ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 303

เมื่อได้ยินว่าซู่เป่ามาแล้ว กู้ชีชีก็ตาเป็นประกาย แล้วรีบออกไปต้อนรับ

แม่ของกู้ชีชีเห็นก็ยืนขึ้นอย่างสงบแล้วเดินตามหลังไป

ซู่เป่าเข้าไปในตระกูลกู้ด้วยความว้าว “สวยจังเลย!”

ทุ่งดอกไม้สีชมพู ทุกที่ประดับประดาไปด้วยหมีน้อย หัวใจ ดวงดาว ลูกกวาด...

น่ารักราวกับอยู่ในจินตนาการ!

ซูลั่วเหมือนคิดอะไรออก ก่อนจะถามว่า “ซู่เป่า วันนั้นลุงสี่ส่งช่อดอกไม้หมีน้อยให้เธอเห็นแล้วหรือยัง”

เพราะว่าเรื่องของอวี้เอ๋อร์ เขาจึงลืมเรื่องนี้ไปเลย

ซู่เป่าก็เพิ่งนึกได้ ก่อนจะพยักหน้าแล้วพูดว่า “เห็นแล้ว ขอบคุณนะคะลุงสี่!”

ซูลั่วสบายใจแล้ว เธอชอบหมีน้อยที่ตกแต่งในบ้านของคนอื่น หมีน้อยที่ลุงสี่ส่งไปให้ก็ต้องยิ่งชอบถึงจะถูก

ยังไม่ทันได้เข้าประตูก็เห็นกู้ชีชีวิ่งมาแต่ไกล

เธอไม่ปกปิดความดีใจบนใบหน้าของเธอเลยแม้แต่น้อย ตอนเห็นซู่เป่าก็ตะลึงไปครู่หนึ่ง

ซู่เป่าตัดผมแล้วเหรอ

แต่ว่า...น่ารักจัง!

“ซู่เป่า!” กู้ชีชีอดไม่ไหวที่จะอุ้มเธอขึ้นมา “ว้าว เธอตัดผมใหม่แล้วสวยจังเลย!”

“ขอบคุณเธอนะที่มาฉลองวันเกิดพี่ พี่เตรียมของอร่อย ๆ ไว้เพียบเลย ทั้งเค้กน้ำตาลน้อย สาคูมะม่วงส้มโอ สาคูเผือกและขนมกุ้ยฮวา เธอจะกินอันไหนก่อนดี”

จู่ ๆ ซู่เป่าก็รู้สึกท้องเริ่มหิวแล้ว ทนไม่ได้ที่จะถามว่า “กินหมดเลยได้ไหมคะ”

กู้ชีชีรู้สึกว่าที่ตัวเองลำบากตื่นเช้าขึ้นมาทำ มันไม่ไร้ประโยชน์เลย จากนั้นจึงอุ้มซู่เป่าเดินตรงไปที่โซนอาหารและเครื่องดื่ม

ซูลั่วมองของขวัญในมือที่ยังไม่ทันได้ให้

เขาถึงขนาดไม่มีแม้แต่โอกาสจะที่พูดแทรก

ในชั่วพริบตากลับทำให้เขาคิดว่ากู้ชีชีเชิญเขามาจริง ๆ ใช่ไหม หรือว่าแค่ซู่เป่ามาคนเดียวก็พอแล้วมั้ง

ขณะที่เขากำลังหาที่นั่ง พ่อแม่ของกู้ชีชีก็เดินเข้ามา ในฐานะที่เป็นหนึ่งในลูกทั้งแปดของตระกูลซู พ่อก็ต้องออกมาต้อนรับเป็นธรรมดา

พ่อของกู้ชีชีแอบสังเกตซูลั่ว ยิ่งดูก็ยิ่งพอใจ

ใส่แว่นตากรอบทอง หากมองแวบแรกดูไม่ใช่คนดีอะไร เหมือนพวกหน้าเนื้อใจเสือ...ว้าวสุด ๆ

