ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 307

ซู่เป่าที่กำลังตั้งใจกินแตงโมอย่างตั้งใจ ทันใดนั้นเห็นว่าทุกคนกำลังบอกลากัน ก็เงยหน้าขึ้น “เอ๋?”

นี่จะกลับแล้วเหรอ

เธอมีความรู้สึกว่ายังไม่อยากกลับอยู่นิด ๆ...

เธอยังไม่ได้หาโอกาสที่จะแกล้งกู้เสี่ยวปา...ไม่ใช่ไม่ใช่ เธอยังไม่ได้หาโอกาสคุยกับพี่เสียวเสวี่ยเรื่องตุ๊กตาเลยนะ!

ซูลั่ว “ถ้าอย่างนั้น ลาก่อนนะครับ”

เขายิ้มเล็กน้อย ชุดสูทดำสนิทไปทั้งตัว ช่วยลดความหรูหราลง ต่อให้สีหน้าเกรงใจ แต่กลับดูเหมือนว่ายังคงมีท่าทีสง่างามอยู่

มองไม่ออกเลยว่าเขาที่อยากจะรีบไปก็เพราะว่ากลัว...

ซู่เป่า ：ช่างมันแล้วกัน

ที่แท้ก็เพราะลุงของตัวเอง

ลุงอยากกลับบ้าน เธอก็เลยพาเขากลับ

สำหรับกู้เสี่ยวปา...ไม่ใช่ สำหรับพี่เสียวเสวี่ยค่อยคุยครั้งหน้าแล้วกัน!

“ป้ากู้ลุงกู้ไว้เจอกันใหม่นะคะ!” ซู่เป่าโบกมือขึ้น “พี่ชีชีไว้เจอกันใหม่นะ!”

ตอนนี้กู้เซิ่งเสวี่ยยืนอยู่ที่ราวระเบียง จ้องเธอโดยไม่ได้เอ่ยอะไรใด ๆ

ซู่เป่ายิ้มแก้มบาน รีบยกมือขึ้นโบก “พี่เสี่ยวปาไว้เจอกันใหม่นะ!”

กู้เซิ่งเสวี่ย “…”

ก็บอกแล้วไงว่าไม่ให้เรียกว่ากู้เสี่ยวปา!

ถึงแม้พ่อแม่พี่สาวจะเรียกเธอว่ากู้เสี่ยวปา แต่พอซู่เป่าเรียกเธอยิ่งรู้สึกเกลียดชื่อนี้ยิ่งกว่าเดิม!

**

กลับถึงบ้าน ซู่เป่าก็รีบไปหาซูเหอเวิ่นเลย

“ร้านตุ๊กตาสปริง ทรี เฮาท์” ซูเหอเวิ่นตะลึง “เกิดอะไรขึ้นเหรอ”

ซู่เป่าเสียงต่ำกระซิบเบา ๆ ข้างหูเขา “ตุ๊กตาที่พวกเขาทำ ข้างในมีเถ้ากระดูกของคนปะปนอยู่”

ซูเหอเวิ่น “!!”

เขาไม่ได้กระโดดขึ้น แต่ขนลุกซู่ไปทั้งตัว แม้แต่ขนหัวยังลุกเลย!

“สปริง สปริง สปริง ทรี เฮาท์ใช่ไหม...”

ซูเหอเวิ่นเปิดคอมกดนิ้วมือที่กำลังสั่นเอาไว้ แล้วก็กรอกชื่อนี้เพื่อค้นหา

เว็บไซต์ร้านตุ๊กตานี้ก็แนะนำไว้อย่างง่าย ๆ แปลกตรงที่ร้านตุ๊กตาอื่น ๆ จะแนะนำตัวเองไว้อย่างละเอียด ลงรูปผลงานตุ๊กตามากมายหลากหลายรูปแบบ

