ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 302

นายหญิงแหงนหน้าสี่สิบห้าองศาน้ำตาไหลริน

เธอนับนิ้วเพื่อคำนวณอย่างไม่ค่อยมั่นใจ ปีนี้หานหานอายุห้าขวบกว่าแล้ว!

บางครั้งเด็ก ๆ ก็ไม่เข้าใจสิ่งเหล่านี้จริง ๆ เลยชอบตัดผมตัวเองกัน ก่อนหน้านี้อวี้เอ๋อร์ตอนสองสามขวบก็เคยทำ

แต่หานหานอายุห้าขวบแล้วนะ!

นี่มัน...ทึ่มจริง ๆ

ส่วนซู่เป่า...ซู่เป่าค่อยยังชั่ว

พาไปหาช่างตัดผมแล้วกัน บางทีอาจจะยังช่วยได้

นายหญิงซูหนังตากระตุก “เด็กผู้หญิงตัดผมสภาพนี้มันดูได้ไหมเนี่ย พวกเธอ... ออกมานี่ให้หมดเลย”

ซู่เป่าและหานหานเดินแขนละห้อยออกไปอย่างเชื่อฟังแล้วยืนอยู่ที่ทางเดินอย่างคุ้นเคย

“ใครเริ่มก่อน” นายหญิงซูถาม

หานหานก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญและยกมือขึ้นทันที “หนู! หนูเอง!”

ซู่เป่ารีบโบกมือ “ไม่ใช่ ไม่ใช่ ซู่เป่าเป็นคนบอกก่อนว่าอยากตัดผม!”

นายหญิงซูฉุนเฉียว หยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปสองรูป

เมื่อพบเจอปัญหาอย่าตื่นตระหนก ขั้นแรกให้หยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปแล้วโพสต์ลงโซเชียลก่อน

คลิก…

ภาพสองพี่น้องกับผมทรงโดนหนูแทะ กำลังยืนสำนึกผิดอยู่ที่ทางเดิน เหตุการณ์ถูกบันทึกไว้แล้วอย่างถาวร

นายหญิงซูโพสต์ภาพลงในกลุ่มครอบครัว จากนั้นแชทก็แตกทันที

ซูอีเฉิน : [ ? ]

ซูจื่อหลิน : [ ? ]

ซูเยว่เฟย : [จิบกาแฟอยู่พ่นใส่จอโทรศัพท์เลย]

ซูลั่ว : […]

ซูอิ๋งเอ่อร์ : [ทรงผมนี้มันฮิตตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย]

ซูอี้เซิน : [เอาลูกรักตัวน้อยของฉันคืนมา!]

มู่กุยฝาน : [ไม่เลวนี่ มีเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง]

......

นายหญิงซูเก็บโทรศัพท์ ปวดหัวจนอยากจะบีบคิ้ว และนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้เพิ่งแต่งหน้ามา ก่อนที่จะสะบัดมืออย่างไร้เรี่ยวแรงพลางพูดว่า “ไปกันเถอะ ไปตัดผมกัน”

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง

เด็กชายตัวน้อยกับเด็กหญิงตัวเล็กผมสั้นเดินออกมาจากร้านตัดผม

‘เด็กชายตัวน้อย’ ก็คือหานหาน คราวนี้ได้เป็นเด็กน้อยผมสั้นสมใจแล้ว สั้นมาก สั้นเหมือนกับหนวดที่กำลังขึ้น

เด็กหญิงตัวเล็กคือซู่เป่า ที่ไม่เหลือผมให้มัดจุกแล้ว แต่ช่างตัดผมก็ได้แก้ไขทรงผมให้ซู่เป่ากลายเป็นสาวน้อยผมสั้นซึ่งน่ารักกว่าที่คิดมากเลย

หลังจากกลับบ้านมาอาบน้ำสระไดร์ผมเรียบร้อย นายหญิงซูก็พาซู่เป่าไปที่กองถ่าย

ซูลั่วเห็นซู่เป่าจากระยะไกล ก็รีบไปดูผมของเธอ เมื่อเห็นว่าหลานสาวตัวน้อยยังน่ารักอยู่ จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ซู่เป่าผมสั้นจนเลยติ่งหู แม้ผมหน้าม้าจะสั้นไปหน่อย แต่ก็ดูน่ารักอย่างคาดไม่ถึง

เมื่อเทียบกับมัดจุกบนหัวเหมือนก่อนหน้านี้ ตอนนี้ดูหวานกว่าเดิมเยอะเลย

“เกิดอะไรขึ้น หืม” ซู่ลั่วลูบผมทรงใหม่ของเธอ “ทำไมจู่ ๆ ถึงอยากตัดผมล่ะ”

ซู่เป่าเกาผมแล้วบอกว่า “ซู่เป่าไม่อยากมัดผม มัดผมมันยากเกินไป”

ที่แท้ก็เป็นเพราะสาเหตุนี้นี่เอง

ซูลั่วหัวเราะ “เดี๋ยววันหลังลุงสี่จะมัดให้หนูเอง โอเคไหม”

ซู่เป่าพยักหน้าอย่างมีความสุข

ซูลั่วถ่ายรูปซู่เป่าแล้วส่งไปในกลุ่มครอบครัว

[ซู่เป่าบอกว่ามัดผมมันยากเกินไป ก็เลยตัดผมเอง]

พวกลุง ๆ : […]

เข้าใจแล้ว อย่างนั้นก็เริ่มเรียนรู้วิธีการมัดผมกันเลย

ซูอีเฉินที่อยู่บริษัท “ชวีเสี่ยงช่วยฉันหาคอร์สเรียนเกี่ยวกับวิธีมัดผมหน่อย”

ชวีเสี่ยง “…”