ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 306

ซู่เป่ามองผีที่อยู่เต็มห้อง กระซิบเบา ๆ “ลุงสี่ ช่วยหนูขวางพี่ชีชีหน่อยนะ หนูจะจัดการผีพวกนี้”

ซูลั่วพยักหน้าอย่างไม่ลังเล “ได้เลย”

กู้ชีชีเพิ่งจะกลับมาจากการไปแย่งเอาตุ๊กตากลับมาจากกู้เสี่ยวปา แต่รองเท้าข้างหนึ่งของตุ๊กตากลับถูกเธอเอาไปแล้ว แย่งอย่างไรก็เอากลับมาไม่ได้

เธอด่ากราด โมโหแทบบ้า แต่หลังจากนั้นก็เห็นสีหน้าที่ผิดปกติของซูลั่วกำลังมองมาที่เธอ

“เอ่อ อาจารย์ซู เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” รอยยิ้มเกรงใจปรากฏบนใบหน้ากู้ชีชี

ซูลั่วลูบจมูก “ไม่เป็นอะไร”

ความสงสัยแว้บเข้ามาในดวงตาของกู้ชีชี ในขณะที่กำลังจะเดินผ่านเขา

กลับเห็นซูลั่วยื่นมือออกมาขวางเธอเอาไว้อย่างกะทันหัน

“อะไรเนี่ยอาจารย์ซู” กู้ชีชีชะงัก

ซูลั่วตอบ “วันนี้มีการแสดงฉากหนึ่ง แต่วันนี้คุณลา ผู้กำกับฝากเรื่องสำคัญมานิดหน่อย ผมกำลังจะบอกคุณ”

กู้ชีชี “ ？”

นี่มันงานฉลองวันเกิดเธอนะ

จะมาคุยเรื่องงานตอนที่คนเขากำลังฉลองวันเกิดงั้นเหรอ

ต้องมีอะไรผิดปกติแน่...

ภายในห้อง ซู่เป่าโบกสะบัดมือกระโดดโลดเต้นไปมา “เฮ้ ๆ ผีด้านนั้นน่ะ มองมาทางนี้สิ”

พวกผีที่อยู่บนตู้โชว์สองตู้ที่อยู่ข้างหน้าต่าง ก็มองมาทางซู่เป่าอย่างไม่รู้ตัวด้วยความงุ่มง่าม

ซู่เป่าก็พูดอีก “ผีที่อยู่ด้านนั้นด้วย ตามฉันมา”

พวกผีที่อยู่ตู้โชว์ปลายเตียงหันตัวกลับมาอย่างซึม ๆ

การแสดงออกของพวกเขาดูงุ่มง่าม มีเพียงดวงตาทั้งสองคู่เท่านั้นที่เคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว

ซู่เป่า “ปัง ซวาข่าลาข่า!”

พวกผี “…ปัง…ชวาข่าเหรอ”

ซู่เป่ายิ้มกว้าง ปากก็พึมพำอะไรสักอย่างฟังไม่ได้ความ พริบตาเดียวแสงสีทองก็ส่องสว่างจ้า

ผีที่อยู่ในห้องก็ลุกขึ้นยืนกันหมด แล้วค่อย ๆ เดินไปทางแสงสีทอง

เมื่อแสงสีทองหายไป ในห้องก็ไม่มีผีอีกต่อไปแล้ว

ซู่เป่าลูบน้ำเต้าวิญญาณ พลางพูดด้วยเสียงนุ่มนวล “วันนี้ไม่มีผีให้กินแล้วนะ พวกเขาไม่ใช่ผีชั่วร้าย บ้างก็หลงทาง บ้างก็ไม่ตอบสนอง บ้างก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครด้วยซ้ำ...”

ไม่รู้ว่าท่ามกลางพวกเขาเหล่านี้ใครจะเป็นคนที่มีคนอยากพบเจอแต่ไม่ได้เจอบ้างหรือเปล่า หรือใครจะเป็นคนที่คนอื่นนั้นรัก และกำลังอาลัยอาวรณ์คะนึงหาอยู่

ตุ๊กตาของพี่ชีชีมีปัญหาอยู่นิดหน่อย พวกมันดูดซับดวงวิญญาณที่ใกล้จะสูญสลายนั้นมาเป็นอาหารในการเลี้ยงตุ๊กตา

ซู่เป่าลองคิด รู้สึกว่าเหตุการณ์นี้มันคุ้นเคยมาก แต่เธอก็จำได้อย่างชัดเจนว่าเธอไม่เคยเห็นตุ๊กตาอะไรแบบนี้เลย...

เธอทำปากมุ่ยพลางหยิกเจ้าน้ำเต้า “ตกลงมันแปลกตรงไหนเนี่ย น้ำเต้าลองบอกมาซิ”

น้ำเต้าวิญญาณ “…”

ถึงแม้มันจะมีปาก แต่ความเป็นจริงก็ไม่สามารถพูดได้

ซู่เป่าถอนหายใจเบา ๆ “เอ้า เสี่ยวอู่พูดได้นี่ เธอสู้เขาหน่อยสิ!”

น้ำเต้าวิญญาณ “…”

ซูลั่วพูดถ่วงเวลาอย่างสุดกำลัง ไม่เพียงแค่พูดถึงละครของวันนี้ ยังพูดถึงจุดที่แสดงออกมาไม่ดีของก่อนหน้านี้สรุปรวดเดียวไปเลย

ในขณะที่เขาเกือบจะถ่วงต่อไปไม่ไหวแล้ว กำลังจะถามว่าการแสดงหลังจากนี้กู้ชีชีมีความคิดเห็นอย่างไรจะแสดงอย่างไร

ในที่สุดซู่เป่าก็ออกมาแล้ว!

ซูลั่วแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกไปหนึ่งที

กู้ชีชีก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกเช่นกัน

เด็กน้อยช่วยชีวิต ลุงของเธอไม่รู้เป็นบ้าอะไร ถึงได้มาชวนฉันคุยเรื่องละครอยู่ได้เป็นสิบนาทีแล้ว!

ซู่เป่ากระพริบตา “พี่ชีชี พี่กลับมาแล้วเหรอ!”

กู้ชีชีรีบเข้ามาพูด “กู้เสี่ยวปาก็ไม่รู้เป็นบ้าอะไรขึ้นมา ถึงได้แย่งรองเท้าตุ๊กตาพี่ไปข้างหนึ่ง...หมดคำจะพูด”

ซู่เป่าถาม “พี่ชีชี ตุ๊กตาของพี่ทำที่ไหนเหรอ”

กู้ชีชีตอบ “ร้านตุ๊กตาชื่อว่าร้าน สปริง ทรี เฮาท์...ทำไมเหรอ”

ซู่เป่าส่ายหน้า “ไม่มีอะไร หลังจากนี้พี่ชีชีไม่ต้องไปทำตุ๊กตากับที่นั่นแล้วนะ ของที่พวกเขาใช้มันไม่ดี”

กู้ชีชี “ ？”