ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 308

ย่านธุรกิจใจกลางเมืองซีเหลียง

ที่นี่เป็นย่านธุรกิจใจกลางเมืองเก่า การก่อสร้างถนนแคบกว่าในเขตเมืองใหม่ ตึกก็ไม่สูงมากนัก

อาคารที่เป็นแลนด์มาร์คก็คืออาคารซีม่าว ในขณะที่ตึกโดยรอบสูงเพียง 20-30 ชั้น ตึกนี้มีความสูงถึง 47 ชั้น สูงโดดอยู่เพียงตึกเดียว

ในตึกซีม่าวมีบริษัทต่าง ๆ มากมาย มีทั้งเปิดโรงแรม เปิดร้านอาหาร ขายเสื้อผ้าเครื่องประดับรองเท้า หลายบริษัทก็มาเช่าทำสำนักงาน ทำออฟฟิต...

สปริง ทรี เฮาท์ ตั้งอยู่บนชั้น 38 ของตึกซีม่าว ท่ามกลางบริษัทมากมายเป็นร้อยเป็นพันบริษัท ที่นี้นับว่าไม่โดดเด่นเลยสักนิด

ซูเหอเวิ่นมาตามที่อยู่จนมาพบที่นี่ เมื่อมองไปที่ร้านเล็ก ๆ ตรงหน้าแล้ว เขาไม่อยากเชื่อว่านี่คือร้านตุ๊กตาที่ทำตุ๊กตาตัวละห้าล้าน

ซู่เป่าชี้ไปที่ป้ายสี่เหลี่ยมขนาดเท่ากับปลั๊กสามตาที่หน้าประตูแล้วอ่านออกมา “บ้านตุ๊กตา สปริง ทรี เฮาท์”

มุมปากของซูเหอเหวินกระตุก “บนป้ายเขียนไว้กี่คำ?”

ซู่เป่า หืม? อันนี้เธอนับเป็น!

เธอนับแล้วพูดอย่างอารมณ์ดีว่า “สามคำ!”

ซูเหอเหวิน “แล้วเมื่อกี้ที่น้องอ่านไปมีกี่คำ?”

ซู่เป่ายื่นนิ้วของเธอออกมา นับไปก็เคาะนิ้วตัวเองไป “บ้าน ตุ๊กตา สปริง ทรี เฮาท์...หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก...หกคำค่ะ!”

ซูเหอเหวินหัวเราะเย้ยหยัน “ก็ยังดีที่ยังนับถูก บนป้ายมีสามคำ น้องอ่านไปหกคำ มันสมเหตุสมผลไหม?”

ซู่เป่าส่ายหัวอย่างไร้เดียงสา “พี่ค่ะ หนูผิดไปแล้ว”

ซูเหอเหวินละล่ำละลัก

เขาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “เพราะฉะนั้นบนป้ายเขียนไว้ว่า สปริง ทรี เฮาท์”

ซู่เป่าพยักหน้าและจ้องไปที่ตัวหนังสือพยายามที่จะจำมันให้ได้

ขณะนี้เองก็มีผู้หญิงสวมผ้ากันเปื้อนคนหนึ่งออกมาจากข้างใน เธอก้มลงเล็กน้อยและยิ้มให้ “สวัสดีจ๊ะเด็ก ๆ พวกเธอมาทำอะไรจ๊ะ...”

ซูเหอเวิ่นตอบว่า “พวกเรามาสั่งทำตุ๊กตาครับ”

หญิงสาวตกตะลึงและมองไปรอบ ๆ ด้วยความประหลาดใจ “แล้วผู้ปกครองของพวกเธอล่ะจ๊ะ?”

ซูเหอเวิ่นและซู่เป่ามองไปที่ซูเหอเหวินอย่างพร้อมเพรียงกัน

ซู · ผู้ปกครอง · เหอเหวินทำสีหน้าเย็นชา “ผมเองครับ”

หญิงสาว “...”

เอ่อ... เธอแน่ใจนะ?

เด็กชายคนนี้ค่อนข้างสูง แต่ดูแล้วก็น่าจะประมาณแปด...เก้าขวบ อย่างมากก็สิบเอ็ดหรือสิบสองขวบ

ซูเหอเหวินถามเสียงเย็นชา “ทำไม มีปัญหาเหรอครับ?”

วินาทีนั้น ราวกับซูอีเฉินสิงร่างก็มิปาน

หญิงสาวส่ายหัวตามสัญชาตญาณ “ไม่ ไม่มีปัญหา...เชิญด้านในค่ะ...”

ซูเป่าทำหน้าเลื่อมใสแล้วกระซิบว่า “ว้าว ~ พี่ใหญ่ พี่เป็นไอดอลของหนูเลย!”

เธอเอาศัพท์ที่เพิ่งเรียนมาใหม่มาใช้กับซูเหอเหวินทันที

ซูเหอเหวินทำเสียงหึอย่างเย็นชา “ประจบพี่ไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกน่า”

พูดจบก็เอามือล้วงกระเป๋า แล้วเดินเข้าไปแบบเท่ ๆ

การประจบแบบนี้จะได้ผลหรือไม่ มีเพียงมุมปากที่ยกยิ้มเล็กน้อยสังเกตแทบไม่เห็นของเขาเท่านั้นที่รู้

หญิงสาวหยิบสมุดบันทึกเล่มหนึ่งออกมาและถามคำถามตามขั้นตอน “คนไหนจะสั่งทำตุ๊กตาค่ะ...หาจิตกรออกแบบไว้แล้ว หรือว่า...?”

ซูเหอเวิ่นหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมา “มีครับ อันนี้”

มีเงินก็ทำได้ทุกอย่าง ก่อนที่จะมาที่นี่ เมื่อคืนเขาขอให้ใครบางคนช่วยออกแบบตัวละครอนิเมะให้เรียบร้อยแล้วในชั่วข้ามคืน

เขาอธิบายตัวละครโดยใช้ซู่เป่าเป็นต้นแบบ ดังนั้นพอหญิงสาวเห็นภาพก็เผลอหันไปมองซู่เป่าโดยไม่รู้ตัว