ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 305

กู้ชีชีอธิบายอย่างชำนาญ “วัสดุที่จะนำมาทำตุ๊กตามีเยอะมาก ส่วนใหญ่จะใช้ยางไม้ ยางพลาสติก ดินเหนียวเป็นต้น ส่วนวัสดุอื่น ๆ ไม่พูดถึงแล้วกัน ตุ๊กตาแต่ละตัวไม่เหมือนกันมันจะมีวิธีสร้างที่เหมาะสมของมันเอง ใส่วัสดุอะไร จำนวนเท่าไรก็จะถือว่าเป็นสูตรลับ ส่วนประกอบที่ไม่เหมือนกันความแข็งความนุ่มก็จะให้ความรู้สึกที่ต่างกันอะไรประมาณนี้”

“ร้านตุ๊กตาที่พี่เชิญเขามาทำ ตุ๊กตาที่พวกเขาทำทุกตัวคุณภาพจะดีมาก ๆ เยาเยาก็เก้าขวบแล้วยังไม่เหลืองเลย กลับกันเวลายิ่งผ่านไปยิ่งนุ่มยิ่งนิ่ม”

กู้ชีชีมองดูเยาเยาด้วยความรักไม่อยากวางลงเลย

ซู่เป่าเม้มปาก มองตุ๊กตาที่อยู่ในมือ

“พี่ชีชี ตุ๊กตาตัวนี้มีปัญหานิดหน่อยนะ...”

กู้ชีชีตึงเครียดขึ้นทันทีก่อนจะพูดว่า “ปัญหาอะไรเหรอ เป็นไปไม่ได้มั้ง”

เธอรีบคว้าตุ๊กตามา แล้วก็พูด “เมื่อวานตอนที่พี่ดูยังไม่เห็นเป็นไรเลยนะ...”

เธอก็หันไปดูปรากฏว่าเจอรอยร้าวเล็ก ๆ ที่มวยผมของเยาเยา

ประมาณสองมิลลิเมตร มีปัญหาจริง ๆ ด้วย

กู้ชีชีรู้สึกเจ็บปวดหัวใจขึ้นมาทันที “ดูเหมือนว่าพอนานวันเข้าจะมีปัญหาอยู่บ้าง...เดี๋ยวพี่จะติดต่อร้านตุ๊กตาให้มาซ่อม”

เธอบอกให้ซู่เป่ารอเธอสักครู่ แล้วก็เดินไปคุยโทรศัพท์ด้านข้าง

ซู่เป่ามองกู้เซิ่งเสวี่ย “พี่เสียวเสวี่ย พี่มองออกไหมว่าปัญหามันคืออะไร”

กู้เซิ่งเสวี่ยเอาตุ๊กตาที่อยู่ในมือวางลง ก่อนจะพูดอย่างเย็นชา “ไม่มีนี่ ปัญหาอย่างเดียวก็คือไม่รู้ว่าเพราะสาเหตุอะไร ตุ๊กตาถึงดูดไอหยินมา ผีก็เลยมาอยู่”

เธอเริ่มมองไปรอบห้องของกู้ชีชี พร้อมทั้งสังเกตทิศทาง หรือห้องนี้ตั้งไม่ถูกทิศ หรือว่าตอนสร้างตึกมีของไม่ดีตกลงไปเหรอ หรือว่าตอนพี่สาวของเธอถ่ายหนังแล้วเอาของที่ไม่ดีกลับมา

ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้สังเกตเห็นว่าห้องนี้มีผีอยู่จริง ๆ กู้เซิ่งเสวี่ยไม่เชื่อว่าตัวเองจะกากขนาดนั้น สองวันมานี้เธอเองก็เดินผ่านประตูนี้หลายครั้ง ก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ เป็นไปไม่ได้ เธอไม่ได้กากขนาดนั้น มันจะต้องแอบเข้ามาตอนวันที่สิบสี่เดือนกรกฎาคม แน่นอน

ทว่าหากเป็นแบบที่พูด ผีเข้ามาวันที่สิบสี่เดือนกรกฎาคม สองวันมานี้เธอก็อยู่ที่ตระกูลกู้ตลอด ผีเข้ามาตอนไหนก็ไม่เห็น...แบบนี้ยิ่งโคตรกากเลยไหมเนี่ย

กู้เซิ่งเสวี่ยสีหน้าเย็นชา แต่ภายในใจตอนนี้แทบจะพังทลายลงมาแล้ว

ซู่เป่ามองกู้เซิ่งเสวี่ยที่พยายามใช้หล่อแก่ตรวจจับ เดินไปตรงนี้ทีตรงโน้นที ก่อนที่จะส่ายหัว “พี่เสียวเสวี่ยไม่ได้เรื่องเลยอ่ะ!”

