ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 33

ฝุ่นควันจางหาย เผยให้เห็นสิ่งของที่ตกออกมาจากในรูปปั้น

ฝ่ามือโครงกระดูกข้างหนึ่ง.....

ฝ่ามือข้างนั้นอยู่ในท่าทีกำมือ ในมือกำสิ่งของบางอย่าง ที่ถูกห่อด้วยกระดาษคราฟท์

ซูจื่อหลินอุ้มซู่เป่าไว้ในทันที พร้อมกับปิดตาของเธอไว้

ซูอิ๋งเอ่อร์อ้าปากค้าง รู้สึกถึงความหนาวเหน็บท่ามกลางแดดแรงกล้า

“พี่รอง พี่ส่งซู่เป่ากลับไปก่อนดีกว่า” ซูอิ๋งเอ่อร์กล่าว

ซู่เป่า “หนูไม่กลับ......”

พูดไม่ทันจบ ซูจื่อหลินก็อุ้มเธอลุกขึ้นมา เดินกลับไปทางเดิมอย่างรวดเร็ว

“ซู่เป่าเด็กดี ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เด็กควรอยู่ กลับไปเล่นกับคุณยายที่บ้านก่อน ลุงรองกับลุงห้ามีธุระต้องจัดการน่ะ”

“จำไว้นะ คนทุบรูปปั้นเมื่อกี้คือลุงห้า เขาแนะนำค้อนให้หนู หนูตื่นเต้นเกินไปเลยทุบรูปปั้นเป็นรูโบ๋โดยไม่ได้ตั้งใจ”

ซู่เป่าสงสัย “งั้นเหรอคะ คุณลุงตำรวจไม่ใช่คนไม่ดี ทำไมต้องโกหกเขาด้วยล่ะ”

ซูจื่อหลินพูดไม่ออก เขาตอบทื่อๆ “ทำตามที่ลุงรองบอกก็พอ”

ซู่เป่าหนุนที่ไหล่ของซูจื่อหลินพร้อมกล่าว “ก็ได้ค่ะ”

ซูจื่อหลินส่งซู่เป่ากลับบ้านจากนั้นก็จากไปอย่างร้อนรน

นายหญิงซูรีบสั่งให้ทำของกินให้ซู่เป่ากินในทันที ซู่เป่านั่งอยู่บนโซฟาอย่างเรียบร้อย จากนั้นเอ่ยถามเสียงเบา

“ท่านอาจารย์ ทำไมต้องหลอกคุณลุงตำรวจด้วย เขาไม่ใช่คนไม่ดีสะหน่อย!”

จี้ฉางนั่งขัดสมาธิอยู่อยู่อีกฝั่ง ในมือกำลังพลิกดูของบางอย่าง

เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจ “คุณลุงตำรวจไม่ใช่คนไม่ดีก็จริง แต่อาจมีคนร้ายได้รับข่าวคราว เจ้าลองคิด หากคนอื่นรู้ว่าเจ้าแรงเยอะเช่นนี้ เขาตัดเจ้าเป็นชิ้นๆ แล้วเอาไปทำวิจัยจะทำเช่นไร”

ร่างเล็กๆ ของซู่เป่าชะงักตัวตรง เธอโบกมืออย่างรวดเร็ว “หนูไม่อยากโดนตัดเป็นชิ้นๆ”

ทำไมต้องตัดเป็นชิ้นๆ ด้วย คนร้ายกินเด็กจริงๆ งั้นเหรอ

นายหญิงซูยกแอปเปิ้ลที่ปลอกเสร็จมาพอดี ได้ยินว่าซู่เป่าไม่อยากตัดเป็นชิ้นๆ

เธอจึงเอ่ย “หา?” จากนั้นกล่าวยิ้มๆ “ได้ ไม่ตัดชิ้น งั้นกินทั้งอันเลย!”

