ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 318

จตุรัสของศาลหลักเมืองถูกปกคลุมด้วยเมฆมืดครึ้ม และท้องฟ้าก็มืดลงยิ่งกว่าเดิม

ทันใดนั้นคนที่สวมชุดกิโมโนจำนวนหนึ่งต่างพากันกรีดร้อง ราวกับว่าพวกเขาเห็นอะไรบางอย่าง ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก บางคนคุกเข่าลงและเอามือกุมศีรษะไว้

สิ่งที่คนอื่นไม่เห็นก็คือคนเหล่านี้เห็นบรรพบุรุษของพวกเขาซึ่งกำลังโกรธมากและทุบตีพวกเขาอยู่

“ดินแดนที่ข้าปกป้องมาอย่างยากลำบาก พวกเจ้าลืมมันไปแบบนี้เหรอ?!”

“พวกเขาฆ่าปู่ของเจ้า แล้วตอนนี้เจ้าจะยังเซ่นไหว้บรรพบุรุษของเจ้าอีกเหรอ!”

“ถ้าวันนี้ไม่ตีเจ้าจนก้นบาน พวกเจ้าก็จะไม่รู้ว่าทำไมดอกไม้ในวันนี้ถึงออกดอกงดงามได้!”

ผู้คนในชุดกิโมโนและรองเท้าเกี๊ยะถูกตีจนรองเท้าเกี๊ยะปลิวกระเด็น เสียงกรีดร้องขอความเมตตาด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นไม่หยุดหย่อน

คนส่วนใหญ่ที่ไม่ได้เห็นผี “?”

พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเห็นฟ้าร้องฟ้าผ่า สายรุ้ง และพระอาทิตย์ตกในที่เดียวกัน และเห็นคนหลายคนคุกเข่าอ้อนวอนขอความเมตตาด้วยใบหน้าที่หวาดผวา ในใจพวกเขาจึงยิ่งหวาดกลัวมากขึ้น

“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...”

“เสาเหล็กสีแดงที่พวกเขาดึงออกมาคืออะไร...”

“มันแปลกมาก ๆ เลย ทันทีที่เสาเหล็กถูกดึงลง สายฟ้าก็ฟาดลงมา”

“เป็นไปได้ไหมว่า...สิ่งที่สาวน้อยพูดเมื่อกี้เป็นความจริง วันนี้ไม่ใช่การชุมนุมงานอนิเมะและนิทรรศการตุ๊กตา แต่เป็นการเซ่นไหว้...” มีคนลังเล

แต่ก็มีคนเจ็บปวดหัวใจ ร้องไห้และพูดว่า “ถ้าเป็นอย่างนั้น ตุ๊กตาที่พังไปแล้วก็ช่างมันงั้นเหรอ”

เหล่าสาวกตุ๊กตาของตุ๊กตาเถ้ากระดูกรู้สึกทุกข์ใจเป็นอย่างมาก ไม่ต้องพูดถึงตุ๊กตาเหล่านี้เป็นตุ๊กตาตัวโปรดของพวกเธอเลย และตุ๊กตาหนึ่งตัวก็มีราคาที่สูงลิบ!

แม้ว่ามันจะราคาห้าล้านไม่เท่ากับเยาเยาของกู้ชีชีแต่ก็ยังมีค่าหนึ่งแสนแปดหมื่น

จะมาอ้างว่าเป็นเพราะ 'เซ่นไหว้' ได้ยังไง แบบนี้ก็เหมือนไม่รับผิดชอบพวกเขาเลยสิ!