กู้เชิ่งเสวี่ย “…”

ใบหน้าของเธอได้ปรากฏอารมณ์โกรธออกมาแล้ว

ไม่ได้เรื่องยังไง!

ใครบอกว่าเธอไม่ได้เรื่อง!

สถานการณ์ที่ตุ๊กตาสามารถดูดไอหยินเข้ามาแล้วไม่กระจายออก นั่นก็เพราะว่าสิ่งของวัสดุนั้นผสมด้วยเถ้ากระดูกจึงทำให้ไอหยินเพิ่มขึ้น

แต่จะผสมกระดูกหรือไม่ผสม เรื่องแบบนี้เธอก็มองออก!

เธอพูดด้วยความเย็นชา “เธอจะบอกว่าด้านในของตุ๊กตานั้นมีเถ้ากระดูกผสมงั้นเหรอ ถ้าหากว่าใช่ ฉันก็สามารถมองออก เธอเดาผิดแล้ว ฉันแนะนำให้เธอกลับไปฝึกฝนให้เก่งขึ้นก่อนนะ คิดมาได้เนอะว่าตุ๊กตามีผีมาจากการผสมเถ้ากระดูกน่ะ สงสัยเธอจะดูทีวีมากเกินไป!”

กู้เซิ่งเสวี่ยปกติจะไม่พูดเยอะ แต่พอเห็นซู่เป่า ไม่รู้ว่าทำไมรู้สึกไม่ชอบใจ

ซู่เป่ามองเธอด้วยสีหน้าที่เห็นใจ “มิน่าล่ะทำไมพี่ถึงพยายามขนาดนี้ ที่แท้พี่ก็กากมากเลย”

กู้เซิ่งเสวี่ย “…” (╯°Д°)╯︵　┻━┻

เกินไปแล้วนะ!

“งั้นเธอลองพูดมาสิว่ามันเป็นยังไง!” เธอโกรธแล้ว

โดยปกติซู่เป่าจะไม่หาเรื่องทำให้คนอื่นโกรธ ต่อให้ทำให้คนอื่นโกรธโดยไม่ตั้งใจพอรู้ตัวก็จะรีบหยุดทันที

ตอนนี้กลับอดใจไว้ไม่ได้เลยแลบลิ้นออกไปอย่างเอาแต่ใจ ก่อนจะพูดว่า “ก็บอกแล้วว่าตุ๊กตาพวกนี้ผสมเถ้ากระดูกคน พูดไปพี่ก็ไม่เชื่อ”

กู้เซิ่งเสวี่ยยิ้มเย้ยหยัน “ขี้กาก”

เดิมทีเธอจะปฏิบัติตามสุภาษิตที่ว่า ‘คนเราไม่อาจตัดสินกันด้วยหน้าตา น้ำทะเลไม่อาจตวงวัดได้’ แต่ดูตอนนี้สิ ซู่เป่าก็ไม่เท่าไหร่นี่!

ข้างในตุ๊กตาพวกนี้ไม่มีเถ้ากระดูกแน่นอน เธอมีวิธีของเธอที่จะยืนยันได้ บอกว่าไม่มีก็คือไม่มี

ที่ซู่เป่าสามารถจับผีทึ่มได้ ต้องไม่ใช่เพราะความสามารถเธอแน่ ไม่ก็มีคนช่วย หรือไม่ก็เพราะเธอมันขี้โกง

พอซู่เป่าได้ยินก็รู้สึกไม่พอใจ “เพราะพี่กากเพราะพี่กาก พี่นั่นแหละโคตรกากเลย!”