ซู่เป่า “……”

จนนายหญิงซูยื่นแอปเปิ้ลมา เธอจึงเข้าใจ ที่แท้ที่คุณยายพูดถึงคือแอปเปิ้ล……

จี้ฉางเห็นท่าทีอึนๆ ของเจ้าตัวน้อย ก็กระตุกมุมปากอย่างอดไม่ได้

เขายกมือดึงผีผู้หญิงออกมาจากในน้ำเต้าวิญญาณ

“มือของเจ้าอยู่ที่นั่นได้อย่างไร” จี้ฉางถามพร้อมมองไปทางมือของผีผู้หญิง

ในร่างวิญญาณ เธอมีมือ

มีเพียงเธอเผยสภาพที่แสนอนาถาเมื่อตายให้เห็นเท่านั้น จึงจะดูออกว่าเธอขาดหายส่วนไหนไป ดังนั้นก่อนหน้านี้จี้ฉางจึงไม่ได้สังเกตเลย

คนเราหลังตายร่างกายจะต้องสมบูรณ์ จึงจะไปผุดไปเกิดในภพชาติที่ดีได้ ดังนั้นคนโบราณจึงใส่ใจเรื่อง “ตายศพสวยๆ” มากขนาดนั้น

ผีผู้หญิงยังคงพูดอย่างโกรธแค้น “วันนั้นที่ถูกทุบตาย มือของฉันหลุด ในมือของฉันยังถือเงินอยู่เลย……”

ผีผู้หญิงกระทั่งตอนตายยังห่วงเงินก้อนนั้น กำเอาไว้ในมือแน่น

“ก็เพราะไม่มีมือข้างนั้น ฉันเลยรู้สึกเจ็บใจหากต้องไปเกิดใหม่ ห้าปีมานี้ฉันล่องลอยอยู่แถวนี้ตลอด เพื่อที่อยากจะเอามือฉันคืนมา”

จี้ฉางมองสมุดเล่มหนึ่ง ถามอ่อนๆ “เจ้าไม่รู้หรือ ว่า ‘เกลือ’ ห่อนั้นมิใช่ ‘เกลือ’ น่ะ”

ผีผู้หญิงเงียบไป

จี้ฉางหัวเราะเย็นทีหนึ่ง “เจ้ารู้ว่าเป็นของไม่ดี แต่เจ้ากลับยอมทรยศจิตใต้สำนึกเพื่อเงิน โลกนี้การกระทำดีและชั่ว ย่อมมีผลลัพธ์เสมอ”

เขาไม่รู้ว่ามือของผีผู้หญิงถูกใส่เข้าไปในรูปปั้นได้อย่างไร

เพียงแต่ตอนนี้ตำรวจหามือข้างนั้นเจอแล้ว หากสามารถเก็บลายนิ้วมือของเหวยหว่านบนกระดาษคราฟท์ที่ห่อเงินนั่นได้ เหวยหว่ายจบเห่แน่

อีกด้าน ซู่เป่ากำลังกินแอปเปิ้ลอย่างตั้งใจ

เธอกัดออกมาคำหนึ่ง ยื่นให้กับเสี่ยวอู่

เสี่ยวอู่คาบอย่างดีใจ พร้อมกัดกินเสียงกรุบกรับ

ซู่เป่าเองก็กัดแอปเปิ้ล พร้อมกินเสียงกรุบกรับ

หนึ่งคนหนึ่งนกราวกับกำลังแข่งขันกัน ซู่เป่าหัวเราะคิกคาก จนแอปเปิ้ลหมดไปในที่สุด นายหญิงซูพูดยิ้มๆ “ป้าแม่บ้านทำไข่ตุ๋นเอาไว้ เดี๋ยวยายไปเอามาให้”

ซู่เป่ายิ้มตาหยี ตอบอย่างเชื่อฟัง “ขอบคุณค่ะคุณยาย”

ห้องรับแขกไม่มีผู้ใหญ่ จู่ๆ ซู่เป่าก็หันหน้า ยัดเม็ดแอปเปิ้ลเข้าไปในปากของเสี่ยวอู่