ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 297

คนกลุ่มหนึ่งได้อยู่ในบ้านพ่อแม่ของหวังเจียเจีย หวังเจียเจียกับสามีก็ได้ทะเลาะกันขึ้นมาในห้องครัว มู่กุยฝานยืนพิงตัวอยู่ข้างระเบียงบ้านพร้อมกับมองดูนาฬิกาข้อมือ

“ยัยหนูน้อย พวกเขาเข้าไปได้ประมาณห้านาทีแล้วนะ จะเกิดเรื่องอะไรไหม？”

พ่อแม่ของหวังเจียเจียยังไม่ตื่นนอน พวกเขาไม่สามารถจับผีร้ายนั้นได้ด้วยตัวเอง ดังนั้นจึงปล่อยผีร้ายในน้ำเต้าวิญญาณออกไปสามตัว

วันผีแต่ไม่ได้หยุด ผีร้ายสามตัวปะทะผีหนึ่งตัว...

มู่กุยฝานมองดูนาฬิกาข้อมือ ผีร้ายสามตัวเข้าไปได้ห้านาทีแล้ว แต่ก็ยังไม่ออกมา

ถ้าทหารในมือของเขาเป็นแบบนี้ คงจะถูกลงโทษไปนานแล้ว——เขาตั้งเป้าไว้ที่สิบวินาทีก็ต้องจัดการคนร้ายให้ได้ ไม่ปล่อยไว้นานเช่นนี้

ตอนนี้ ‘คนร้าย’ ยังไม่ได้ถูกลากตัวออกมา...

ซู่เป่าไม่รู้สึกร้อนเนื้อร้อนใจเลยแม้แต่นิด สองขาน้อยๆแกว่งไปมา “หนูเชื่อว่าพวกเขาสามารถทำได้อยู่แล้ว！”

ผีร้ายตัวนี้ค่อยข้างจะร้ายกาจ

ในบ้านของคุณน้าหวังเต็มไปด้วยไอหยิน เย็นเยือกอย่างมาก

คนที่ใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางไอหยินล้อมรอบตัวนานๆ คนนั้นจะค่อยๆกลายเป็นครึ่งคนครึ่งผีได้ง่ายมาก

ในระหว่างที่คิดอยู่ ก็มีเสียงดังกึกก้องดังขึ้น ไอหยินก้อนใหญ่ได้พุ่งประทุออกมาจนประตูเปิดออก

การเคลื่อนไหวนี้ไม่รู้ว่าไปสัมผัสถูกอะไรบ้าง ซูเหอเวิ่นรู้สึกว่าหลังคอเย็นจี๊ดขึ้นมา จากนั้นก็เห็นผีสามตัวได้แบกผีหนึ่งตัวออกมาคล้ายกับบรรยากาศจะฆ่าหมูฉลองปีใหม่

ผีทึ่มดิ้นรนไปมาพร้อมกับร้องตะโกนไปด้วยว่า “ปล่อยฉันลงมา！”

ผีหลายใจจับแขนข้างซ้ายของเขาไว้ ผีขี้ขลาดจับแขนข้างขวาของเขาไว้ ผีดวงซวยเดินตามอยู่ข้างหลัง และยกขาสองข้างของผีทึ่มไว้อย่างเหนื่อยหอบ

ผีดวงซวยบ่นไปพร้อมกับพูดว่า “ให้ตายสิ...รู้อย่างนี้ฉันเข้าไปลงมือก่อนดีกว่า...แค่ยกขาสองข้างยังไม่พอ ยังต้องทนกับความเหม็นเน่าของเท้าอีก！”

เขาจะอาเจียนแล้ว

ตอนแรกคิดว่าให้ผีหลายใจกับผีขี้ขลาดเข้าไปลงมือก่อน และเขาก็รออยู่ข้างหลัง สุดท้ายเขาน่าจะไม่ต้องทำอะไร