กู้ชีชียังไม่รู้ตัวว่าพ่อแม่ของตัวเองนั้นเข้าใจผิดไปแล้ว

เธอพาซู่เป่าไปหาอะไรกินที่ห้องอาหารอย่างมีความสุข

กู้เซิ่งเสวี่ยแกล้งทำเป็นเปลี่ยนที่ ตั้งแต่ซู่เป่าเข้ามา เธอก็จ้องซู่เป่าอยู่ตลอดเวลา

นี่น่ะเหรอนักพรตน้อยปราบผีของตระกูลซู ดูแล้วเหมือนจะไม่เก่งเลยแม้แต่น้อย ทำไมถึงแย่งkpiของเธอไปได้ล่ะ

ซู่เป่ากัดคัพเค้กเข้าปาก จู่ ๆ ก็เข้าไปใกล้กู้ชีชี แล้วกระซิบถาม “พี่ชีชี นั่นน้องสาวของพี่เหรอ ทำไมเธอถึงจ้องหนูตลอดเลยล่ะ”

หรือว่าอยากกินเค้ก

ผีจับเสร็จแล้วเหรอไง ถึงได้อยากมากินเค้ก เหอะ

ไม่รู้ว่าทำไมซู่เป่าเห็นกู้เซิ่งเสวี่ยแล้วรู้สึกไม่ถูกชะตา เห็นเธอแล้วอยากจะแกล้งสักหน่อย

ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมตอนเสี่ยวอู่เห็นคุณปู่เต่าถึงอยากจะเหยียบสักที

กู้ชีชีตอบ “เธอน่ะเหรอ เธอเป็นน้องสาวพี่เอง ชื่อกู้เสี่ยวปา เป็นคนแปลก ๆ ไม่ต้องไปสนใจหรอก”

ซู่เป่าเอียงศรีษะ “ทำไมถึงแปลก ๆ ล่ะ”

กู้ชีชีทำท่าทีราวกับว่ากำลังจะนินทากับป้าข้างบ้าน จู่ ๆ สีหน้าก็ดูลึกลับขึ้นมา “เธอรู้ไหม น้องสาวของพี่ไม่เคยร้องไห้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เด็กทุกคนตอนเกิดก็จะร้องไห้ แต่เธอไม่ร้องสักแอะ”

ซู่เป่าตาโต “ว้าว! อย่างนั้นตอนเธอหกล้มก็ไม่ร้องเลยเหรอ”

กู้ชีชีส่ายหน้า “ไม่ร้อง”

ซู่เป่าก็ถามขึ้นมาอีก “โดนตีก็ไม่ร้องเหรอ”

กู้ชีชี “ไม่ร้องจริง ๆ !”

“ตอนเด็ก ๆ เธอถูกน้ำร้อนลวก เธอดูที่หลังมือนั่นสิตอนนี้ยังมีรอยแผลเป็นอยู่เลย ขนาดนั้นก็ยังไม่ร้องเหมือนกัน”

ซู่เป่านับถือจากใจจริงทำได้อย่างไรเนี่ย

เธอก็เข้าใจว่าแค่หกล้มไม่ต้องร้อง แต่พอมันเจ็บน้ำตามันก็ไหลมาเองอย่างควบคุมไม่ได้

แต่คาดไม่ถึงเลยว่ากู้เสี่ยวปาจะไม่ร้องสักแอะ

ในใจซู่เป่าก็เกิดความรู้สึกแปลก ๆ แว้บขึ้นมา อยากจะแอบเข้าไปใกล้ ๆ เธอสักหน่อย…

เจ้าตัวเล็กตกใจกับความคิดของตัวเองรีบส่ายหัวราวกับป๋องแป๋ง

กู้ชีชีเห็นสีหน้าของเธอทีแรกอยากรู้อยากเห็น ต่อมาก็ทำหน้าตาจริงจัง สุดท้ายก็ส่ายหัวอย่างแรง