ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 30

ซู่เป่าหยิบถุงพลาสติกออกมา

ถุงพลาสติกใบนี้เธอเตรียมไว้เพื่อใส่อึของนกแก้ว เพราะว่าไม่สามารถทิ้งขยะไปเรื่อย

เธอจึงเก็บเอาไว้ในกระเป๋าก่อน

ปากของผีผู้หญิงกระตุกขึ้นมา “อย่าบอกนะว่าเจ้าจะเอาฉันไปสิงอยู่ที่นี่... ”

บ้าไปหรือเปล่า เธอโชคร้ายจนถึงขั้นต้องไปอยู่ในถุงอึนี้เหรอ？

ซู่เป่าหยิบถุงพลาสติกขึ้นมาสะบัด “ไม่สกปรกไม่สกปรกเลย มันไม่สกปรกแม้แต่นิดเดียว”

ในถุงนั้นมีแค่อึนกก้อนเดียว เธอใช้กระดาษทิชชู่รองไว้แล้ว

ซูจื่อหลินถามอย่างแปลกใจว่า “ซู่เป่าทำอะไรอยู่เหรอ？”

ซู่เป่าตั้งหน้าตั้งตาทำอย่างเร่งรีบพร้อมกับพูดว่า “ไม่มีอะไรหรอกคะ แค่กำลังเช็ดให้น้าขี้เหร่”

ในรูปภาพที่ซู่เป่าวาดไว้ มีหญ้าต้นหนึ่งเรียกว่า‘ลุงต้นหญ้า’ ส่วนดอกไม้อีกดอกเรียกว่า‘พี่ดอกไม้’

ซูจื่อหลินจึงเข้าใจว่าเธอเรียกถุงพลาสติกนั้นว่า‘น้าขี้เหร่’ อาการชอบพูดอยู่คนเดียวก็ถือเป็นเรื่องปกติของเด็กที่ไร้เดียงสา

จี้ฉางพูดอยู่ข้างๆว่า “วิชาย้ายวิญญาณจะค่อยข้างยุ่งยาก

ถ้าเทียบกับการเปิดตาวิเศษมันเป็นคนละระดับกันเลย...เป๋าน้อยลองทำดูก่อนถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไร

ซู่เป่าพยักหน้า

จี้ฉางท่องคาถาขมุบขมิบอยู่ในปากชุดใหญ่ จากนั้นก็ชี้ไปที่ผีผู้หญิงพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงดุดันว่า“ไป！”

ผีนั้นหายแวบไปทันที แล้วก็ไปสิงสถิตอยู่ในถุงพลาสติกนั้น

“……”

จี้ฉางเอ่ยปากถามขึ้นว่า“จำได้หรือยัง？”

ซู่เป่าเอียงหัวมองด้วยใบหน้าที่ดูสับสน

เธอยื่นนิ้วมือเล็กๆออกมาคำนวณ

ตัวอักษรเยอะมาก มีทั้งหมดหนึ่งร้อยตัวเลย แต่ทำไมอาจารย์ถึงพูดเร็วได้ขนาดนี้

จี้ฉางมองดูใบหน้าของเธอจึงอดไม่ได้ที่จะเบ้ปาก“จำไม่ได้ก็ช่าง...”

‘เถอะ’ยังพูดไม่ทันขาดคำ ผีผู้หญิงตัวนั้นก็ลอยออกมาจากถุงพลาสติก

ซู่เป่าแสดงสีหน้างุนงง “อ้าว？ทำไมถึงยังลอยออกมาได้ล่ะ？”

จี้ฉาง “……”

ซู่เป่าเปิดตากว้างขึ้นมา เธอเข้าใจแล้วเพราะเมื่อกี้เธอท่องผิดพลาดเอง！

“ขอโทษด้วยซู่เป่าท่องกลับด้านไปคะ！ที่จริงจะให้น้าขี้เหร่เข้าไปด้านในต่างหาก”

