ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 328

ภายในห้อง

ซูอีเฉินเอ่ยถาม “ซู่เป่า เรื่องราวเป็นยังไงบ้างแล้ว?”

ซู่เป่าเอ่ยเล่าเรื่องตั้งแต่ต้นจนจบให้อีกฝ่ายฟัง “หาพี่สาวคนนั้นเจอ จากนั้นก็เจอศพในห้องพี่สาวคนนั้น”

“ศพนั้นโดนหมักไว้ด้วยเกลือ ทำให้ตอนนี้พึ่งจะส่งกลิ่นเหม็นเน่า แล้วพี่สาวคนนั้นก็พึ่งได้กลิ่น”

“พี่สาวเป็นลมไป ส่วนศพตำรวจก็เอาไปแล้วค่ะ”

ซูอีเฉินเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด แม้อีกฝ่ายจะเล่าแบบไม่ค่อยปะติดปะต่อกันนัก เขาพยักหน้ารับ “พ่อเราพาเราเรียกรถไปที่นั่นเหรอ?”

ซู่เป่าส่ายหน้าไปมา ก่อนที่จะเอ่ยอย่างตื่นเน “พ่อพาหนูขี่มอเตอร์ไซต์ไป มอไซต์คันใหญ่เลย!”

“ฟิ้วๆ ๆ…….บินได้!” เด็กน้อยยกมือขึ้นวาดบนอากาศ

ซูอีเฉิน “…….”

นัยตาของเขามีความอาฆาตแวบออกมา…..

หลานยังเด็กอยู่ขนาดนี้ ยังจะเอาเธอไปขี่มอเตอร์ไซต์อันตรายอีก

ซูอีเฉินเก็บอารมณ์โมโหเอาไว้ ก่อนที่จะเอ่ยถามออกมา “เรื่องบางเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผล หนูต้องเข้าใจด้วยนะว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง”

เขากำลังคิดว่าจะพูดอะไร แต่ก็เปลี่ยนความคิด ไม่ถูกต้องอย่างนั้นเหรอ….

ถ้าเทียบกับการยึดติดกับตรรกะอะไรบางอย่างแล้ว ถ้าเกิดสามารถเปลี่ยนความคิดไปได้ตามสถานการณ์แบบนี้ล่ะก็…..มันน่าจะเหมาะกับจิตใจมนุษย์ที่แสนลึกล้ำมากกว่านะ

เพราะเมื่อออกไปสู่สังคมแล้ว ใครจะมาอธิบายเหตุผลแต่ละข้อให้เธอฟังกัน?

เขาจะมั่นใจได้อย่างไรว่าทุกคนที่หลานเขาเจอนั้นเล่นตามกฎกติกา ถ้าเกิดเจอคนที่ไม่มีเหตุผลล่ะ จะให้หลานของเขาไปอธิบายสิ่งที่ถูกต้องให้อีกฝ่ายฟังอย่างนั้นเหรอ

แล้วค่อยไปเรียนการยืดหยุ่นตามสถานการณ์เอาตอนนั้น นิสัยก็คงจะเปลี่ยนไม่ได้ง่ายแล้ว

ซูอีเฉินขมวดคิ้วอย่างปวดหัว “ซู่เป่า…..”

แต่กลับได้ยินซู่เป่าเอ่ยออกมา “อืมๆ บางครั้งพ่อก็ไม่ถูกหรอกค่ะ แต่ก็ไม่ได้ทำให้เรื่องหญ่ายเสียหาย”

ซูอีเฉิน “?”