ทว่าเว็บของพวกเขานอกจากที่อยู่กับรูปภาพตุ๊กตาคลาสสิคอีกนิดหน่อยก็ไม่มีอะไรอีก

ซูเหอเวิ่นก็ค้นหาจากเว็บอื่นเพิ่มเติม ดูไปด้วยก็พูดไปด้วย “เส้นทางที่จะไปร้านตุ๊กตา...รีวิวก็ไม่แย่นะ ตุ๊กตาที่ทำก็เหมือนจริงมาก คนซื้อก็ชอบมาก...แต่ว่าแต่ละตัวก็ราคาแพงมาก”

เขาชี้ไปที่รูปหนึ่งในนั้น “รูปนี้กำลังฮิต ดังมากในกลุ่มคนรักตุ๊กตา เป็นของร้านที่พวกเขาทำ ชื่อเยาเยา ราคาสิบล้าน...ไม่รวมเครื่องประดับตกแต่ง”

ซูเหอเวิ่นลองดูแล้ว รวมเครื่องแต่งกายครบชุด ราคาก็ไม่น่าจะเกินห้าล้านด้วยซ้ำ

ถึงแม้พวกที่ชอบตุ๊กตาในกลุ่มคนรักตุ๊กตาจะชอบตุ๊กตาของตัวเอง แต่มีไม่กี่คนที่ยอมลงทุนทำตุ๊กตาขึ้นมาเองจริง ๆ

อุ๊ย ซู่เป่าดูรูปภาพ “นั่นมันตุ๊กตาของพี่ชีชีนี่นา”

ซูเหอเวิ่น “อืมมม…”

ตุ๊กตาก็เป็นตุ๊กตาที่ดี แต่ไอ้คนทำนั่นแหละที่จิตใจไม่ดี

เขาถาม “อยากไปดูที่ร้านพวกเขาไหม”

ซู่เป่าพยักหน้า “ไป”

ซูเหอเวิ่นดูเวลาและเส้นทาง “ตึกออฟฟิศอยู่ที่ใจกลางเมืองซีเหลียง พรุ่งนี้พวกเราลองไปดูกัน”

ซู่เป่าถาม “ส่งคนแอบย่องปีนกำแพงไปได้ไหม”

ซูเหอเวิ่นเม้มปาก

ไม่ได้

อาเขยโคตรเก่ง ที่สามารถแบกพวกเขาไต่กำแพงปีนหลังคาได้ แต่เขาปีนไม่ได้

ตอนกลางวันคุณก็อายุ่งมาก อาเขยก็ด้วย...

ถ้าให้คุณย่าไป คุณย่าจะต้องคอยจ้องพวกเขาตลอดเวลา ทำอะไรก็ไม่สะดวก

“ชวนพี่ชายพี่ไปกัน ไป!”

ถึงแม้จะเป็นเด็กกันหมด แต่ว่าท่าทีที่คุณย่าปฏิบัติกับพี่ชายนั้นไม่เหมือนกัน ในสายตาของคุณย่าพี่ชายน่าจะไม่แตกต่างอะไรกับผู้ใหญ่เลย

ซูเหอเหวินที่อยู่ในห้อง

พอได้ยินว่าพรุ่งนี้ทั้งสองคนจะไปช้อปปิ้งย่านธุรกิจใจกลางเมืองซีเหลียง เขาก็ไม่แม้แต่จะเหลือบมอง “ไม่ไป”

เขาไม่ชอบช้อปปิ้ง ไม่ชอบสถานที่ที่มีคนเยอะ ๆ

ซู่เป่าอ้อนขอ “พี่ใหญ่ ไปกันน้า ซู่เป่าจะพาพี่ไปที่ ๆ คนไม่เยอะนะ ๆ ๆ!”

เธอรู้ดีว่าพี่ชายของเธอคนนี้ไม่ชอบสถานที่ที่คนพลุกพล่าน

งั้นถ้าเธอพาเขาไปในสถานที่ที่มีผีพลุกพล่านล่ะ รับรองว่าคนน้อยแน่นอน