เพื่อนรักเอ๋ย สุดท้ายก็ต้องใช้แรงทั้งหมดที่มีออกมา แถมตอนนี้ยังต้องมาดมกลิ่นเหม็นเจียนตายเช่นนี้อีก

ทำไมแผนการที่เขาวางไว้อย่างดี ยังหนีไม่พ้นความซวยอีก！

ซู่เป่าปรบมือ “ว๊าว พี่ชายพี่สาวยอดเยี่ยมมากเลย！”

ผีหลายใจเชิดหน้าขึ้นอย่างภูมิใจ “มันต้องเป็นเช่นนี้อยู่แล้ว”

ผีดวงซวยพูดอย่างดูถูก “ฝีมือแค่นี้...แหวะ ฉันสามารถจัดการได้ทั้งรัง...แหวะ... ”

ผีขี้ขลาดทำสีหน้าเอ็นดู “แค่หนูดีใจก็พอ”

ผีทึ่มอาเจียนเป็นเลือดและยังพูดตะโกนว่า “พวกแกสามตัวมันไม่มีศักดิ์ศรี ！ที่ยอมจำนนต่อเด็กตัวกะเปี๊ยก？ช่างขายหน้าสิ้นดี！”

เขารู้สึกไม่พอใจอยู่ลึกๆ และไม่เข้าใจว่าซู่เป่าใช้เวทมนตร์อะไรทำให้ผีร้ายสามตัวยอมเชื่อฟังได้

แต่ถ้าเป็นตัวเขาแล้ว แม้จะถูกพญายมฆ่าตายหรือกระโดดลงมาจากกระทะน้ำมัน ก็ไม่ยอมอยู่ใต้อำนาจเด็กตัวกะเปี๊ยก！

“กล้าประลองกับฉันไหม！” ผีทึ่มพูดท้าทาย “เด็กน้อยอย่างแก แค่ฉันอ้าปากคำเดียวก็กลืนเข้าไปได้ถึงสิบคน！”

ผีทึ่มดิ้นรนไปมา แต่ถูกผีร้ายสามตัวนั้นจับไว้อย่างแน่น

ผีหลายใจยิ้มอย่างเยือกเย็น “น่าขำสิ้นดี คิดจะหนีเหรอ？ยังเป็นผีร้ายอยู่ไหม！”

ล้วนแต่เป็นผีร้ายเหมือนกัน สามปะทะหนึ่งถ้ายังไม่ชนะก็คงจะน่าขำอย่างมาก

ผีทึ่มเห็นว่าไม่สามารถหลุดออกไปได้แล้ว จึงคิดแผนยั่วยุอารมณ์ขึ้นมา “เด็กเหลือขอ ทำได้แค่พึ่งกำลังผีร้ายไม่เห็นจะเก่งตรงไหน ถ้าเก่งจริงก็ลงมือด้วยตัวเองสิ ！แกเข้ามาตีฉันด้วยตัวเองเลย ฉันจะยอมเรียกแกว่าคุณทวด！”

ซู่เป่าลุกยืนขึ้นมา และถามขึ้นด้วยความไม่แน่ใจว่า “นี่ คุณเป็นคนข้อร้องให้ฉันตีเองนะ！”

เธอยังไม่เคยได้ยินคำขอร้องที่แปลกประหลาดเช่นนี้มาก่อน

ผีทึ่มทำท่าดีใจและสีหน้าก็ดูโอหังมากขึ้น “ฉันพูดเอง！เข้ามาสิ！เด็กเหลือขอ！”

มีเสียงหนึ่งดังกังวานขึ้นมา ในมือซู่เป่าก็ปรากฎกระถางทองคำสามขาขึ้นมาอย่างกะทันหัน และได้ทุบไปที่หัวของผีทึ่มอย่างแรง！

ผีทึ่มนึกว่าผีหลายใจจะปล่อยตัวเขาออก แต่ที่ไหนได้กลับจับเขาไว้แน่นกว่าเดิมอีก