ขณะที่กำลังร้องไห้ ก็เห็นมู่กุยฝานและคนอื่น ๆ เดินออกมา

มู่กุยฝานอุ้มซู่เป่าไว้ในอ้อมแขน มีซูเหอเวิ่นผู้ขวนขวายหาความรู้เดินตามมาด้านข้าง อีกข้างเป็นซูเหอเหวินที่ตีหน้าขรึม และไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ซูอีเฉินกำลังคุยโทรศัพท์อยู่และได้ยินอะไรบางอย่างเกี่ยวกับ 'การชดใช้'

เมื่อเดินไปที่หน้าศาลเจ้าที่ทำการเซ่นไหว้ เขาเตะรองเท้าหนังเฉิงเลี่ยง และเตะศาลเจ้าไปอีกด้าน

ซูอีเฉินเหยียบเศษซากตุ๊กตาเถ้ากระดูกสองสามตัว และบรรดาแม่ ๆ สาวกตุ๊กตาก็ร้องไห้หนักกว่าเดิมราวกับว่าลูกชายของพวกเธอเสียชีวิต

ซู่เป่าปิดหูและตะโกนว่า “อย่าร้องไห้! หนู...หนูจะชดใช้ให้!”

แม้ว่าตุ๊กตาที่ถูกพังเหล่านี้จะถูกเธอทำพังเพราะเกี่ยวข้องกับการเซ่นไหว้

แต่ลุงใหญ่เคยพูดว่า ทำอะไรไว้ก็ควรต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ทำ

ซู่เป่าหยิบซองแดงออกมาจากกระเป๋าสะพายไหล่ด้วยสีหน้าลำบากใจอีกครั้ง เงินเยอะขนาดนี้ จะพอจ่ายไหมนะ

เงินที่เธอเพิ่งได้มายังไม่ทันอุ่นดีกำลังจะถูกจ่ายออกไป ซู่เป่ารู้สึกว่าหัวใจดวงน้อยของเธอกำลังเจ็บปวด

ซูอีเฉินรู้สึกตลกเมื่อเห็นสีหน้าที่เหมือนกำลังสูญเสียของเธอ และมู่กุยฝานก็ยิ่งรู้สึกว่าลูกรักของเขานั้นน่ารักเกินไป จึงอดไม่ได้ที่จะบีบใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอ

“เก็บเงินไว้เถอะ เดี๋ยวลุงใหญ่จ่ายให้”

ซูอีเฉินที่อยู่ด้านข้าง “...?”

ฉันให้นายเป็นน้องเขยฉัน แต่นายให้ฉันเป็นคนโง่ที่ถูกหลอกงั้นเหรอ

ราวกับว่าเขามองไม่เห็น มู่กุยฝานจึงพูดกับซู่เป่าอย่างใจเย็นว่า “ลุงใหญ่ของหนูหล่อและรวยมาก โดยเฉพาะตอนจ่ายเงิน ยิ่งหล่อและรวยมากจริง ๆ”

ซูอีเฉินสุดหล่อและรวยมาก “...”

ไม่มีอะไรจะพูด นอกจากจ่ายเงิน

ซูอีเฉินมองดูสาวกตุ๊กตาที่ดวงตาแดงก่ำจากการร้องไห้ และไม่รู้ว่าผู้จัดงานได้กำชับให้พวกเธอทั้งหมดสวมชุดธรรมดาเหมือน ๆ กันที่มีสีแตกต่างกันเป็นพิเศษไหม

เขาพูดอย่างเย็นชา “โดยปกติแล้วเราจะชดใช้ค่าเสียหายให้ตอนที่ลูก ๆ ของเราทำของพัง รอสักครู่เดี๋ยวผู้ช่วยของผมจะจ่ายค่าชดเชยกับพวกคุณทีละคน”

ลุงใหญ่ไม่ได้ต้องการให้เสี่ยวซู่เป่าต้องมารับผิดชอบ

ดังนั้นแค่ให้เงินไปก็จบ

สำหรับการกระทำต่าง ๆ ของสาวกตุ๊กตาพวกนี้ หลังจากที่รู้ว่าซู่เป่าเห็นผีและสามารถจับผีได้ ซูอีเฉินเชื่อว่าพวกเธอจะต้องได้รับกรรม