แล้วก็เริ่มขมุบขมิบปากพูดใหม่ ผีผู้หญิงก็หายแว๊บเข้าไปในถุงพลาสติกนั้นทันที

ผีผู้หญิง “……”

รู้สึกเหมือนใบหน้าของตัวเองจะเปื้อนอึของนกแก้ว！

จี้ฉางถึงกับต้องตาค้างไปชั่วครู่

สุดยอดไปเลยเป๋าน้อย ไม่เพียงแต่สามารถท่องจำได้แล้ว อีกทั้งยังทำสำเร็จตั้งแต่ครั้งแรกด้วย

และคิดไม่ถึงด้วยว่า เธอท่องกลับด้านก็ยังสามารถเรียกวิญญาณได้อีกด้วย！

จี้ฉางยังคงตกอยู่ในความสงสัยต่อไป...

เมื่อรถจอดนิ่งซูจื่อหลินก็พูดขึ้นว่า“ถึงแล้ว พวกเราลงมาจากรถกันเถอะ！”

เขาอุ้มซู่เป่าลงมาจากรถ ในมือซู่เป่ายังถือถุงพลาสติกนั้นไว้

แล้วจู่ๆก็มีลมพัดมา ทำให้ถุงพลาสติกในมือซู่เป่าหลุดลอยออกไป...

เหมือนซู่เป่าอยากจะจับถุงนั้นไว้ แต่ซูจื่อหลินก็พูดขึ้นมาว่า

“ไม่เป็นไรหรอก ที่นี่มีแม่บ้านคอยทำความสะอาดอยู่แล้ว”

ซู่เป่าจึงได้แต่กำมือตัวเองไว้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

มันไม่ใช่แบบนี้！เธอแค่อยากจะหยิบกระดาษทิชชู่สกปรกที่เช็ดคราบอึนั้นออกมาทิ้งเฉยๆ...

ซูอิ๋งเอ่อร์เอารถจอดไว้เสร็จแล้วก็ได้ปิดประตูรถอย่างเสียงดัง มือที่ยื่นออกมาอย่างใจร้อน

“มาๆๆซู่เป่า ให้ลุงห้าอุ้มนะ！”

ซูจื่อหลินเม้มปากพร้อมกับก้าวเท้าเดินไปแล้วก็พูดอย่างใจเย็นว่า

“ผู้ชายป่าเถื่อนอย่างนายอุ้มเด็กเป็นด้วยเหรอ”

ซูอิ๋งเอ่อร์พูดอย่างโมโหว่า“นายดูถูกฉันเหรอ แค่นายมีลูกสองคนนึกว่าเก่งมากหรือไง ！”

ซูจื่อหลินไม่สนใจเขา แล้วก็อุ้มซู่เป่าขึ้นไปบนอาคารห้องออฟฟิศ

ระหว่างทางเดินไปทุกคนที่เห็นถึงกับต้องตะลึง “อาจารย์ซู นี่คือลูกสาวของอาจารย์เหรอคะ？”

ซูจื่อหลินรู้สึกภูมิใจจนอาการออกทางตาแล้วก็พูดว่า “หลานสาวผมเอง”

ซูอิ๋งเอ่อร์พูดแทรกขึ้นมาอีกว่า“หลานสาวของผมน่ารักใช่ไหม？！”

แล้วรอยยิ้มบนหน้าก็ค้างอยู่นาน เพราะระหว่างที่เดินไปก็พูดแนะนำไปตลอดทาง

**

อีกด้านหนึ่ง เหวยหว่านกับแม่ของเธอที่กำลังเดินเที่ยวกันอยู่ ได้มานั่งดื่มชาด้วยกัน

ยายของหานหานถามว่า“ทำไมทำหน้าบึ้งแต่เช้าเลย？”

เหวยหว่านก็ได้เล่าถึงคำพูดของนายหญิงซู “แม่สามีต้องการให้หนูหย่ากับจื่อหลิน

หาว่าหนูเลี้ยงดูหานหานได้ไม่ดี”