่แล้ว เธอต้องวิ่งไปมาทั้งสองที่

เขาได้แต่ให้เธอไปตัดขาดกับพ่อแม่ของเธอ ให้เธอไปคิดบัญชีกับน้องชาย ซึ่งเขาก็ไม่เคยคิดเผื่อจิตใจของเธอเลย ได้แต่สั่งให้เธอไปจัดการคนเดียว ถ้าหากว่าเธอจัดการไม่ได้ กลับบ้านไปก็ต้องเจอกับคำพูดเยาะเย้ยถากถางจากเขา

แล้วสามีของหวังเจียเจียก็พูดขึ้นอีกว่า “เรื่องในครอบครัวของคุณ คุณก็ไปจัดการเอง มันเกี่ยวอะไรกับผม？ผมไม่อยากจะไปก้าวก่ายเรื่องในครอบครัวของคุณ”

“คุณไปจัดการให้เรียบร้อย อายุก็ไม่น้อยแล้ว เรื่องเล็กแค่นี้ก็จัดการไม่ได้เหรอ？”

หวังเจียเจีย “……”

เธอพูดอย่างโมโหว่า “ปล่อยฉันลงมา！”

สามีของหวังเจียเจียทำเป็นไม่สนใจ

ซู่เป่ามองดูทั้งสองคนทะเลาะกัน ในหัวสมองมีแต่ความถามที่สงสัย

“พี่ นี่ก็คือสิ่งที่ผู้คนเรียกกันว่าลิ้นยาพิษใช่ไหม？” เธอเอ่ยปากถามด้วยเสียงแผ่วเบา

ซูเหอเวิ่นพยักหน้า “จะเป็นอย่างอื่นได้อีกหรือ？”

ซู่เป่าถอนหายใจเฮือกหนึ่งด้วยสีหน้าที่ดูจริงจัง แล้วก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดขึ้นมา

เธอจึงเอ่ยปากพูดขึ้นว่า “คุณลุง หนูรู้สึกว่าลุงพูดแบบนี้ไม่ถูกต้องนะ”

“คุณลุงเข้าใจเหตุผล แต่คุณลุงก็ไม่ยอมใช้เหตุผล”

“คุณลุงไม่ยอมยุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ที่ทำให้ลุงไม่สบายใจ แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยปากพูดออกไป รู้ทั้งรู้ว่าคุณน้าเลอะเลือน แต่นอกจากตำหนิติเตียนคุณน้าแล้ว ก็ไม่คิดจะทำอย่างอื่นเลย”

ถึงซู่เป่าจะไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ใหญ่ถึงได้แปลกประหลาดเช่นนี้ และก็ไม่รู้เหมือนกันว่าที่พวกเขาทำเช่นนี้มันถูกต้องหรือไม่

เป็นเพียงแค่ความคิดเห็นของตัวเองเท่านั้น เธอคิดว่าคุณลุงกับคุณน้าเป็นสามีภรรยากัน มีเรื่องอะไรก็ควรที่จะช่วยกันแก้ไขปัญหาร่วมกัน