อ้อ——เขาเข้าใจแล้ว เด็กน้อยน่าจะกำลังจะพูดว่าไม่ได้ทำให้เสียหายเป็นเรื่องใหญ่

เขารู้สึกอยากขำเป็นอย่างมาก เห็นว่าซู่เป่ากลับมาเหมือนแต่ก่อนยังคงไร้เดียงสาและน่ารัก ต่อให้มู่อีฝานจะพาเธอไปทำเรื่องไม่เข้าเรื่องมากมาย แต่เธอก็ยังเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด

กลับกัน เธอกลับเข้มแข็งขึ้นและก็หัวไวมากขึ้น

เด็กเนอะ….ซนเสียน้อยก็ไม่ได้ทำให้เสียหายเป็นเรื่องใหญ่อะไร

จะว่าไป จะทำอะไรก็ทำให้คนเป็นคนก็พอ ขอแค่คิดดี พูดดี ทำดี เรื่องอื่นก็ปล่อยไปเถอะ

“มันคือไม่ได้ทำให้เสียหายเป็นเรื่องใหญ่” ซูอีเฉินลูบหัวซู่เป่าอย่างอ่อนโยน ก่อนที่จะเอ่ยออกมา “จากนี้ไปไม่ว่าเรื่องอะไร ก็มาหาลุงได้ตลอด”

“ลุงคนนี้จะเป็นเกราะกำบังที่แข็งแกร่งที่สุดให้ซู่เป่าเสมอ”

ไม่ว่าจะทำเรื่องอะไรผิดหรืออะไร เขาหวังว่าเธอจะมาหาเขาเป็นคนแรก ไม่ใช่ว่าพอโตไปแล้วมีอะไรก็ไม่มาคุยกับเขา

ซู่เป่า “อืมๆ!”

เธอยื่นมือออกไปกอดซู่อีเฉินเอาไว้ ก่อนที่จะเอ่ยออกมา “คุณลุง หนูพาพี่ผีคนนั้นกลับมาแล้ว”

ซูอีเฉินเสียวหลังวาบ

“เธอ…..อยู่ไหน?”

ซู่เป่าเบ้ปาก “อยู่ด้านหลังลุงไงคะ”

ผีหญิงเพิ่งโดนปล่อยออกมา สีหน้าเคร่งขรึมแล้วขมวดคิ้วจ้องมองซูอีเฉิน

ซูอีเฉินรู้สึกเย็นคอไปหมด ใบหน้าที่อบอุ่นของเขาเองก็แข็งทื่อไปด้วย

ซู่เป่าเอ่ยออกมา “แต่ว่าพี่ผีเขาจำอะไรไม่ได้เลย ทั้งๆ ที่มีคนมาฆ่าเขา แต่คนแรกที่เธอเจอกลับเป็นพี่จวินจวิน”

แปลกมากเลย

หรือว่าตอนที่ฆาตกรฆ่าเธอแล้ว ฆาตกรก็จากไป แต่พี่จวินจวินยังคงอยู่ในที่เกิดเหตุ?

ซู่เป่าไม่เข้าใจ

วิญญาณนั้นคิดเรื่องก่อนตายไม่ออก หรือว่าควรจะกลับไปที่เกิดเหตุที่แรกที่ถูกฆ่าเพื่อหาฆาตกรกัน ถึงจะช่วยหาความทรงจำของเธอกลับมาได้

ซูอีเฉินมุมปากยุกขึ้น ก่อนที่จะเอ่ยออกมา “กินข้าวก่อนค่อยว่ากันแล้วกัน!”

พูดจบ เขาก็ค่อยๆ เขยิบตัวจากที่ที่ยืนอยู่

ซู่เป่าพยักหน้ารับก่อนที่จะรีบวิ่งเข้าไปแปรงฟัน และก็ไม่ลืมที่จะทักทายเสี่ยวอู่ “ไง เสี่ยวอู่ ฉันกลับมาแล้ว!”

เสี่ยวอู่เอียงหัวไปมา “ไง กินข้าวหรือยัง?”

ซู่เป่าชะงักงัน ก่อนที่จะบ่นออกมา “ไม่มี วันนี้ซู่เป่าไม่มีอาหารเช้ากินแล้ว!”

เสี่ยวอู่ตะลึงงัน “แม่เจ้า ทรมานกันเกินไปแล้ว!”

ซู่เป่า “ใช่ไหมล่ะ?”

ซูอีเฉินรู้สึกตลกมาก

เด็กน้อยคิดว่าจะไม่มีของกินจริงเหรอ?